Η Ρόδος (μου)

Από το 1981 ώςτο 1991 ζούσα στη Ρόδο. Από 9 ως 19 χρονών. Από το 1991 πηγαίνω κάθε καλοκαίρι και μερικές φορές και Πάσχα και Χριστούγεννα. Τώρα ζω Λάρισα, ως γνωστόν. Όσοι με γνωρίζουν πρώτη φορά και μαθαίνουν αυτά τα δύο γεγονότα εκπλήσσονται από την απόφαση μου να μη γυρίσω στη Ρόδο με το τέλος των σπουδών, αλλά να έρθω εδώ στη μέση του κάμπου και της ελληνικής επαρχίας. Εντάξει, όταν εξηγώ ότι στη μέση υπάρχει ένας μεγάλος έρωτας, ηρεμούν λίγο αλλά μερικοί συνεχίζουν να κουνάνε με αποδοκιμασία το κεφάλι τους. Όταν δε, τους λέω ότι και να μην υπήρχε ο έρωτας, εγώ Ρόδο δε θα γύριζα με περνάνε για χαζή.

Με τη Ρόδο λοιπόν μας συνδέει μια σχέση αγάπης και μίσους. Όσο μεγαλώνω και ζω μακριά της τόσο μεγαλώνει και η αγάπη βέβαια και ξεχνάω γιατί δε μου άρεσε. Για διακοπές είναι υπέροχη αν ξεπεράσεις το ζήτημα της απόστασης και του πως θα φτάσεις εκεί. Και πραγματικά λυπάμαι που περισσότεροι από τους φίλους μας δε μπορούν να τη φτάσουν και δε μπορώ να τους ξεναγήσω στη Ρόδο που αγαπάω. Ας το κάνω από δω λοιπόν έστω και εικονικά με πραγματικές πληροφορίες όμως.

Το να φτάνεις στη Ρόδο με το καράβι είναι ανεπανάληπτη εμπειρία που τη συνιστώ. Εκεί κατά τις 6:30 το πρωί που περνάει ο καμαρότος και χτυπάει την πόρτα της καμπίνας, το πλοίο έχει φτάσει στα παράλια της Ρόδου, έχει δε ακόμη τουλάχιστον μισή ώρα μέχρι να μπει στο λιμάνι γι αυτό μη σκοτωθείτε να κατεβείτε στο γκαράζ. Καλύτερα να πιάσετε θέση στη δεξιά πλευρά του πλοίου και να χαζεύετε τη θέα. Βλέπουμε καθαρά το αεροδρόμιο του Παραδεισίου και μετά την παραλία Ιξιάς με τα τεράστια ξενοδοχεία και τα γουίντσερφ. Όταν φτάσει στη μύτη του νησιού και πάρει στροφή το θέαμα σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Τα ωραία Ιταλικά κτίρια, το ενυδρείο, το κέντρο Έλλη, το Μανδράκι και μετά το κάστρο της Παλιάς Πόλης, σε προδιαθέτουν για κοσμοπολίτικες διακοπές. Άσε που νομίζεις ότι έχεις πάει σε άλλη χώρα.

Βγαίνουμε από το λιμάνι αισίως, και πηγαίνουμε στα καταλύμματα μας.

Παραλίες
Οι δυτικές παραλίες του νησιού είναι πιο εκτεθειμένες και συνήθως έχουν κύμα. Είναι ιδανικές για θαλάσσια σπόρ και ηλιοθεραπεία μια που πάντα σχεδόν φυσάει ένα αεράκι. Αν δε φυσάει από αυτή τη μεριά και έχει θάλασσα λάδι να ξέρετε ότι έχει φουρτούνα από τις άλλες παραλίες.

