Αυτό το βιβλίο μπήκε σφήνα στη λίστα/στοίβα. Η elpis το διάβασε και δεν της άρεσε και τόσο. Εγώ το ευχαριστήθηκα πολύ. Και παρόλο που λέγεται «Θερμοκρασία Δωματίου» διαβάστηκε σε θερμοκρασίες άνω των σαράντα βαθμών Κελσίου.
Το βιβλίο με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες όταν ανέφερε μια ιστορία που άκουγε η αφηγήτρια από τη μαμά της όταν ήταν μικρή, και τυχαίνει να είναι μια ιστορία που μου έλεγε κι εμένα η μαμά μου. Αμέσως αισθάνθηκα μια οικειότητα με τη συγγραφέα, σαν να ήταν μια παλιά φιλενάδα.
Η ιστορία είναι η εξής: Μια νέα κοπέλα, ακολουθεί τον Εβραίο φίλο της στο Ισραήλ. Έχουν γνωριστεί στο Λονδίνο όπου εκείνη σπούδαζε κι εκείνος δούλευε ( ήταν μάλιστα ο επιβλέπων καθηγητής της). Η κοπέλα όμως, λίγους μήνες μετά την εγκατάσταση της στο νέο της σπίτι, υποφέρει από κάποιους πόνους στη μέση αλλά κα από διάφορα υπαρξιστικά προβλήματα. Δεν ξέρει τί την ενοχλεί: Η καινούρια χώρα που αποδείχτηκε διαφορετική από αυτό που περίμενε, ο Γιαϊρ, ο φίλος της, η μητέρα του, η ψυχαναλύτρια που βλέπει, τα μαθήματα Εβραϊκών;
Όλο το βιβλίο είναι ένας εσωτερικός μονόλογος, μια συνεχής ενδοσκόπηση. Το κείμενο κάπως στρυφνό γιατί η αφηγήτρια συνεχώς κάνει υποθέσεις, κάνει σενάρια με το μυαλό της. «Θα του πω αυτό και θα μου πει το άλλο». Είναι κι αυτό κάτι που βρήκα γοητευτικό μια και είναι μια (κακή μου) συνηθεια που μπορεί να σε τρελλάνει. Γενικά, η αφήγηση είναι μονομερής και μαθαίνουμε μόνο αυτά που θέλει η αφηγήτρια. Στην πορεία μας αποκαλύπτει επιπλέον λεπτομέρειες που αλλάζουν την εικόνα που είχαμε σχηματίσει αρχικά με αποτέλεσμα το παζλ να εξελίσσεται συνεχώς.
Εκτός από κομμάτια που άγγιξαν εμένα προσωπικά, νομίζω ότι το βιβλίο είναι ενδιαφέρον γιατί καταπιάνεται με μια καινούρια γενιά ανθρώπων που είναι εξοικιωμένοι με νέες καταστάσεις, με μια κινητικότητα που οι μεγαλύτεροι θαυμάζουν. Η ψυχανάλυση και η αξία της παίζει σημαντικό ρόλο επίσης , η γενετική, οι ασθένειες και η κληρονομικότητα. Άλλο ωραίο στοιχείο του βιβλίου η σχέση με τον ωραίο ξάδερφο, που υφέρπει συνέχεια αλλά (δυστυχώς) δεν ολοκληρώνεται ποτέ.
Μόνο μια διαφωνία έχω να εκφράσω όχι επι της ιστορίας αλλά για την περίληψη στο οπισθόφυλλο. Παρουσιάζει, ανάμεσα σε άλλα, τους διάφορους χαρακτήρες που εμφανίζονται και ανάφερει κι ένα αδίστακτο σύμβουλο Γενετικής. Αυτός ο χαρακτήρας είναι τόσο ελάσσων στο βιβλίο ( και πάντως καθόλου αδίστακτος) που πιστεύω ότι αναφέρθηκε στην περίληψη για εμπορικούς λόγους.
