IAN RANKIN – The Naming of the Dead

Γράφω και ξαναγράφω αυτό το κείμενο και κάθε φορά σβήνεται λόγω ενός τεχνολογικού προβλήματος. Βαρέθηκα τελικά και μου φαίνεται θα ποστάρω τις σημειώσεις

– Πώς μπορείς και διαβάζεις ένα αστυνομικό βιβλίο τη στιγμή που τόσα απίστευτα γίνονται στην αστυνομία στη χώρα σου; Νομίζεις άραγε ότι οι αστυνομικοί είναι καλύτεροι σε άλλες χώρες; Πιο εξευγενισμένοι, λιγότερο ρατσιστές; Για τσέκαρε κι αυτή την ιστορία ενός δημοσιογράφου που κράτησε μυστική την ταυτότητα του και κατετάγη στην Αστυνομία του Μάντσεστερ με σκοπό να ανακαλύψει αν όντως υπάρχει ρατσισμός στο σώμα. Και ανακάλυψε ότι υπάρχει, και τον ανακάλυψαν και τον συνέλαβαν φυσικά. (Δεν τις έφαγε όμως). Άλλωστε η αστυνομία είναι παντού ίδια (same shit) και μερικές φορές οι λέξεις που χρησιμοποιούνται είναι αποκαλυπτικές: Law Enforcement Force – Σώμα Επιβολής του Νόμου. Αλλά έλα που δεν επιβάλλουν το νόμο αλλά κάτι άλλο δικό τους, το νόμο της ζούγκλας ίσως;

– Μία εβδομάδα στο Εδιμβούργο του 2005, την εβδομάδα που γίνεται η σύνοδος G8 και χιλιάδες άνθρωποι έρχονται απ’όλο τον κόσμο για να διαδηλώσουν ειρηνικά. Το βιβλίο μιλάει για περίπου 250.000 ανθρώπους που πάνε σε πορείες κατασκηνώνουν και διαμαρτύρονται χωρίς να ανοίξει ρουθούνι αλλά η τηλεόραση δείχνει ως συνήθως τα επεισόδια που προκαλούν καμιά εικοσαριά εγκάθετοι. Το αναλύει κι αυτό το βιβλίο, ποιοι είναι αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι και ποιοι τους βάζουν.

– Πρωταγωνιστής ο Ρέμπους, ασυμβίβαστος αστυνομικός, λίγο πριν τη σύνταξη και ακόμη χαμηλόβαθμος ενώ η Σιόμπαν τον ξεπέρασε ήδη. Κάνει πολλές αυθαιρεσίες γι αυτό και συνέχεια τον έχουν σε διαθεσιμότητα αλλά μετά κάνει μια μεγάλη επιτυχία, ξεδιαλύνει ένα έγκλημα και επανέρχεται. Αυτό που τον σώζει βέβαια είναι ότι έχει ένα υψηλό αίσθημα δικαίου και συνήθως τα βάζει με όλους εκείνους τους οποίους δεν τολμάμε να τα βάλουμε εμείς οι πιο μικροί. Ο μέσος υπάλληλος δε θα στραφεί εναντίον ενός κατά πολύ ανώτερου του ακόμη κι αν ξέρει ότι έχει δίκιο, από φόβο μήπως χάσει τη δουλίτσα του. Ο Ρέμπους όμως τα βάζει με όλους αδιακρίτως ενώ αντίθετα έχει φιλίες με τους φτωχοδιάβολους, υπερασπίζεται το δίκαιο του θύματος ακόμη κι αν αυτό το θύμα ήταν ένας επιβεβαιωμένος εγκληματίας.

– Αναδεικνύεται η άλλη ηρωίδα η Σιόμπαν, φίλη του Ρέμπους, πολύ μικρότερη του αλλά φιλόδοξη αστυνομικός. Σε αυτό το βιβλίο μαθαίνουμε γιατί έγινε αστυνομικός μάλιστα και για μένα αυτό ήταν το πιο τρομακτικό σημείο του βιβλίου: Η Σιόμπαν με τις καλές σπουδές και τους γονείς συνταξιούχους εκπαιδευτικούς που έψαχνε ένα τρόπο να αντιδράσει να φύγει από τους γονείς της να γίνει το εντελώς αντίθετο από αυτούς. (αν ισχύει αυτό το σενάριο τι με περιμένει με την κόρη μου; )

– Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι οι ήρωες εξελίσσονται, η Σιόμπαν για παράδειγμα, δεν είναι η άπειρη αστυνομικός των πρώτων βιβλίων. Εδώ παρασύρεται από τα προσωπικά της αισθήματα και βάζει την προσωπική της αναζήτηση εκδίκησης πάνω από την έρευνα με αποτέλεσμα να κάνει λάθη, να έρχεται σε επαφή με ανθρώπους που δεν πρέπει και να διακινδυνεύει να βρεθεί έξω, αυτή που είναι και καλή αστυνομικός κατά βάθος.

– Έχω διαβάσει κι άλλα βιβλία με το Ρέμπους και κάθε φορά μου φαίνεται καλύτερος. Αυτό ήταν και το πρώτο στα Αγγλικά (courtesy of Kostas, the book buddy). Ο ίδιος ο Ράνκιν εξηγεί σε αυτό κείμενο πως ξεκίνησε να γράφει το Ρέμπους και πως του έδωσε αυτό το ανόητο όνομα που σημαίνει γρίφος. Το πιο ενδιαφέρον που λέει σε αυτή τη συνέντευξη είναι αυτό για το Εδιμβούργο: «Όπως είπα και στην αρχή ήμουνα υπερβολικά μικρός όταν έγραψα το Knots & Crosses…και τέλοσπάντων μ’αρέσει ή όχι έχω κολλήσει με το Ρέμπους από τότε. Αλλά δεν έχω πειστεί ακόμη ότι είμαι ένας αστυνομικατζής: αν κάνω κάτι (προσοχή! ακολουθεί βαρυσήμαντη δήλωση) αυτό είναι να σχολιάζω το παρόν της Σκοτίας, τις αδυναμίες και τις ψυχώσεις της, τα ελαττώματα του χαρακτήρα της. Αναλύω ένα έθνος, και με ευχαριστεί που πολλοί Σκωτσέζοι αναγνώστες συγκρίνουν τα γραπτά μου με τον Ίρβιν Γουέλς. (σημείωση δική μου: Ο Γουέλς άλλος Σκωτσέζος που γράφει αστυνομικά αλλά πολύ βρώμικα, πολύ διεφθαρμένα, πολύ του υποκόσμου, το Trainspotting για παράδειγμα ή το Filth).

– Πολύ χορταστικό γενικά, αξιόλογο βιβλίο νομίζω θα αρέσει και σε άτομα που δε διαβάζουν το είδος. Είναι πράγματι ένας σύγχρονος σχολιασμός της Σκοτίας και της Βρετανίας γενικότερα, της λαϊκής κουλτούρας, της κουλτούρας της φιλανθρωπίας που καταντάει βιομηχανία κι αυτή, αλλά και των σχέσεων στις οικογένειες δυσλειτουργικές ή όχι.

Στη δική μας πραγματικότητα τώρα, δεν ξέρω πόσο ακόμη θ’αντισταθώ στην αγορά κλιματιστικού. Τα σεντόνια καίνε συνεχώς, το ίδιο κι ο καναπές και οι καρέκλες.