Το ξεκίνησα πριν από καμιά δεκαριά μέρες. Διάβασα την έκδοση της Ελευθεροτυπίας. Σε μετάφραση Καλλιόπης Κάσου. Το κείμενο έρεε αβίαστα και ευχάριστα. Ενώ το διάβαζα έψαχνα σε διάφορα άλλα σάιτ πληροφορίες για το Σταντάλ την εποχή του και διάφορες άλλες αναφορές στο μυθιστόρημα.
Όπως λέει και ο υπότιτλος είναι ένα χρονικό της Γαλλίας του 1830. Ο Σταντάλ είναι πολύ σαρκαστικός με τους ανθρώπους της εποχής του και τα ήθη τους. Όχι μόνο με την επαρχία αλλά και με το Παρίσι. Επίσης είναι ένας αφηγητής που είναι πανταχού παρών μέσα στο κείμενο, δε μας αφήνει να τον ξεχάσουμε, αυτοσαρκάζεται.
Η υποκρισία βρίσκεται στο κέντρο όλων των σημαντικών γεγονότων. Οι άνθρωποι φέρονται σαν ερωτευμένοι ενώ δεν είναι κι όταν ερωτεύονται πραγματικά προσπαθούν να μην το δείξουν. Η εκκλησία εκφοβίζει (όπως πάντα άλλωστε), θεωρεί αμάρτημα τη σκέψη, εξαφανίζει όσους είναι πραγματικά πιστοί και δεν παίρνουν μέρος σε συνομωσίες, εφαρμόζει τις αρχές του μάρκετινγκ: «Ο Ζυλιέν έβελπε συνεχώς γραμμένες με κάρβουνο πάνω στους τοίχους του διαδρόμου φράσεις όπως αυτές εδώ: « Τι είναι εξήντα χρόνια δοκιμασίας σε σύγκριση με μια αιωνιότητα απολαύσεων ή μι αιωνιότητα με ζεματιστό λάδι στην κόλαση!» Δεν τις περιφρονούσε πια. Κατάλαβε πως έπρεπε να τις έχει αδιάκοπα μπροατά στα μάτια του. Τι θα κάνω σ’όλη μου τη ζωη; Αναρωτιόταν. Θα πουλάω στους πιστούς μου μια θέση στον ουρανό.»
Η χρονική περίοδος είναι αυτή που αποκαλείται Παλινόρθωση (Restoration) μια περίοδος μεγάλων ανακατατάξεων και πολιτικών διεργασιών. Οι αριστοκράτες επιθυμούν την επαναφορά της απολυταρχίας αλλά η ανερχόμενη αστική τάξη επιθυμεί μια συνταγματική μοναρχία. Ο Ζυλιέν, ο πρωταγωνιστής έχει ως πρότυπο το Ναπολέοντα και εμπνέεται από τη ζωή του. Εκείνος ξεκίνησε από φτωχός λοχαγός και κατάφερες να γίνει αυτοκράτορας. Ο Ζυλιέν μόνο στην εκκλησία θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει πια. Όταν πια φτάνει στο Παρίσι δε γίνεται ποτές αποδεκτός από την αριστοκρατία που τον βλέπει πάντα ως ένα φτωχό διανοούμενο. Το παράδοξο όμως είναι ότι ο Ζυλιέν θα διακινδυνεύσει τη ζωή του για ένα σκοπό εντελώς αντίθετο με αυτά που πιστεύει. Όταν μιλάμε για ειρωνεία και σύγχυση…
Ο Ζυλιέν είναι από τους πιο μπερδεμένους ήρωες που έχω διαβάσει. Γι αυτό παραξενεύτηκα πολύ όταν διάβασα το σχόλιο ενός αναγνώστη από την Αμερική που έλεγε ότι θαυμάζει το Ζυλιέν. Τι να θαυμάσεις δηλαδή; Το γεγονός ότι οι εμπειρίες του περιορίζονται σε ό,τι έχει διαβάσει στα βιβλία και σύμφωνα με αυτά προσπαθεί να ζήσει (αυτό το εύρημα με τα βιβλία είναι σημαντικό γιατί και η νεαρή αριστοκράτισσα για να καταλάβει πως νιώθει ανατρέχει στα ρομαντικά μυθιστορήματα και όχι στα αισθήματα της. ) Γενικά σε αυτό το βιβλίο είναι όλα «σαν» . Σαν βιβλίο, σαν τους ήρωες μιας παλιότερης επανάστασης, σαν τους μάρτυρες της εκκλησίας. Το παρόν διαχέεται από τη δόξα του παρελθόντος και βγαίνει χαμένο στη σύγκριση.
