Εδώ και λίγο καιρό διαβάζω τη Χουανίτα, δεν ξέρω ποια είναι, μάλλον μια Ελληνίδα που ζει στη Μαδρίτη. Κατεβάζω τα ωραία τραγούδια που έχει ανεβάσει εκείνη, μουσικές απ’την Ισπανία ή το Μεξικό ή όπου αλλού στη Λατινική Αμερική. Έτσι τώρα θέλω να γράψω για τη σχέση μου με τα Ισπανικά. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς διάβασα τα «100 χρόνια μοναξιάς» του Μαρκές. Πρέπει να ήμουνα στο Γυμνάσιο. Είχα εντυπωσιαστεί φυσικά. Και μετά μια φίλη μου χάρισε τον «Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας». Εκεί κόλλησα πραγματικά και προσπάθησα να διαβάσω όσα περισσότερα μπορούσα από αυτό το μεγάλο παραμυθά. Γύρω στα 18 ο Μάκης με μύησε στο σύμπαν ενός άλλου μεγάλου του Ernesto Sabato. Περί Ηρώων και Τάφων, Αβαδδών ο Εξολοθρευτής, το Τούνελ. Ένα σκοτεινό κόσμο γεμάτο σέκτες τυφλών λέξεις που δεν καταλάβαινα αλλά κι έναν έρωτα πιο δυνατό απ’όλα. Πραγματικά έχουν περάσει τόσο χρόνια που τα διάβασα κι όπως έχω ως αρχή να μην ξαναδιαβάζω βιβλία (τόσα πολλά βιβλία, πότε να προλάβω) τώρα μόνο θυμάμαι την ατμόσφαιρα και ότι κούρνιαζα στο κρεβάτι μου διαβάζοντας μέχρι το πρωί. Όταν διάβασα το «Περί Ηρώων και Τάφων» αποφάσισα ότι ήθελα να μάθω Ισπανικά για να διαβάσω αυτό το συγγραφέα. Πέρασαν βέβαια μερικά χρόνια μέχρι να το καταφέρω αλλά αφού το αποφάσισα… Παραδόξως πρώτα διάβασα το Σάμπατο και μετά τον Μπόρχες, το γίγαντα της Λατινοαμερικάνικης Λογοτεχνίας που επηρέασε και το Σάμπατο ανάμεσα σε άλλους.
Το 1993 στο 3ο έτος του Πανεπιστημίου έψαχνα να φύγω με καμία ανταλλαγή Erasmus. Πάω στην υπεύθυνη καθηγήτρια την κα Λύτρα, καλή της ώρα, και μου λέει, «Για Αγγλία και Ολλανδία δεν έχω τίποτε αλλά υπάρχει μια θέση στη Σεβίλλη, τη θες; Δεν θέλει κανένας άλλος». Ευτυχώς! Το Νοέμβριο σε ένα ταξίδι με κλινάμαξα για Λάρισα, γνωρίζω ένα ωραίο αγόρι, το Μ.Τ.(μην του το πεις Στάθη) και μου λέει έχω τη μέθοδο της Ιντερλινγκουα για Ισπανικά, τη θες; Of course. Ξεκινάω λίγο λίγο αλλά ο Φλεβάρης ήρθε γρήγορα κι εγώ είχα μάθει να λέω (με άψογη προφορά ομολογουμένως) Me llamo Ana, soy Griega y tengo 22 años. (Με λένε Άννα είμαι Ελληνίδα και είμαι 22 χρονών). Με αυτά τα εφόδια και τεράστια περιέργεια προσγειώνομαι στη Σεβίλλη στις 5 Φεβρουαρίου του 1994. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι στις 6-7 το βραδάκι και ακόμη δεν είχε νυχτώσει. Τι ωραία χώρα! αναφώνησα.