Από τα ανατολικά τώρα, τα πιο ωραία μέρη. Πρώτη στάση Καλλιθέα. Είδα εδώ στο μπλογκ της Σέβας, ότι την ανακαίνισαν και πολύ χάρηκα. Είναι ένα ειδυλλιακός όρμος χωρίς αμμουδιά. Πηδάς κατευθείαν από το λιμανάκι στο νερό αφού έχεις περάσει τους πολύ όμορφους χώρους που κάποτε ήταν τα περίφημα Λουτρά Καλλιθέας. Θα σας θυμίσει ελληνική ταινία και Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Μετά την Καλλιθέα ακολουθεί ένα μνημείο κακογουστιάς και αρπαχτής που λέγεται Φαληράκι, προσπεράστε το με κλειστά μάτια. Λίγο μετά υπάρχει ακόμη ένας ειδυλλιακός όρμος που λέγεται παραλία Άντονι Κουίν. Ο αστικός μύθος θέλει το γνωστό ηθοποιό να εντυπωσιάζεται τόσο με τον τόπο όταν γύριζε τα “Κανόνια του Ναβαρόνε” που αγοράζει ένα κτήμα. Τώρα εδώ θέλει λίγη τύχη. Αν πάτε πολύ πρωί και πιάσετε καμιά ξαπλώστρα έχει καλώς. Αλλιώς αφήστε καλύτερα, θα σας σπάσουν τα νεύρα οι ομπρελλάδες που δεν έχουν αφήσει ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο ελεύθερο. Το φυσικό περιβάλλον πάντως φανταστικό.

Μετά έχουμε την τεράστια παραλία Αφάντου. Πριν τη στροφή του Γκολφ Αφάντου θα δείτε στα δεξιά σας μια πινακίδα Παραλία Τραούνου. Να πάτε. Θα αφήσετε το αυτοκίνητο εκεί που το αφήνουν όλοι αλλά εσείς θα πάτε τέρμα αριστερά της παραλίας και θα βρεθείτε σε ένα μικρό κόλπο με σπηλιά στην άκρη του. Τυρκουάζ νερά, παγωμένα όπως σε όλο το Αφάντου. Γενικά η παραλία Αφάντου όπου και να κολυμπήσετε έχει υπέροχα νερά και τεράστια λευκά βότσαλα. Σε άλλα σημεία η παραλία είναι οργανωμένη σε άλλα όχι. Ένα άλλο σημείο που μπορείτε να κατεβείτε είναι η στροφή του Γκολφ.

Μετά το Αφάντου είναι η περιοχή Κολύμπια. Κι εδώ έχει ωραία νερά και μικρά βοτσαλάκια αλλά έχουν χτιστεί μεγάλα ξενοδοχεία και έχει πολύ κόσμο. Έχει όμως κάτι ωραίες ταβέρνες, μόλις στρίψεις αριστερά ας πούμε έχει μια μικρή με δροσερή αυλή νομίζω λέγεται Ευκάλυπτος.

Επόμενη στάση Τσαμπίκα. Πολύ οργανωμένη παραλία, πολλές ομπρέλλες, πολύς κόσμος. Είναι ωραία για παιδιά γιατί είναι ρηχά με άμμο αλλά είναι καλύτερα να πάει κανείς νωρίς και να φύγει νωρίς πριν πλακώσουν οι ορδές. Το τοπίο πολύ όμορφο γιατί η άμμος φτάνει μέχρι πάνω στο βουνό.

Ένα άλλο ωραίο και γραφικό λιμανάκι είναι το Χαράκι. Έχω χρόνια να πάω κι εκεί αλλά θυμάμαι μια ωραία παραλία χωρίς πολύ κόσμο και ομπρέλλες. Στις ταβέρνες τρώγαμε φρέσκο ψάρι.

Μετά Κάλαθος – Βληχά – Λίνδος – Πεύκοι. Πολύ τουριστικές παραλίες οργανωμένες επίσης.

Μετά τους Πεύκους περνάμε στη Νότια Ρόδο και όσοι είχατε το κουράγιο να φτάσετε ως εδώ θα ανταμοιφθείτε. Εδώ αρχίζει να σπάει το βασίλειο της ομπρέλλας και της ξαπλώστρας. Κιοτάρι – Γενάδι – Λαχανιά. Χιλιόμετρα παραλίας με βαθιά κρύα νερά και μεσαία χρωματιστά βότσαλα. Όπου και να βρείτε μια στροφούλα να αφήσετε το αυτοκίνητο και να κατεβείτε, είναι ωραία. Αν έχετε όρεξη για περιπέτεια μπορείτε να συνεχίσετε ακόμη πιο κάτω και να φτάσετε στο Πρασονήσι όπου έχει μια λωρίδα γης με θάλασσα δεξιά κι αριστερά. Από τη μια μεριά φυσάει από την άλλη είναι ήσυχα.