Γενικά ένα βιβλίο πλούσιο που καταφέρνει να απεικονίσει με λεπτομέρεια την εικόνα της Γαλλίας εκείνης της εποχής και να εξάψει τη φαντασία. Μου δημιούργησε πολλές απορίες και ανέτρεξα σε άλλα κείμενα για να θυμηθώ λίγο όσα (δεν) είχα μάθει γι αυτήν την περίοδο και να καταλάβω κάποιους χαρακτηρισμούς όπως Ιακωβίνος και Γιανσενιστής που αναφέρονται συνέχεια στο βιβλίο. Σε κάνει να διψάς να διαβάσεις κι άλλα μυθιστορήματα της ίδιας περιόδου οπότε σύντομα θα διαβάσω και το άλλο σημαντικό βιβλίο του ίδιου συγγραφέα το Μοναστήρι της Πάρμας. Οι ήρωες είναι ζωντανοί ίσως γιατί έχουν τόσα ελαττώματα και κανείς δεν πλησιάζει το τέλειο.
Ειδικά ο δήμαρχος της Βεριέρ μου θύμισε τόσο το δικό μας δήμαρχο εδώ στη Λάρισα. «Το να αποφέρει κάτι εισόδημα είναι ο βασικός παράγοντας που ρυθμίζει τα πάντα στη μικρή αυτή πόλη που σας φάνηκε στην αρχή τόσο ομόρφη». Έτσι και το δικό μας Κέντρο Τεχνών έκλεισε γιατί ήταν λέει πολύ ακριβό.
Και κάτι για τις ερωτικές σκηνές: δεν υπάρχουν. Με την πρώτη ερωμένη ο Ζυλιέν είναι πολύ απασχολημένος να κάνει το καθήκον του όπως λέει, να παίξει καλά το ρόλο του, το ρόλο του γυναικοκατακτητή. Με τη δεύτερη είναι πιο ξεψαρωμένος αλλά ουδέποτε την αφήνει να πιστέψει ότι την αγαπάει. Ούτε φιλιά, ούτε πάθος , ούτε κάποια άλλη περιγραφή. Η Ματίλντ η ωραία αριστοκράτισσα που αποφασίζει να δοθεί στον υπάλληλο του πατέρα της δυσκολεύεται τόσο να του μιλήσει στον ενικό που αυτή η προσπάθεια καταναλώνει όλη της την ενέργεια. Που να μείνει μετά χώρος για τον έρωτα. … «Υστερα από πολλές αμφιταλαντέυσεις , η Ματίλντ δέχτηκε τέλος να γίνει η ερωμένη που ποθούσε. Στην πραγματικότητα το πάθος αυτό ήταν κάπως ηθελημένο. Μιμούνταν τον παράφορο έρωτα, δεν τον ζούσαν.» Αυτό νομίζω είναι και το επαναλαμβανόμενο μοτίβο ολόκληρου του μυθιστορήματος. Με λίγα λόγια αν άλλαζες τα ονόματα των πόλεων και τις περιγραφές των ρούχων , άνετα θα μπορούσε να μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων στον 21ο αιώνα.
Τί είναι τελικά το κόκκινο και το μαύρο; Διίστανται οι απόψεις. Άλλοι μελετητές λένε ότι αναφέρεται στο κόκκινο των στολών του στρατού και στο μαύρο του κλήρου. Άλλοι στο πάθος και στο πένθος, μια τρίτη ερμηνεία είναι το κόκκινο και το μαύρο της ρουλέτας. Αυτό με το στρατό και τον κλήρο μου φαίνεται πιο σωστό μια και ο Ζυλιέν αναγκάζεται να ακολουθήσει καριέρα κληρικού όντας σχεδόν άθεος ενώ θα προτιμούσε να πολεμάει στα πεδία των μαχών δίπλα στο Ναπολέοντα. Αυτά με το βιβλίο.
