Βλέπω από τα στατιστικά της WordPress ότι πολλοί άνθρωποι έρχονται στο μπλογκ μου ψάχνοντας πληροφορίες για τη Νάξο. Ελπίζω να πιάνουν το νόημα αμέσως και να καταλαβαίνουν ότι αυτό δεν είναι ταξιδιωτικό μπλογκ. Εδώ ΔΕΝ θα βρείτε πληροφορίες του τύπου που να φάτε, που να πιείτε που να κοιμηθείτε.
Τα ίδια ισχύουν και για το φετινό ταξιδάκι μας στη Σκόπελο. Η γνωστή περσινή παρέα εμπλουτισμένη με δυνάμεις του εξωτερικού (Ασπασία – Αλέσα) ξεκίνησε την Πέμπτη το πρωί για Σκόπελο. Τρεις μαμάδες, τέσσερις κόρες, τέσσερα βιβλία από τα οποία διαβάστηκε μόνο το ένα και μετά «απελευθερώθηκε» στο Βόλο, ανεξάντλητη διάθεση για καλοπέραση. Οι φωτογραφίες που θα βρείτε εδώ τα λένε όλα. Για πληροφορίες σχετικά με τη Σκόπελο, χρησιμοποίησα αυτό το σάιτ κι έμεινα πολύ ευχαριστημένη.
Τα βιβλία τώρα: Από τότε που τέλειωσα τον Καθένα του Ροθ έχω διαβάσει άλλα τρία αλλά βαριέμαι να γράψω αναλυτικά.
SCOTT GARDINER – The Dominion of Wyley McFadden
PATRICK RAYNAL – Αγνώστου Υιού
MICHAEL ROBOTHAM – The suspect
Μου άρεσαν και τα τρία λίγο ως πολύ. Τώρα διαβάζω το “Toujours Provence” του Peter Mayle, το οποίο περιγράφει τις εντυπώσεις ενός Άγγλου που εγκαθίσταται στην Προβηγκία. Είναι λίγο βαρετός αυτός ο Άγγλος αλλά έχει κάτι ωραίες περιγραφές φαγητού και γι αυτό το συνεχίζω.
Μετά θ’αρχίσω να διαβάζω ένα ένα τα βιβλία αυτής της τεράστιας στοίβας. Είναι τα βιβλία που μου έφερε η Ασπασία μερικά που πήρα από το Bookcrossing, και μερικά που είχα αγοράσει εγώ και δεν είχα προλάβει να διαβάσω. Για να δούμε πόσο καιρό θα μου πάρει να τα διαβάσω όλα.
Σήμερα πήρα και την Athens Voice Summer και έσκασα στα γέλια όταν είδα ότι για τη Ρόδο γράφει ο «σελέμπριτι» και πρώην συμμαθητής Γιώργος Χειμωνέτος. Καλά εκεί στην A.V. δεν βρήκαν κανένα καλύτερο να τους γράψει για την ωραία Φιδούσα; Το κείμενο είναι σαν έκθεση πέμπτης Δημοτικού. Του χρόνου να τους στείλω τις δικές μου εντυπώσεις, αν θέλουν, από τα 26 χρόνια που πηγαινοέρχομαι. Και να γράψω και για την απαράδεκτη κατάσταση των μεταφορών. Σήμερα πήγα να βγάλω εισιτήρια για το νησί και θα μας κοστίσει μόνο η μεταφορά γύρω στα 700 ευρώ χωρίς αυτοκίνητο. Τα νεύρα μου τσατάλια!
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
Εχουμε ενα κοινό βιβλίο στην στοίβα μας: Το The Road του ΜακΚάρθι. Εγω το έχω αφήσει για φθινόπωρο πάντως…
Λύσε μου μια απορία περιέργειας: στο κέντρο, δυο πάνω από το The Road βλέπω ένα παλίό βιβλίο. Ποιο είναι;
LikeLike
Είναι το “The Poe Shadow” του Matthew Pearl. Δεν είναι παλιό είναι καινούριο, αλλά το βγάζουν με αυτό το εξώφυλλο που θυμίζει παλιό δερματόδετο τόμο. Είναι αυτός που είχε γράψει και “Τη Λέσχη του Δάντη”.
LikeLike
…ευκολα ξεγελαει παντως… 😉
LikeLike
Αν ειναι να χρειαζεσαι “1000 books to change your life” συμφωνα με το timeout τοτε τελειωσε ο χρονος για να αλλαξεις την ζωη σου!!!!!