Με τη Σεβίλλη μεγάλος έρωτας. Μια πόλη μέσα απ’τα παραμύθια. Ήταν λίγο μετά την Expo 92 και την είχαν συμμαζέψει αρκετά, έχει και γέφυρα Καλατράβα αλλά κυρίως έχει ιστορία, έχει Μαυριτάνικο αίμα, έχει φλαμένκο έχει μαγέρικα η τηγανίλα Απλωνόταν σε όλη την πόλη απ’τις 11 το πρωί μέχρι τη νύχτα. Περπατούσα όλη μέρα στα στενά της παλιάς πόλης (Barrio Santa Cruz η παλιά Εβραϊκή συνοικία), δίπλα στο ποτάμι, στις γειτονιές, στους κεντρικούς δρόμους με τα μαγαζιά. Όταν ήμουνα σπίτι έβλεπα μεταγλωττισμένες σαπουνόπερες και ταινίες. Οι συγκάτοικοι μου δεν ήξεραν Αγγλικά και έπεσα κατ’ευθείαν στα βαθιά. Εκεί δεν ξεχώριζα καθόλου, φατσικά τουλάχιστον, στο λεωφορείο οι γιαγιάδες μου μιλούσαν Ισπανικά ροδάνι η γλώσσα τους κι εγώ τους απαντούσα με το ποιηματάκι που σας είπα παραπάνω. Αλλά κι εγώ έβλεπα τους ανθρώπους γύρω μου και μου θύμιζαν Έλληνες, συγκεκριμένα ήταν ένας τύπος στη γειτονιά που μου θύμιζε το θείο μου το Γιώργο απ’τη Νάξο.
Αρχίσαμε και τα μαθήματα γλώσσας στο Πανεπιστήμιο όπου μέσα σ’ένα μήνα «πήδηξα» 2 τάξεις γιατί τα μάθαινα γρήγορα. Έκανα παρέα με κάτι Ισπανούς και βγαίναμε κάθε βράδυ, μεθούσαμε και το πρωί τρώγαμε churritos ένα γλυκό που μοιάζει με λουκουμάδες αλλά πιο μακρύ και από πάνω βάζαμε και μερέντα. (Στα ισπανικά merendar σημαίνει τρώω ένα μικρό απογευματινό κολατσιό, τρομερή γλώσσα). Μιλάμε για κραιπάλη . Όταν έφτασα στην Ισπανία ήμουνα 52 κιλά, όταν έφυγα 56. Εκείνα τα κιλά δεν τα έχασα ποτέ έχουν μείνει πάνω μου για να μην ξεχνάω, αλλά είναι μικρό το τίμημα. Τώρα τα γράφω και συγκινούμαι. Η Σεβίλλη όσο πλησίαζε η άνοιξη γινόταν και πιο όμορφη, ήρθε και η Semana Santa η δική τους Μεγάλη εβδομάδα. Εκεί στο Νότο της Ισπανίας η θρησκεία είναι πολύ σημαντική θυμίζει τη δική μας κατάσταση εδώ, να μην πω ότι υπάρχει περισσότερη φανατίλα (μόνο που δεν μπερδεύεται με το κράτος). Ο συντηρητισμός (και η υποκρισία αυτά πάνε πακέτο) σε όλο του μεγαλείο.
Τον Απρίλιο η Fiesta de Avril άλλη κραιπάλη αυτή. Σας λέω όλη την Άνοιξη είχαμε φιέστες και πάρτι και μπάρμπεκιου και μπάνια στον Ατλαντικό και βόλτες στο Γουαλδακιβίρ. Αχχ!
Τώρα βέβαια τα έχω ωραιοποιήσει στο μυαλό μου, ήμουνα πολύ μικρή, ξένοιαστη, ελεύθερη (πρώτη φορά που δε δούλευα κιόλας) σε μια υπέροχη πόλη, ήταν μια φάση που γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Τότε θυμάμαι ότι περνούσα και πολλές ώρες μόνη μου διαβάζοντας στο δωμάτιο μου και ακούγοντας μουσική.
Έφυγα ένα βράδυ του Ιουνίου, με το λεωφορείο για Μαδρίτη. Το προτελευταίο βράδυ βγήκα με τα αγόρια και γύρισα στο σπίτι στις 9 το πρωί μετά από churros πάλι. Ο Αλεχάντρο έκλαιγε και μου εξομολογήθηκε τον έρωτά του εκείνο το βράδυ (αμάν πια αυτοί οι Ισπανοί, πάντα της τελευταίας στιγμής). Το τελευταίο βράδυ οι συγκάτοικοι Μερσέδες και Μπεατρίθ είχαν οργανώσει ένα μίνι πάρτυ στο σπίτι με όλα τα αγαπημένα μου Ισπανικά φαγητά και μου χάρισαν κι ένα μπλουζάκι που λέει Sevilla. Πάνω έγραψαν vuelve pronto (Γύρνα σύντομα) αλλά εγώ δεν έχω γυρίσει από τότε.