Υπάρχει μία ακουστική άσκηση στις εξετάσεις γλωσσομάθειας του Cambridge όπου οι μαθητές καλούνται να αναγνωρίσουν τις φωνές των ομιλητών και να απαντήσουν ερωτήσεις σχετικά με αυτό που ακούν .Υπάρχουν δηλαδή ερωτήσεις του τύπου “ποιος είπε ότι δεν του αρέσει το παγωτό; Η Σούζαν, ο Μάικλ ή ο Χάρι»; Ακούω τώρα το ποντκαστ του nuwanda με το συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη και τρεις ακόμη βιβλιόφιλους ιστολόγους (librofilo, ladychill, alef) και νιώθω κι εγώ σα μαθήτρια σε εξετάσεις. Προσπαθώ να ξεχωρίσω τις φωνές αλλά εκτός από του Αλέξη και της ladychill δεν ξεχωρίζω τις υπόλοιπες. Δεν πειράζει όμως γιατί είναι μια ωραία συζήτηση, νιώθω σα να είμαι κι εγώ εκεί δίπλα στον καναπέ, παρόλο που δεν έχω διαβάσει ούτε ένα βιβλίο του Σταμάτη.
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
Να ΄σαι καλά, Άννα! Μου έδωσες το έναυσμα να το ξεκινήσω κι εγώ! Το ΄χω καιρό και το σκέφτομαι, αλλά διστάζω μη βαρεθώ! Όσο για το ποντκαστ, δίκιο έχεις! 😉
LikeLike
Αγαπητή,ήτο τραπέζιο (μοναστηριακού τύπου) και ουχί καναπές.Πιαστήκαμε εν ολίγοις…Καλά δεν αναγνωρίσατε τη φωνή μου?Εγώ είμαι αυτός που στο part 3,”τα χώνει” στους Έλληνες συγγραφείς και τους εκδότες…Και του “τρυφερού” Alef τη φωνούλα?
Στα σοβαρά τώρα,ήταν όντως ωραία κουβέντα και χαίρομαι που την απολαύσατε.
LikeLike
Aννα, χαιρομαι που το απολαυσες! Εγω λοιπον ειμαι αυτος που στο τριτο μερος έλεγα ολα τα ανατρεπτικα περι ιντερνετ και βιβλιων (αμα ειναι αιρετικος ο ανθρωπος…)
LikeLike
Ήταν πράγματι απίθανη η κουβέντα σας, παιδιά. Άννα, σου προτείνω να ακούσεις και την κουβέντα με το Δημήτρη Μαμαλούκα, είναι επίσης ενδιαφέρουσα συζήτηση. Βιβλιόφιλοι φίλοι μου, γράψατε!
LikeLike
Λοιπόν: Όταν έγραψα το κείμενο δεν είχα ακούσει το τρίτο και καλύτερο μέρος του ποντκαστ. Εκεί ξεκαθαρίζουν τα πράγματα με τις φωνές. Ειδικά του λιμπρόφιλο, ξεχωρίζει αγαπητέ.
Η συζήτηση στο τρίτο μέρος φουντώνει και πιάνετε τόσα θέματα παιδιά. Ειδικά αυτά για τους εκδότες που αγαπούμε να μισούμε και τον (αγαπημένο) Κόρμακ Μακ Κάρθυ, δε χόρταινα να σας ακούω.
Καλέ θα με καλέσετε κι εμένα σε κάποιο επόμενο;
Αλλά λιμπρόφιλο σας πιάνω αδιάβαστο. Δε με μελετάτε αρκετά ενδελεχώς αλλιώς θα ξέρατε ότι πέρσι διάβασα ένα πενιχρό αριθμό βιβλίων ούτε καν 52! Εσείς πώς τα καταφέρνετε τα 100-120 είναι αξιοθαύμαστο και αξιοζήλευτο!