Octopus
LikeLike
xmm…απ’ότι βλέπω η στοίβα των βιβλίων σου συναγωνίζεται επάξια τη δική μου 🙂
LikeLike
ΤΡΕΙΣ ΜΟΝΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΗΣΤΕΙΑ
Θα μπορούσες να πεις πως ήτανε μια ασήμαντη ληστεία, αν η γριά, που εκείνη τη στιγμή βρισκότανε στη τράπεζα μαζί με τη νύφη της να πάρει τη σύνταξη, δεν έπαιρνε όμηρο το ληστή και τη λεία του μαζί.
Ποιος να το πίστευε! Η μικρόσωμη γριούλα, με το μαύρο τσεμπέρι στο κεφάλι, και το φάντασμα του Αλτσχάιμερ να αλωνίζει στο μυαλό της, αρπάζει το όπλο του ληστή, πυροβολεί στον αέρα, παίρνει όμηρο το ληστή και τη νύφη της μαζί, και – πάντα υπό την απειλή του όπλου – τους οδηγεί εκεί όπου θα βρεθούν αιχμάλωτοι, δεμένοι και οι τρεις, στους κρίκους της ίδιας αλυσίδας.
Οι πιο κρυφές φαντασιώσεις τους, η μοναξιά, ο έρωτας, τα πάθη και οι ενοχές τους, στήνουν ενέδρα στα όνειρά τους. Μέχρι που βυθίζονται και οι τρεις, σε ένα άπατο πηγάδι, όπου εκεί για πρώτη φορά, έρχονται αντιμέτωποι με το θαύμα της ζωής. Το θαύμα του ανθρώπου που αναγεννιέται από τις στάχτες του.
Ύστερα, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πια, ποιοι είναι οι όμηροι ποιοι είναι οι ληστές.
Γιατί, η ληστεία ήτανε μόνο το άλλοθι των ληστών, γιατί οι ληστές υπήρξαν πάντα όμηροι των ονείρων τους, γιατί οι όμηροι λήστεψαν τα λάφυρα της ζωής των ληστών και γιατί η μοναξιά θα στήνει πάντοτε ενέδρες και θα κατασπαράζει λάφυρα, ομήρους και ληστές.
Είναι μια ιστορία σκληρή, τραγική, κάποιες φορές αστεία, και βέβαια, το θέμα της, αναφέρεται στην ανθρώπινη μοναξιά.
Η ληστεία είναι η πρόφαση, είναι και ο κεντρικός ιστός, όπου γύρω του περιπλέκεται η ιστορία.
Η μοναξιά είναι ο καταλύτης, το ερέθισμα, η κινητήριος δύναμη, και καθορίζει τη πλοκή
Υπάρχει και ο πυρήνας του θέματος, όπου πίσω από τα περιστατικά της ιστορίας, μας προκαλεί να απαντήσουμε.
Τελικά, είμαστε, ή νιώθουμε μόνοι;
Αλλά μέσα από τα χίλια πρόσωπα της μοναξιάς, γιατί οι άνθρωποι μιλάνε συχνότερα για τη μοναξιά της μεγαλούπολης;
Μόνο εκεί, στους πολυσύχναστους δρόμους της, μπορείς να αφουγκραστείς τη βοή που αφήνουν πίσω τους οι παράλληλοι μονόλογοι των ανθρώπων;
Και πέρα από τις μεγάλες πόλεις; Στην επαρχία, στα χωριά, στα μεγάλα ή στα μικρά χωριά, εκεί όπου οι πόρτες των σπιτιών μένουν διάπλατα ανοιχτές, εκεί, υπάρχει στ΄ αλήθεια, πάντα, η ανθρώπινη επικοινωνία; Είναι δεδομένη η αγαστή συνύπαρξη των ανθρώπων;
Δηλαδή, είναι ο γεωγραφικός χώρος εκείνος που καθορίζει στερεότυπες συμπεριφορές και καταστάσεις; Ή μήπως, και σ΄ αυτές τις κλειστές κοινωνίες της επαρχίας, τα ίδια ή κάποια άλλα μοτίβα ζωής, δεν παράγουν μοναχικές ανθρώπινες φιγούρες και στείρες ψυχές;
Ασφαλώς και δεν ευθύνεται ο τόπος, γιατί, η μοναξιά είναι μια εσωτερική κατάσταση που δεν έχει καθόλου να κάνει με το πόσοι άνθρωποι υπάρχουν γύρω σου,
ή με το να είσαι όντως μόνος ή όχι.
Και αυτό ακριβώς, είναι εκείνο που επιχειρεί να μεταγγίσει στον αναγνώστη τούτο το βιβλίο.