Εκεί διάβασα πολλά βιβλία, στα Αγγλικά. Στο Πανεπιστήμιο έπρεπε να διαβάσω όλα τα βιβλία που είχαν κάνει απ’΄την αρχή του έτους. «Δε γίνεται μου είπαν είναι πολλά, διάβασε τα μισά». Χα, δεν ήξεραν με ποιον έμπλεξαν. Διάβασα και μερικά επιπλεόν. Όταν γύρισα, ο έρωτας με τα Ισπανικά συνεχίστηκε, μαθήματα στο Θερβάντες στην Αθήνα άρχισα να διαβάζω και τα πρώτα μου βιβλία στα Ισπανικά. Στο πρώτο μάθημα μάλιστα μας διαβάζει μια παράγραφο από το coursebook που τελικά ήταν ένα απόσπασμα από το «Περί Ηρώων και Τάφων».
Αυτή η γλώσσα με συγκινεί. Είναι κι εύκολη για μας τους έλληνες γιατί τους φθόγγους (θ,χ) τους έχουμε, σε αντίθεση με τους Αγγλοσάξονες που όσο καλά κι αν τη μάθουν πάντα ξεχωρίζουν. Αλλά είναι οι ήχοι της κυρίως που με επηρεάζουν με ένα σωματικό τρόπο.
Τα παραπάνω τα έγραψα ακούγοντας διάφορες ισπανόφωνες μουσικές: Bebe, Ojos de Brujo, Amparanoia, Mana, Gotan Project, Juanes, Caceres.
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
Της τελευταίας στιγμής δεν λες τίποτα… τον χαζό τον Αλεχάνδρο…
Ωραίες και πολύτιμες οι αναμνήσεις σου Άννα.
(Ελληνίδα που ζω στην Αθήνα, αλλά τα τελευταία χρόνια -άγνωστο το πώς και το γιατί- το πνεύμα μου πετά εκεί που τα κοπάναγε ο José Alfredo Jiménez, στις καντίνες του México… Παρηγοριέμαι λοιπόν με επισκέψεις στην Ισπανία, με την οποία με δένουν σχέσεις “κουμπαρικές”.)
LikeLike
To 1993 ήμουν στο 4ο έτος ακριβως της ιδιας σχολής που ήσουν κι εσύ.Τη Λύτρα την είχα κι εγώ.
Κάπου λοιπον θα έχουμε συναντηθεί σε αυτούς τους αχανείς διαδρόμους της φιλοσοφικής:) ή σε εκείνα τα ασανσέρ που όταν σταμάτουσαν σου πεταγονταν το φαγητό από το στομάχι στο λαιμό.:)
LikeLike
Εκπληκτική γλώσσα πράγματι.Σκέπτομαι να την ξεκινήσω τώρα στα “γεράματα”.Χαίρομαι που ανακάλυψα ένα μπλογκ που αγαπάει τα βιβλία το φαγητό και τα ισπανικά.Θα σε βάλλω στ’αγαπημένα μου…
LikeLike
Τελικά μόνο ο “δρόμος” μένει…
Απολαυστικό το κείμενο σου.
LikeLike
Άσχετο με το πολύ καλό ποστ: συλλέγετε παλιές κούκλες και παιχνίδια, αγαπητή Άννα??
😉
LikeLike
Τί έγινε; Μήπως πήγατε στην Ισπανία;
LikeLike
Είχα μέρες να μπω εδώ γιατί βγαίνω πολύ, είχα και κάτι σεμινάρια, μια χαρά περνάω δηλαδή! Αγαπητή κούκλα, εσείς; Πολύ χαίρομαι. ΚΟύκλες όχι αλλά παιχνιδάκια ναι, ειδικά αυτά τα μεταλλικά τα κουρδιστά!