Για τις κυρίες του ποντκαστ: Την κυρία Άλεφ γιατί τη λέτε “το” Άλεφ; Είναι πράγματι πολύ τρυφερή φωνή πάντως. Η κυρία ladychill γιατί μου θυμίζει μια φίλη μου;
LikeLike
geia sou anna!!molis anoiksa to pc mou,uposxomenh na koitaksw mono gia to biblio pou me endiaferei,kai oxi msn kai fcbk!!
pathsa loipon,kai anoiksa thn prwth selida pou brhka gia ton standhal.
prepei na xw bgalei toulaxiston to miso mexri ti trith:/ eipa na parw mia geniki eikona,gia na mporesw na katalabw to biblio!sthn taksi ginetai sta gallika,opote prepei na kanw diplh prospatheia katanoisis se sugrisi me tous allous!na sai kala,ta sxolia sou einai poli eustoxa kai entharintika!
LikeLike
Αγαπητή, το ίδιο έπαθα κι εγώ, αλλά στην πρώτη συνομιλία, με τον Μαμαλούκα. Στην δεύτερη άρχισα να τους “μαθαίνω”. Λέτε μετά την τρίτη να…”τους ακούμε” και στον ύπνο μας? 🙂 🙂 🙂
Όσο για το ουδέτερο, νομίζω λόγω “γένους ανυπεράσπιστου”… που λέει και η ποιήτρια (εύθραυστο alef, λέμε)
καλημέρες!
LikeLike
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ. ΗΜΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ ΝΑ ΜΠΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΙΣ ΧΙΛΤΟΝ. ΑΛΛΑ… ΞΑΝΑΚΥΛΗΣΑ. ΕΙΜΑΙ 18 ΚΑΙ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΒΙΒΛΙΑ. ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΛΕΩ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΩ. ΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΤΗΝ ΕΧΩ ΕΞΑΝΤΛΙΣΕΙ ΚΑΙΡΟ ΤΩΡΑ. ΜΙΛΑΩ ΕΞΙΔΕΙΚΕΥΜΕΝΑ, ΕΧΩ ΠΑΘΙΑΡΙΚΕΣ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΕΞΑΡΣΕΙΣ, ΡΕΜΒΑΖΩ ΟΛΗΜΕΡΗΣ ΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΜΠΟΒΑΡΥ. ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΛΕΞΗ. Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟ. ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΙΠΑ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΥΠΕΠΕΦΤΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΣΜΟ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΑΚΑΤΑΛΥΠΤΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΒΟΥΝΟ ΤΟΥ ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ. ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑΔΕΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΥΠΟΘΕΤΩ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ Ο ΜΑΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ. ΣΥΣΤΗΝΩ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΦΛΩΜΠΕΡ ΚΑΙ ΑΠΟ ΝΕΩΤΕΡΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΗΝ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΩΝ ΓΑΛΛΙΚΩΝ ΤΟΥ ΛΙΜΠΕΡΑ. ΜΑ ΤΙ ΛΕΩ?
LikeLike
ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ!!!!! ΘΑ ΠΑΩ ΜΑΛΛΟΝ ΠΑΡΑΛΙΑ…
LikeLike
Ευχαριστώ για τις προτάσεις. Κι εγώ παίζω εδώ και λίγο καιρό με την Αισθηματική Αγωγή. Το πιάνω στα χέρια μου, το αφήνω και ούτω καθ’εξής.
Από το e-mail, να υποθέσω ότι είστε κάπου στη Ρόδο;
LikeLike
ΜΑΛΙΣΤΑ.
LikeLike
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΜΙΛΑΤΕ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ??? ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ….
LikeLike
Ένας ή μία;
LikeLike
ΕΝΑΣ. ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΚΟΥΓΕΣΑΙ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΝΥΧΤΑ. ΕΚΕΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ.
LikeLike
Δεν έχω διαβάσει όλη την κλασσική λογοτεχνία οπώς εσύ, αλλά μέχρι τη Δωδέκατη Νύχτα έφτασα. Και γιατί ακούγομαι σαν τον πατέρα σου παρακαλώ;
LikeLike
ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΝΕΙ. ΑΚΟΥΓΟΜΑΙ ΨΩΝΙΟ ΜΑΛΛΟΝ. ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΩ ΚΑΤΙ ΣΤΙΧΟΥΣ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑ? ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΟΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΜΠΟΒΑΡΗ ΕΝΝΟΥΣΑ ΠΩΣ ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΦΘΑΡΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΩΣΤΕ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΙ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΤΗΝ ΠΕΖΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
LikeLike
Να μου στείλεις ό,τι θες στο anna1972@in.gr
Και μετά να φύγεις για την παραλία.