Διαδρομές
Να κάνετε το γύρο του νησιού. Μπορείτε να κάνετε το μικρό γύρο να στρίψετε δηλαδή από Γεννάδι προς Βάτι – Απολακκιά ή να πάτε κάτω κάτω από Κατταβιά. Έχω μερικά χρόνια να την κάνω αυτή τη διαδρομή, τότε είχε ένα κομμάτι χωματόδρομο, ελπίζω να τον έχουν φτιάξει. Να σταματήσετε στο χωριό Λαχανιά και να φάτε κάτω απ’τον Πλάτανο. Μπορεί η ταβερνούλα να μην έχει τίποτε άλλο εκτός από πατάτες και σαλάτα αλλά θα είναι σαλάτα από κήπο. Επειδή το χωριό είναι εσωτερικό, δεν έχει αναπτυχθεί τουριστικά και έχει διασωθεί ένα άλφα χρώμα. Να σταματήσετε επίσης στο κάστρο Κρητηνίας το απόγευμα. Θα νομίζετε ότι είστε σε άλλη εποχή τότε που οι στρατιώτες άναβαν φωτιές στα κάστρα για να ενημερώσουν στο επόμενο φυλάκιο αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα.

Στο Θεολόγο όταν ήμασταν μικρά πηγαίναμε Κυριακή μεσημέρι για ψητά. Τώρα να πάτε οπωσδήποτε στην Ψίνθο στο εστιατόριο Φασούλι με φοβερό κατσικάκι και πιταρούδια και ρεβυθοκεφτέδες. Είναι μια ταβέρνα δίπλα σε πηγή πολύ δροσερά και ωραία για να παίζουν τα παιδιά.

Στη Λίνδο επίσης θα πάτε. Είναι ένα γραφικό χωριό με άσπρα σπιτάκια θυμίζει λίγο Κυκλάδες. Στα στενά δρομάκια του δε μπαίνουν αυτοκίνητα ευτυχώς και θα αναγκαστείτε να περπατήσετε μέχρι την ακρόπολη.

Άλλη ωραία διαδρομή είναι από Καλαβάρδα στη δυτική πλευρά του νησιού να στρίψετε προς το εσωτερικό και να ανεβείτε μέχρι τον Προφήτη Ηλία. Είναι μια όμορφη διαδρομή μέσα από έλατα και θα φτάσετε σε μια ψηλή τοποθεσία με δύο ξενοδοχεία αλπικού τύπου χτισμένα επί Ιταλοκρατίας. Παλιά λειτουργούσαν αυτά τα ξενοδοχεία και είχαμε μείνει κάποτε εκεί. Το 87 το Πάσχα το θυμάμαι γιατί είχε γίνει το ατύχημα στο Τσερνομπίλ εκείνες τις μέρες κι εμείς ψήναμε αρνιά και κοκορέτσια. Τα δωμάτια ήταν ψηλοτάβανα και τεράστια με παλιά ξύλινα κρεβάτια σαν μεσαιωνικά.

Για ωραίο φαΐ πηγαίναμε επίσης στα Κοσκινού ένα χωριουδάκι λίγο έξω από τη Ρόδο. Έχει ένα ωραίο ταβερνάκι με τραπεζάκι στο στενό, του Γιάννη το λέγαμε εμείς. Δεν είναι στην πλατεία. Να παρκάρετε το αμάξι και να περπατήσετε λίγο.

Μια άλλη ωραία διαδρομή είναι από το χωριό Ιαλυσός να ανεβείτε στο Μεσαιωνικό μοναστήρι της Φιλερήμου.

Βόλτες στην πόλη

Η Παλιά Πόλη. Να πηγαίνετε κάθε απόγευμα και να την περπατάτε συνέχεια. Όπου βλέπετε κόσμο να στρίβετε και να πηγαίνετε στα μικρά στενά δρομάκια. Να πάτε στην πλατεία με το χαμάμ που τώρα έχει γίνει η πλατεία με τα μπαρ αλλά όπως και να ‘χει είναι όμορφα.
Αλλά κυρίως να την περπατήσετε, να λιώσετε τα παπούτσια σας. Αν έχει καμία συναυλία να πάτε να την ακούσετε στην Παναγιά του Κάστρου ή στο Θέατρο Τάφρου. Επίσης να περπατήσετε και περιμετρικά της παλιάς πόλης μέσα στην Τάφρο. Να προσπαθήσετε να μπαίνετε κάθε φορά και από διαφορετική είσοδο. Από την είσοδο κοντά στο γήπεδο με το εκκλησάκι του Αη Γιάννη του Πρόδρομου. Από την είσοδο απέναντι στο λιμάνι όπου θα δείτε και ένα αρχαίο ναό που έγινε Βυζαντινή εκκλησία και τώρα αποκαταστάθηκε.