Ο τόπος που διαδραματίζεται η ιστορία, είναι ένα μικρό, ορεινό χωριό, πενήντα χιλιόμετρα έξω από τη Θήβα. Τρακόσοι νοματαίοι ζουν εκεί. Κι όπως λέει η Μαγδαληνή, η κεντρική ηρωίδα της ιστορίας, είναι φορές που βλέπει μέσα από τη φαντασία της, να είναι κολλημένα δέκα χιλιάδες στόματα, πάνω στο καθένα απ΄ τα κεφάλια των συγχωριανών της. Και λένε τα στόματα, λένε, λένε, ακατάπαυστα. Και αναχαράζουν, και αναπαράγουν και μασουλάνε τη ψυχή της.
Κι εκείνη, στη προσπάθειά της να βρει ένα ασφαλές καταφύγιο, κρύβεται μέσα της. Εκεί, στο χώρο της φαντασίας της, όπου χτίζει τον δικό της υπέροχο κόσμο.
Μέσα σ΄ αυτόν τον εσωτερικό της εγκλεισμό, διοχετεύει όλες της τις προσδοκίες.
Κάνει άπειρα ταξίδια με το νου της στο απόλυτο τίποτα.
Νιώθει τα κενά των αισθήσεών της να πλημμυρίζουν με δυνατά συναισθήματα, και να παραμένουν κενά.
Βιώνει τον έρωτα, τον πόνο, τη χαρά. Εκεί, στον κόσμο της φαντασίας της, ζει τη καθημερινότητά της.
Αλλά… απαξιώνει την ίδια της τη ζωή.
Ε, αυτό κι αν είναι μοναξιά.
Μια μοναξιά ανελέητη, που σε κυκλώνει από παντού.
Μέχρι που κάποτε γίνεται εκείνη η ληστεία.
Μέχρι που, η Μαγδαληνή και ο ληστής, βρίσκονται όμηροι, υπό την απειλή του όπλου της γριάς.
Και μέχρι τότε που πέφτουνε οι μάσκες.
Το μυθιστόρημα «ΤΡΕΙΣ ΜΟΝΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΗΣΤΕΙΑ» είναι το πέμπτο βιβλίο της Λίτσας Καραμπίνη. Κυκλοφορούν ακόμη τα εξής μυθιστορήματα, όλα από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.
– «Κορίτσια με καλή ανατροφή», ένα βιβλίο που αναφέρεται σ΄ όλες εκείνες τις γυναίκες που κυριευμένες από μικρές, καθημερινές κρίσεις άγχους και πανικού, χάνουν πολλές φορές τις ισορροπίες ανάμεσα στους άλλους και τον εαυτό τους. Σ΄ εκείνες τις γυναίκες, που νομίζουν, πως, για να τις αγαπούν πρέπει και να τις εγκρίνουν…
– «Από πού πάνε για τον παράδεισο», μια ιστορία με μεταφυσική αλλά και γήινη χροιά, αφού αρχίζει με το θανατηφόρο ατύχημα της Άννας και διαδραματίζεται στον αέρα καθώς δίπλα της παρουσιάζεται το alter ego της, η Αννούλα, που την καυτηριάζει, την κατηγορεί την καταγγέλλει. Ξάφνου, να και ο Παναγιώτης, ο ουράνιος οδηγός της. Νέος, ωραίος και… άγγελος. Τρεις διαφορετικές οντότητες σ΄ ένα αναπόφευκτο συναπάντημα πλανώνται πάνω από τη γη, κάνοντας αδιάκριτες καταδύσεις στα σκοτεινά μονοπάτια της ζωής της.
– «Γεννημένη ξανά» μια ιστορία όπου ρίχνει άπλετο φως το τόσο σημαντικό, τόσο ευαίσθητο θέμα της υιοθεσίας. Έχοντας η ίδια βιώσει την εμπειρία της υιοθεσίας, προσπαθώ να ρίξω άπλετο φως στην προσωπικότητα του υιοθετημένου, που παραπαίει συνήθως, ανάμεσα στα μυστικά της θετής οικογένειας, τις ατέλειωτες φαντασιώσεις του, και την αγωνιώδη αναζήτηση των ριζών του στα βάθη μιας ανελέητης σιωπής.
– «Παραμύθι από χώμα και νερό», ένα παραμύθι για ενήλικες όπου επιχειρώ να παντρέψω τη μαγεία του παραμυθιού με το ρεαλισμό ενός σύγχρονου μυθιστορήματος. Είναι ένα παραμύθι μαγικό, αλληγορικό, σκληρό, τρυφερό, αστείο, που απευθύνεται σε όσους κάποτε ονειρεύτηκαν να χτίσουν ένα καλλίτερο κόσμο.
Και τα τέσσερα βιβλία, μέχρι σήμερα, ακολουθούν πολύ καλή πορεία.
Ευχαριστώ.
Λίτσα Καραμπίνη
Σοφοκλέους 17 – 19009 – Ραφήνα
Τηλ. 697482485 e mail lkarabini@altecnet.gr
LikeLike