Θέατρο, bookcrossing και άλλα

Τι πουσουκού κι αυτό; Όλα ξεκίνησαν από ένα ανησυχητικό πρωινό τηλεφώνημα την Παρασκευή και από κει μας πήρε η μπάλα. Ένα συνεχές τρέξιμο μέχρι το βράδυ που έπεσα εξουθενωμένη για ύπνο. Το Σάββατο πάλι πρωινό ξύπνημα, δουλειά στο Βόλο, εξετάσεις του Κρατικού Πτυχίου Γλωσσομάθειας. Το απόγευμα επιστροφή στο σπίτι τόσο κουρασμένη που δεν ήξερα τι ήθελα. Καφέ; (όχι πάλι, έχω πιει 4 απ΄το πρωί) παγωτό; (ναι, αλλά βαριέμαι να κατέβω ν’αγοράσω) να πάω στη συνάντηση bookcrossing; (θέλω, αλλά είμαι πτώμα)
Τελικά αποφασίζω να πάω στο τελευταίο έστω και για λίγο και βρίσκω μια τεράστια παρέα Αθηναίων και Θεσσαλονικιών bookcrossers. Βγαίνουμε για βόλτα στην πόλη και είναι η ώρα που η ομάδα μας τρώει το γκολ της ισοφάρισης και όλη η πόλη φωνάζει ουουουου…Ευτυχώς που πήγα τελικά γιατί τα παιδιά μου είχαν φέρει και δώρο από το Συνέδριο που έγινε στην Αθήνα μια ωραιότατη πάνινη τσαντούλα με βιβλίο και αυτοκολλητάκια και διάφορα άλλα καλούδια! Κι όλα αυτά γιατί είμαι λέει η αρχαιότερη Ελληνίδα bookcrosser! Ευχαριστώ πολύ παιδιά, με συγκινήσατε! Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να συνδυάζεις ένα πρόσωπο με ένα ψευδώνυμο και γνώρισα πολλούς ανθρώπους που ήξερα μόνο κατ’όνομα. Άσε που έφεραν κι ένα σωρό καλά βιβλία μαζί τους, γύρισα πίσω με τρία ακόμη βιβλία (ενώ είχα πάει αποφασισμένη να μην πάρω κανένα η στοίβα με τα αδιάβαστα μεγαλώνει επικίνδυνα, έχει φτάσει το ύψος τρίχρονου παιδιού). Αλλά μπορούσα να αντισταθώ στο
«Η ιστορία του Κόσμου σε 6 ποτήρια» ή στο «Last Chapter and Worse» του Gary Larson; Τσίμπησα κι ένα παιδικό για τα παιδιά στο σχολείο.

Κυριακή απόγευμα, θέατρο. “Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;” Με την Άννα Βαγενά και το Γιώργο Νινιό. Γύρισα πριν λίγο κι ακόμη ξεφυσάω. Τι έργο ήταν αυτό, τι παράσταση; Στην αρχή γέλιο, κάπως πικρό αλλά γέλιο σίγουρα και μετά αρχίζει να στο γυρίζει και στο τέλος δεν ξέρεις που να κρυφτείς θες να ουρλιάξεις κι εσύ, τα δάκρυα αναβλύζουν, θέλεις να πας και να την πάρεις αγκαλιά την κυρία Βαγενά. Δε θέλω να χρησιμοποιώ επίθετα γιατί καταντάνε κλισέ. «Φανταστικό, υπέροχο, απίστευτο, καταπληκτικό». Όταν όμως είναι όλα αυτά και επιπλέον αληθινό, δραματικό, ψυχοβγαλτικό, συγκινητικό, ώριμο;

Θα σας πω μόνο μία φάση που δεν έχει σχέση με το έργο. Περιμένοντας να ανοίξουν οι πόρτες παρατηρώ το κοινό Είμαστε οι περισσότερες γυναίκες νομίζω μέτρησα τρεις ή τέσσερις άντρες. Επιπλέον μεγάλο μέρος του κοινού αποτελείται από γυναίκες που εμφανώς δεν είναι από τη Λάρισα έχουν έρθει από κάποιο χωριό, φοράνε αυτά τα χαρακτηριστικά ταγιέρ που είναι σκούρου χρώματος με κάποιο ανοιχτόχρωμο σχεδιάκι. Είναι κάπως μεγάλες, από 50 και πάνω, και έχουν έρθει να δουν τη Βαγενά. Την πρωτοείδαν 20 μπορεί και περισσότερα χρόνια πριν τότε που η Βαγενά όργωνε τη Θεσσαλία παίζοντας σοβαρά έργα για μεγάλους ή τη Ντενεκεδούπολη για τους μικρούς. Και το κοινό της που τότε το είχε αγγίξει ακόμη και σήμερα παίρνει το λεωφορείο και έρχεται να την παρακολουθήσει για μια παράσταση. Αυτές οι κυρίες δε, ήταν πραγματικές κυρίες κατά τη διάρκεια της παράσταση, χωρίς κινητά και χωρίς να τραβάνε φωτογραφίες στις πιο έντονες στιγμές του έργου όπως κάποιοι άλλοι.
Φεύγοντας άκουσα πράγματι τις κυρίες να ρωτάνε «προς τα πού είναι το σταθμός του ΚΤΕΛ βρε κορίτσια;»

Να’στε καλά κυρία Βαγενά!

[rockyou id=67560761&w=426&h=320]

Η φωτογραφία με το θρανίο στο Βόλο μου άρεσε γιατί ο μαθητής ή η μαθήτρια εφαρμόζουν ήδη το σύστημα «Τα βιβλία μένουν στο σχολείο» επίσης είναι πολιτικοποιημένο άτομο γιατί υπάρχει και εφημερίδα ανάμεσα στα βιβλία.