LikeLike
Συνέχισε να περνάς όμορφα και ας γράψεις νέο ποστ τον Αύγουστο!
LikeLike
Enjoyed a lot!
whislter radar detectors accesories
LikeLike
Librería Española NIKOLOPOULOS
Κάτι περισσότερο από ένα απλό βιβλιοπωλείο!
Ένας τόπος συνάντησης στην καρδιά της Αθήνας, για τους Ισπανούς, τους Ισπανόφωνους που ζουν στην Ελλάδα, αλλά και για τους Έλληνες που θέλουν, με όχημα την Ισπανική γλώσσα, να ανακαλύψουν και να γνωρίσουν τον πολιτισμό και την κουλτούρα της Ισπανίας και της Λατινικής Αμερικής.
Βιβλία για την Εκμάθηση της Ισπανικής Γλώσσας – Λεξικά – Κλασική Λογοτεχνία – Μυθιστορήματα – Επιστημονική Φαντασία – Παιδική Λογοτεχνία – Βιβλία Τέχνης – Λευκώματα – Ιστορία – Εγκυκλοπαίδειες – Βιβλία Μαγειρικής – Ταξιδιωτικοί Οδηγοί – Βιβλία Ψυχολογίας – Περιοδικά
Συνεχής ενημέρωση στο χώρο του βιβλίου, υπεύθυνη και φιλική εξυπηρέτηση.
Εκτός από μεγάλη ποικιλία τίτλων στην Ισπανική και Ελληνική γλώσσα, θα βρείτε επίσης και μια μεγάλη ποικιλία σε μουσικά και εκπαιδευτικά CD, κασέτες, βιντεοκασέτες και DVD, CD-ROM, εκπαιδευτικά παιχνίδια, αλλά και επιλεγμένα χαρτικά και είδη δώρων.
Ζητήστε να σας ενημερώσουμε σχετικά ή επισκεφτείτε μας!
————————————————–
Librería Española NIKOLOPOULOS
Ομήρου 32 – Κολωνάκι – 106 72 Αθήνα
Τηλ. / FAX: 210 – 3645779
libreria@otenet.gr – http://www.bkyriakidis.gr
LikeLike
Μα καλά, τόσο καιρό μέσα στα blog τριγυρνάω και να μην σ’ έχω συναντήσει; Είναι δυνατόν; Συνάντησα τόσους που είναι ξετρελαμένοι με τα ισπανικά, δεν το περίμενα… Και τώρα σε συναντάω τυχαία, ψάχνοντας κάτι σχετικό με τη γλώσσα κι έπεσα σε τούτο το υπέροχο post.
Κι εγώ μιλάω τα ισπανικά μιας κι έζησα πολλά χρονια στη Βενεζουέλα, μ’ αρέσει και το διάβασμα αλλά και το καλό φαγητό. Εδώ συνάντησα τη Juanita που είναι φίλη μου αλλά και το βιβλιοπωλείο ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ που το συνιστώ.
Όποτε μπορέσεις κάνε μια βόλτα από το blog μου, (http://mithymnaios.blogspot.com) θα χαρώ.
LikeLike
Είδες καμιά φορά; Θα σε επισκεφθώ κι εγώ
LikeLike
Από χτες σε συμπεριέλαβα στις καθημερινές μου “ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ” του blog μου.
Καλημέρα!
LikeLike
Η Ασυμβίβαστη Μούσα
Στο βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ (Πανεπιστημίου 17)
την Τετάρτη 5 Νοεμβρίου στις 7:00 μ.μ
οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
θα παρουσιάσουν το βιβλίο της Ιρένας Καραφύλλη
«Η ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΜΟΥΣΑ»
Για το βιβλίο θα μιλήσει ο δημοσιογράφος Χρήστος Σιάφκος,
ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Κίττυ Αρσένη. Τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα σε μια κοινωνία που απαξιώνει το φύλο της; Όταν η αδάμαστη ψυχή της έρχεται αντιμέτωπη με κοινωνικές συμβάσεις και πιστεύω που διαιωνίζουν τη γυναικεία κατωτερότητα, ενδύοντάς την με τα φορέματα της «πίστης», της «παράδοσης» και της «ρίζας»;
Σ’ αυτά τα ερωτήματα καλείται να απαντήσει η Καλλιόπη Αδάμ, μια Ελληνίδα που γεννιέται στη Λέσβο στις αρχές του ταραγμένου 20ου αιώνα.