Το πρόβλημα με την πραγματικότητα δεν είναι ότι δεν τη διακρίνουμε όπως μας κατηγορούν. Τη διακρίνουμε αλλά δε μας αρέσει, την αποφεύγουμε…
LikeLike
ΚΑΛΑ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ. ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΩ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΤΟΥ ΤΖΟΥΣ. ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΤΩΡΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΜΟΥ. ΜΗΝ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΒΟΥΝΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ. ΩΡΑΙΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
LikeLike
Το Μαγικό Βουνό το έχω διαβάσει. Τον Οδυσσέα όχι. Προσπαθώ να βρω το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω κι έχω κολλήσει.
LikeLike
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ? ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΦΙΛΑΡΑΚΟ ΤΟΥ ΜΩΠΑΣΑΝ, ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΝΕΑΡΟΥ ΒΕΡΘΕΡΟΥ ΤΟΥ ΓΚΑΙΤΕ. ΤΗΝ ΛΟΛΙΤΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ?
LikeLike
Τη Λολίτα, βέβαια! Τα άλλα δύο όχι. Μωαπασάν όμως έχω διαβάσει κάποια διηγήματα και μάλιστα στα Γαλλικά. Μπα, κάτι πιο ελαφρύ θέλω αυτές τις μέρες. Μάλλον θα διαλέξω κανένα αστυνομικό του πατέρα μου.
LikeLike
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Χ.Χ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ. ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΓΑΛΛΙΚΑ? ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΙΚΤΗΣ ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ.
LikeLike
Ο Ντοστογιέφσκι ελαφρύς; Θα τρίζουν τα κόκαλα του…
LikeLike
Θα μου δανείσεις τη Δασκάλα Γαλλικών;
LikeLike
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΣΟΥ ΔΑΝΕΙΣΩ ΤΗΝ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΩΝ ΓΑΛΛΙΚΩΝ. Ο ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ ΠΑΝΤΩΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΛΑΦΡΥΣ…
LikeLike
Έχεις δίκιο, θα έχουν λιώσει και τα κόκαλα πια…
Μένεις Ρόδο; Πας ποτέ στη Βιβλιοθήκη στην Έπαυλη;
LikeLike
ΝΑΙ? ΜΑΛΙΣΤΑ. ΕΣΥ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙΣ? ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ?
LikeLike
Σου έστειλα μήνυμα Έρνεστ!
LikeLike
ΜΑ, ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΙΛΑΣ?
LikeLike
Δεν ισχύει το ίμειλ που έδωσες;
LikeLike
ΜΑ ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ? ΚΑΠΟΙΟ ΕΙΔΟΣ ΧΑΚΕΡ? ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΙΣΥΕΙ.
LikeLike
Όχι αυτό δεν το σκέφτηκα Έρνεστ. Άλλωστε με τέτοιο ψευδώνυμο περιμένω να είσαι ειλικρινής. Anyway, σου έστειλα ένα μήνυμα αλλά φαίνεται έχει καθυστερήσει. Φεύγω τώρα για την παραλία του Ενυδρείου. See you round.
LikeLike
ΔΕΝ ΕΛΑΒΑ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ Ο ΚΑΦΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΛΕΝΑ. ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ΤΟ ΕΡΝΕΣΤ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΝΤΙΜΟ ΨΕΥΔΟΝΥΜΟ. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ, ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ.
LikeLike
Τί να κάνουμε; Καμιά φορά η τεχνολογία μας προδίδει.
Εγώ σκέφτηκα Όσκαρ Γουάιλντ και The importance of being Earnest.
LikeLike
ΚΑΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ. ΕΓΩ ΑΦΗΣΑ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ ΕΧΩ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΟΔΕΥΩ ΠΡΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.
