Περί μπλόγκιν

Μια φίλη μου σκέφτεται να φτιάξει το δικό της μπλογκ και ζήτησε τη γνώμη μου. Τόσο καιρό που γράφω δεν έχω αναφερθεί σε αυτή την εμπειρία γιατί δε μου αρέσει πολύ η αυτοαναφορικότητα. Αλλά μια που με ρώτησε έχω να πω ότι είναι μόνο θετική εμπειρία για μένα ακόμη και μέσα από τα αρνητικά της. Αυτά δεν έχουν να κάνουν τόσο με το μέσο, όσο με τις ανθρώπινες αδυναμίες μας και τη ματαιοδοξία μας που μερικές φορές μας παρασέρνει. Συν μια τάση να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα γιατί τι άλλο είναι αυτή η μανία μας να διαβάζουμε τις ιστορίες των άλλων ανθρώπων. Όταν πρωτοβγήκαν τα reality είχαμε έντονες διαφωνίες με μια φίλη μου που τα ψιλοπαρακολουθούσε ενώ εγώ ήμουν εντελώς εναντίον τους. Δε μου άρεσαν, τα έβρισκα ανέντιμα, ντρεπόμουνα για λογαριασμό αυτών των ανθρώπων. Πέρσι όμως με τα μπλογκ κόλλησα πραγματικά και αφιέρωνα αναλογικά πολύ χρόνο σε αυτά, χρόνο που ξέκλεβα απ’το διάβασμα ή απ’την ξεκούραση μου. Η φίλη μου παρατήρησε ότι δεν είχε και μεγάλη διαφορά από ένα ριάλιτι σόου. Είχε βεβαία και το επιπλέον ενδιαφέρον ότι εδώ ήταν γραπτά τα πράγματα πράγμα που άφηνε περιθώρια στη φαντασία, ήταν σαν διάβαζα δέκα μυθιστορήματα ταυτόχρονα.
Αυτό ήταν το μόνο αρνητικό κομμάτι το ότι δηλαδή ξεκινώντας να γράψω στο μπλογκ άρχισα να διαβάζω και πολλά άλλα και να με απασχολούν οι ιστορίες ανθρώπων που δε θα δω και δε θα γνωρίσω ποτέ.
Όσο για το δικό μου γράψιμο μόνο θετικά απεκόμισα. Κατ’αρχήν άρχισα να γράφω, ενώ πριν ήμουνα μια τεμπέλα και μισή. Δεύτερον όλοι οι άνθρωποι που με γνώρισαν μέσα από το μπλογκ μόνο καλά λόγια και λόγια συμπαράστασης, αγάπης, (και λίγο φλερτ) είχαν να μου πουν, κανένα αρνητικό κλίμα, καμία κακεντρέχεια. Τρίτον γνώρισα και στην πραγματικότητα μερικούς πολύν ενδιαφέροντες ανθρώπους, και ξανασυνάντησα μετά από χρόνια κάποιους που είχα χάσει. Αλλά και μόνο το ότι κάποιοι άνθρωποι σου γράφουν και σου λένε ότι «βρήκα το μπλογκ σου και κόλλησα, το διάβασα όλο σε μια μέρα» είναι τεράστιο ego boost για μένα που δεν γράφω πουθενά αλλού, που το γράψιμο είναι το χόμπι μου.
Γενικά λοιπόν το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν να γράφουν. Ειδικά δε, για συγγραφείς νέους η παλιούς νομίζω ότι είναι το τέλειο μέσο για να έρχονται σε επαφή με τους αναγνώστες τους. Αν θέλουν αυτή την επαφή βέβαια και δεν τους αποπροσανατολίζει.

Κατά τα άλλα καλά, συνεχίζουμε σε hospital mode με τον παππού αλλά έχει κα τα καλά της η υπόθεση: έχω διαβάσει τέσσερα βιβλία σε 10 μέρες. Τα δύο τελευταία

The Bad Mother’s Handbook – Kate Long
Αυτό ήταν στο πακέτο που μου έστειλε η Μπι μαζί με τα βιβλία του Αγαπητού. Νομίζω ότι της το είχα δωρίσει εγώ πέρσι. Όταν το άρχισα, την Κυριακή τα ξημερώματα στο νοσοκομείο, είχα πολλά νεύρα και μου φάνηκε πατάτα. «Μα τι μαλακίες πάω και αγοράζω για τις φίλες μου» σκέφτηκα. Αλλά τι να έκανα, ήμουν εκεί Κυριακή πρωί και δεν υπήρχε και κανένας αυτόματο βιβλιοπώλης όπως αυτός του Σταθμού Λαρίσης, έτσι το συνέχισα.

Σιγά σιγά όμως το αγάπησα αυτό το βιβλιαράκι που μιλάει για τρεις γενιές γυναικών κάπου στη βόρεια Αγγλία, κοντά στο Μάντσεστερ. Η γιαγιά έχει λίγο Αλτσχάιμερ, λίγο γεροντική άνοια, η μαμά είναι 34 και έχει μια κόρη 18 χρονών, νιώθει ότι όλα της τα όνειρα έχουν ματαιωθεί, για γκόμενους ούτε λόγος όλο νεύρα και υστερία. Η κόρη στον κόσμο της νομίζει ότι η (σεξουαλική) ζωή σταματά στα 22 και έχει όλη την έπαρση και τη φρεσκάδα των 18ρηδων. Σαν ιστορία δεν είναι και πολύ πρωτότυπη μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 10 βιβλία που έχουν ακριβώς το ίδιο θέμα αλλά κάτι σε αυτό το κάνει πράγματι διασκεδαστικό. Αυτό χρειαζόμουν κι εγώ άλλωστε στην κατάσταση μου. Αλλά σε κάποια φάση έπινα καφέ και ξεκαρδίστηκα με κάτι που διάβαζα και τώρα το βιβλίο δεν επιστρέφεται. Sorry Bi! Θα σου πάρω άλλο, καλύτερο.

Σχεδόν Σούπερ – Εύη Λαμπροπούλου
Διάβασα κι ένα άλλο που μου δόθηκε για τους σκοπούς του bookcrossing. Μου το είχε πει η Μαρία ότι είναι ψιλοχάλια αλλά δεν την πίστεψα. Τελικά είχε δίκιο. «Σχεδόν Σούπερ» λέγεται. Να το αποφύγετε. Πολλά κλισέ, πολύ προβλέψιμο το τέλος, θα προτιμούσα να κατέληγε όπως οι ήρωες του Irvine Welsh μες τη βρώμα και την παρακμή.