Διαβάστε επίσης:
Δημήτρης Αθηνάκης – Συνέντευξη
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
Διάβασα μόλις το ποστ. Συμφωνώ κατά πολύ σε πολλά σημεία και η κριτική σας είναι πιο προσωπική στο μεγαλύτερο μέρος της (κάτι που το θεωρώ προσόν έτσι κι αλλιώς), ωστόσο έχω μια μικρή, ελάχιστη διαφωνία για τον Γενετιστή. Έχω την αίσθηση ότι δεν είναι οι λόγοι εμπορικοί που γράφτηκε στο οπισθόφυλλο, αλλά ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα που αυτό το βιβλίο θίγει και, συμφωνώ με το σχόλιό σας, δεν παίζει το ρόλο που κανείς θα περίμενε. Μάλλον εντάσσεται στις μεταμοντέρνες εν γένει αναφορές που το βιβλίο αυτό έχει…σε υπερεπάρκεια. Κατά τα άλλα, χαίρομαι ιδιαιτέρως, όπως έχω γράψει και σε μια δική μου κριτική (http://dimitrisathinakis.blogspot.com/2007/06/blog-post_15.html), που αυτό το βιβλίο και βραβεύτηκε και αίσθηση προκάλεσε… Επιτέλους, ένα α κ ό μ α σοβαρό δείγμα ελληνικής γραφής από γυναίκες που ξεπερνά το Hondos Center… Σας ευχαριστώ.
LikeLike
Διάβασα μόλις το ποστ σας αυτό. Κατ’ αρχάς, θέλω να σας πω ότι σας παρακολουθώ αρκετά συχνά, απλώς τον τελυταίο καιρό είμαι “εκτός” και γι’ αυτό τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να σχολιάσω αυτό το κείμενό σας. Μ’ αρέσει πολύ ο προσωπικός σας τόνος σε όλες τις βιβλιοκριτικές, κάτι που θεωρώ προσόν. Σημαντικό προσόν! Σε ό,τι έχει να κάνει με το περιεχόμενο, νομίζω ότι κινούμαστε στο ίδιο περίπου μήκος κύματος. Ωστόσο, αν είχα μία ένσταση, θα ήταν στο σχόλιο για το Γενετιστή. Δεν πιστεύω ότι έγινε η αναφορά στο οπισθόφυλλο για εμπορικούς λόγους, αλλά είναι ένα ακόμα΄, πείτε μεταμοντέρνο, στοιχείο, που αυτό το βιβλίο διαθέτει σε υπερεπάρκεια. Βέβαια, συμφωνώ μαζί σας, δεν παίζει το ρόλο που κανείς θα περίμενε [κι εγώ σε σχετικό μου κείμενο δεν κάνω ιδιαίτερη αναφορά (http://dimitrisathinakis.blogspot.com/2007/06/blog-post_15.html)%5D. Κάτι σημαντικό που θα έπρεπε τουλάχιστον να μείνει είναι ότι η Κολλιάκου έδωσε ένα ακόμα δείγμα σοβαρής λογοτεχνικής παραγωγής από γυναίκα (thank god!), ένα μυθιστόρημα που ξεπερνά τη λογοτεχνία του Hondos Center… Σας ευχαριστώ πολύ.
LikeLike
Κι εγώ σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Τα σχόλια δεν είχαν εμφανιστεί γιατί ο σέρβερ τα θεώρησε σπαμ. Το διόρθωσα όμως το πρόβλημα.
Κι εγώ νομίζω ότι ήταν πολύ ιδιαίτερο αυτό το βιβλίο. Όσο για την chick -lit, τί να πω, ελπίζω να μας διαβάζει ο Κούρτοβικνα πάρει καμιά ιδέα.
LikeLike
Πιστεύω ότι έγραψε αυτό το κείμενο, αφού είχε πρώτα διαβάσει τα δικά μας κείμενα…! Να είστε καλά και καλή συνέχεια στα όμορφα κείμενά σας. Θα τα ξαναπούμε, είμαι σίγουρος.
LikeLike