Πέρσι είχα διαβάσει το The Plot against America και με είχε ταλαιπωρήσει πολύ. Σήμερα διάβασα αυτό το μικρό βιβλιαράκι (courtesy of bookcrossing) και μου άρεσε πάρα πολύ. Ασχολείται και με ζητήματα που με απασχόλησαν πολύ κι εμένα φέτος όπως τα γηρατειά, το θάνατο, τις σχέσεις γονιών και παιδιών όταν οι πρώτοι ό μεγαλώνουν. Κάπου διάβασα ότι η παράθεση ιατρικών λεπτομερειών γίνεται κουραστική. Αλλά εμένα δε με κούρασε καθόλου, ήταν νομίζω ένα τέχνασμα για να σε βάλει στην ατμόσφαιρα του νοσοκομείου αλλά και της τρίτης ηλικίας όπου τα ιατρικά συμβάντα είναι το μόνο που συμβαίνει.
Διάβασα αυτή τη συνέντευξη του συγγραφέα στον Guardian και είναι πολύ απαξιωτικός για τους κριτικούς. Δε θα γράψω λοιπόν άλλα δικά μου λόγια. Θα μεταφράσω μόνο μερικά αποσπάσματα της συνέντευξης στο Δανό δημοσιογράφο Martin Krasnik.
(Σ’ενα πίσω δωμάτιο ενός λογοτεχνικού πρακτορείου στη Νέα Υόρκη.
Πρόσωπα: Φίλιπ Ρόθ, ο δημοσιογράφος Martin Krasnik και η φωτογράφος Flash Rosenberg . Η φωτογράφος λέει μερικά αστεία σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τον κάνει να χαμογελάσει)«Δε χαμογελάω ποτέ»
«Γιατί δε χαμογελάτε;» ρωτάει ο δημοσιογράφος.
«Μια φορά ήταν μια δημοσιγράφος από τη Νέα Υόρκη. ‘Χαμογελάστε’ μου έλεγε συνέχεια, ‘χαμογελάστε’. Δεν την άντεχα ούτε αυτή, ούτε την όλη φάση. Γιατί να χαμογελάσω σε μια φωτογραφική μηχανή; Δεν έχει κανέα νόημα. Κι έτσι τους ξεφορτώθηκα και τους δύο κι αυτή και το χαμόγελο της.»«Χαμογελάτε ποτέ;»Με κοιτάζει. «Ναι, όταν κρύβομαι σε μια γωνία και δε το βλέπει κανένας»
Του λέω ότι το να του παίρνει κανείς συνέντευξη είναι τρομερά δύσκολο – σαν σκαρφαλώνεις ένα παγόβουνο γυμνός.
«Ε, ξέρεις δε βρέθηκα εδώ για να σου κάνω τη ζωή εύκολη. Χα!» Το γέλιο του είναι σαν αναγγελία – χωρίς χαμόγελο, απλώς «Χα!».
«Ίσως δε θα’πρεπε να μιλάμε καθόλου για λογοτεχνία» του λέω.
«Χα, χα» λέει αυτός. «Τώρα μιλάς σωστά! Δε θα είχα κανένα πρόβλημα με ένα μορατοριουμ 100 χρόνων στις συζητήσεις περι λογοτεχνίας, κλείσιμο όλων των τμημάτων λογοτεχνίας, κλείσιμο των κριτικών βιβλίων (reviews) και απαγόρευση των κριτικών (reviewers). Ο αναγνώστης θα έπρεπε να είναι μόνος του με τα βιβλία, κι αν οποιοσδήποτε τολμούσε να πει ή να γράψει κάτι γι αυτά θα έπρεπε να τον τουφέκιζαν ή να τον φυλάκιζαν επιτόπου. Ναι, να τον τουφέκιζαν….Θα έπρεπε να αφήνουμε τους ανθρώπους να παλέυουν με τα βιβλία μόνοι τους και να ξανα-ανακαλύπτουν τί είναι και τί δεν είναι…»
Αξίζει πάντως να αφιερώσετε τρεις ώρες και να διαβάσετε αυτό το Ροθ. Είτε είστε 25 είτε 75.
Άλλα κείμενα:
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
Το βιβλίο αυτό το διάβασα πρώτα στα Ελληνικά και μετά στο πρωτότυπο για να σιγουρευτώ ότι είχα δίκιο που μου άρεσε τόσο πολύ. Περίεργο… σε μικρότερη ηλικία ο Ροθ δεν μου άρεσε τόσο πολύ, τώρα έχω αλλάξει εντελώς άποψη μου αρέσει πάρα πολύ και ειδικά αυτό το βιβλίο το βρήκα ακόμη πιο συγκλονιστικό από το Blood Stain.
LikeLike
Συμφωνώ και αυτό που με σόκαρε ας πούμε είναι πως τα κατάφερε σε τόσο λίγες σελίδες να πει τόσα πολλά.
Εν τω μεταξύ όταν το τελειώσα άρχισα να το ξαναδιαβάζω και οι πρώτες σελίδες παίρνουν μετά άλλο νόημα!
LikeLike
Αθήναιε μήπως εννοείς το Human Stain;
LikeLike
Και σκεφτόμουν αν θα το διαβάσω ή όχι. Θα το ‘χω στα υπόψη.
LikeLike
Keimgreek επαιδή είναι βιβλίο bookcrossing, μπορώ να στο στείλω αν θες. Απλώς μετά θα το δώσεις κι εσύ σε κάποιον άλλο! Στείλε μου μέιλ αν σ΄ενδιαφέρει.
LikeLike
Αν και έχω διαβάσει τα περισσότερα του (με κορυφαία για μένα το Στίγμα και το Ειδύλλιο) δεν ήμουν σίγουρος ότι θα το διάβαζα. Το θέμα του με προβλημάτιζε.
Αλλά Άννα σε έχω εμπιστοσύνη και θα σπεύσω!
LikeLike
Αχ, αυτό το “ΣΕ έχω εμπιστοσύνη”, τί ωραίο που ακούγεται
LikeLike