Κόρη του διευθυντή του σχολείου στο Μόλυβο, μορφώνεται με τη βοήθεια του πατέρα της κόντρα στις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής και γίνεται δασκάλα, προκαλώντας τα πικρόχολα σχόλια των συγχωριανών της και των συναδέλφων της για τις εκπαιδευτικές μεθόδους της. Ο πόλεμος του ’40, η γερμανική Κατοχή, ο Εμφύλιος και η ανελέητη δικτατορία θα την παρασύρουν στη δίνη τους και θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στη ζωή της. Ο πρώτος έρωτας, ενσαρκωμένος στο πρόσωπο ενός ωραίου Γερμανού αξιωματικού, θα τη σημαδέψει ανεξίτηλα.
Με φόντο το πανέμορφο χωριό του Μόλυβου, παρακολουθούμε την ταραχώδη ζωή της Καλλιόπης Αδάμ, η οποία θα εξελιχθεί σε πρωτοπόρα και ακούραστη αγωνίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. μέσα από τις σελίδες της Ασυμβίβαστης Μούσας, η Καλλιόπη αναδύεται σαν ένα σύμβολο ιδεαλισμού, ανεξαρτησίας και θάρρους.
Μια συναρπαστική κοινωνική τοιχογραφία εποχής που πραγματεύεται τον έρωτα, τον πόλεμο και την επανάσταση μιας δυναμικής γυναίκας ενάντια στις κοινωνικές συμβάσεις.
.
Η Ιρένα Καραφύλλη έχει σπουδάσει αγγλική φιλολογία και δημιουργική γραφή. Ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ όπου εργάζεται ως συγγραφέας και δημοσιογράφος. Τα διηγήματά της έχουν τιμηθεί με τρία λογοτεχνικά βραβεία, μεταξύ των οποίων το National Magazine Award και το Literary Award. Οι ιστορίες και τα άρθρα της έχουν μεταδοθεί στο ραδιόφωνο και έχουν δημοσιευτεί σε πολλές εφημερίδες όπως οι New York Times και η International Herald Tribune. Έχει εκδώσει τρία βιβλία: NIGHT CRIES, ASHES AND MIRACLES και THE STRANGER IN THE PLUMED HAT που ήταν υποψήφιο γιa το Writers´Trust Prize και το Torgi Award.
.
Δυο μεγάλοι συγγραφείς που σχολίασαν το βιβλίο της Ιρένα Καραφύλλη
.
Η ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΜΟΥΣΑ είναι το καλύτερο μυθιστόρημα που έχω διαβάσει για την Ελλάδα από το ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ ΚΟΡΕΛΙ και μετά. Η Ιρένα Καραφύλλη γνωρίζει πολύ καλά το χαρακτήρα του Έλληνα. Η γραφή της θυμίζει Στρατή Μυριβήλη και Νίκο Καζαντζάκη, αλλά είναι ποτισμένη με μια γυναικεία ευαισθησία που συμπληρώνει και δίνει άλλη διάσταση στην περιγραφή της ζωής σ’ ένα ελληνικό νησί κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Η ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΜΟΥΣΑ είναι ένα εντυπωσιακό έργο και ελπίζω να λάβει την αναγνώριση που του αξίζει.
Νίκολας Γκέιτζ, συγγραφέας του βιβλίου ΕΛΕΝΗ
.
Το βιβλίο είναι σκέτη απόλαυση, αληθινό επίτευγμα. Η συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά το θέμα της, τη ζωή σ’ ένα ελληνικό χωριό. Η Καλλιόπη είναι το είδος του κοριτσιού που μου αρέσει. Και αυτό είναι το ιδιαίτερα σημαντικό: να κάνεις τους αναγνώστες να ερωτευτούν τους χαρακτήρες σου.
.
Λουί ντε Μπερνιέρ, συγγραφέας του μπεστ σέλερ ΤΟ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ ΚΟΡΕΛΙ
LikeLike