LikeLike
λαρισαίος… ακριβώς ,μόνο ζώντας σε επαρχία καταλαβαίνεις αυτόν το στενόμυαλο γλοιώδη μικροαστισμό,,,και εσύ είσαι μίλια και αιώνες μακρυά χάριν τα βιβλία
LikeLike
Τόσο μακριά, τόσο κοντά
LikeLike
Είναι ένα απ’ τα δυνατότερα κείμενα γιατί κυλάει. Συντρίβει μέσα απ’ τον αυτοσαρκασμό ( αν κρίνουμε κι απ’ το προσωπικό υπόβαθρο του Σταντάλ ) το πως οι ευσεβείς πόθοι γίνονται χίμαιρες παίζοντας ένα παιχνίδι που πρέπει να προσπαθείς για να το δεις σχετικά μ’ εκείνους που ξεκινούν απ’ το τίποτα κι όσους ξεκινάνε απ’ το όλα και το πως τελικά μπορούν να καταλήξουν στην ίδια κατάρρευση αν η αναζήτηση τους δεν είναι κάτι περισσότερο απ’ το τι αγοράζεται.
Όμορφη παρουσίαση, σάς ευχαριστώ. Θα το ξαναδιαβάσω για όλα τα λεπτά σημεία που ως τώρα δεν είδα. Άλλωστε είναι και πολύ χαρακτηριστικό για την εποχή μας. Ο κρυφός υλισμός μέσα στο βιοπορισμό, η ποσότητα μέσα στην ποιότητα, το ακολουθώντας και όχι η προσωπική σφραγίδα και ο αριβισμός. Και φυσικά σε μια εποχή που όλη η τεχνολογία όσο κοντύτερα μας φέρνει τόσο περισσότερο μας απομακρύνει είναι σημαντικό να αναγνωρίζεται όχι μόνο η αξία τέτοιων αναγνωσμάτων αλλά και πως η ιστορία δεν παύει να κάνει κύκλους και ίσως ειδικά επειδή ξεχνάμε.
LikeLiked by 1 person
Άννα καλημέρα,
αν έχεις διαβάσει το ”Με λένε κόκκινο” αποφεύγοντας τη σύγχυση με τους τίτλους παρότι κι εκεί υπάρχει κάτι αλλά δεν είναι κατάλληλη η στιγμή για ανάλυση σε άλλο συγγραφέα, το ένα βιβλίο μπαίνει μέσα στο άλλο και ουσιαστικά το ”Με λένε κόκκινο” είναι ένας οδηγός για το ”Κόκκινο και το μαύρο” και μια απάντηση αν θες.
Η κεντρική ιδέα του ”Κόκκινο και το μαύρο” για ‘μενα βρίσκεται στο σημείο που αναφέρει την ”παραβολή” με τον καθρέφτη.
Επίσης σ’ ένα εισαγωγικό του βιβλίου που είχα διαβάσει μια ακαδημαϊκός ( ζητώ συγνώμη αλλά μου διαφεύγει το όνομα της αυτή τη στιγμή) κάνει μια παράφραση του τίτλου, την οποία ενθυμούμαι συχνά όταν θέλω να φέρω τη γεύση του βιβλίου στο μυαλό μου: <>. Σκέψου λίγο το βιβλίο τώρα που το έχεις διαβάσει με αυτό τον άτυπο τίτλο κι ίσως καταλάβεις τι εννοώ.
Αν διαβάσεις ή αν στο μεταξύ διάβασες περισσότερο Στεντάλ αυτό το ”σαν έτσι, σαν αλλιώς” αλλα ποτέ ”ακριβώς έτσι” είναι ηθελημένο. Δεν πρόκειται για χρονογράφημα, ούτε για νωθρό χρονικό αλλά για τον εντοπισμό όχι της Παλινόρθωσης αλλά του τέλους της. Τουλάχιστον για ‘μενα αυτό πραγματεύεται το βιβλίο σε μεγάλο βαθμό.
LikeLiked by 1 person
Έχω διαβάσει και το βιβλίο του Παμουκ αλλά πριν απ τον Στανταλ και δεν έκανα τη σύνδεση. Ενδιαφέρον αυτό που λες. Θα τα ξαναδώ.
LikeLike