Το αρχαιολογικό μουσείο , το τζαμί και η παλιά βιβλιοθήκη, το Κάστρο του μεγάλου Μαγίστρου η οδός Ιπποτών να τα δείτε όλα. Είναι άξιο απορίας πάντως πως ενώ ακόμη και αργά τη νύχτα στην οδό Σωκράτους δεν μπορείς να διασχίσεις από τον πολύ κόσμο, ένα δυο δρόμους πιο κει, θα βρεθείτε σε μέρη από άλλες εποχές. Θα βλέπετε πίσω από τα κάγκελα τις εσωτερικές αυλές με τα καφασωτά και η ιστορία και οι κατακτητές θα μπερδεύονται μπροστά σας.

Στην υπόλοιπη πόλη να πάτε στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης που στεγάζεται σε 2-3 κτίρια στην παλιά και τη Νέα Πόλη. Το πιο καινούριο στην Πλατεία Εκατό Χουρμαδιών είναι πολύ ενδιαφέρον. Και σε αυτή την πλατεία να παρατηρήσετε ότι μπορείτε να δείτε τη θάλασσα από τρεις διαφορετικές μεριές.

Για Φαγητό και Ποτό
Εδώ είναι δύσκολα τα πράγματα. Όχι γιατί δε θα φάτε καλά. Αλλά πρέπει να ξέρετε, να ρωτήσετε. Κι εγώ δεν ξέρω να σας πω πολλά πράγματα γιατί όταν πάω Ρόδο συνήθως τρώω σπιτικά από τα χεράκια της μαμάς. Έπειτα είναι τόσα πολλά τα τουριστικά εστιατόρια που χάνεσαι , δεν ξέρεις πως να ξεφύγεις. Ας πούμε είναι κάτι σουβλατζίδικα στα εκατό μαγαζιά που μου σπάνε τα νεύρα. Έχουν βγάλει τόσες καρεκλίτσες που δε μπορεί να περάσει ούτε ένας πεζός, δε μιλάμε για μαμά με καρότσι και ψώνια. Αλλά οι άτιμοι κάνουν ωραίους γύρους και τους σερβίρουν με ωραίες στρογγυλές τηγανιτές πατάτες που παραγγέλνεις μια μερίδα και σκας! Δικαιολογημένα γεμίζουν κάθε βράδυ.

Για καφέ με ωραία θέα να καθίσετε οπωσδήποτε στο Ακταίον με το τεράστιο δέντρο στη μέση και την παιδική χαρά (μόνο για βράδυ τα παιδακια, το βαράει ο ήλιος το πρωί).

Άλλα μέρη που μου αρέσουν τα τελευταία χρόνια είναι κάτι Σουηδικοί φούρνοι που ξεπηδάνε σαν μανιτάρια. Ένας που άνοιξε πέρσι στην οδό Ορφανίδου έχει υπέροχη θέα και φανταστικά σάντουιτς και παγωτά. Στην παραλία της Ακτής Μιαούλη θα βρείτε και το μικρό καφέ Ateya, από το όνομα του γοητευτικού ιδιοκτήτη του. Θα πιείτε καφέ το πρωί και ποτάκια νωρίς το βράδυ με ωραία μουσική και ενδιαφέροντες θαμώνες. Ένα άλλο ωραίο καφέ μπάρ είναι και το Carpe Diem στην οδό 28ης Οκτωβρίου, ανοιχτό όλη μέρα κι αυτό. Να μην ξεχάσετε να πιείτε κι ένα τούρκικο καφέ στο παλιό καφενείο στη Σωκράτους. Για πιο αργά πιείτε κι ένα ποτό στη Ρωγμή του Χρόνου στην πλατεία του χαμάμ κι αυτό.

Επίσης να περάσετε μια βόλτα από την Έπαυλη. Ήταν παλιά θερινό ανάκτορο του βασιλιά και τώρα στεγάζει μια ωραία δημοτική βιβλιοθήκη με ένα ευγενέστατο βιβλιοθηκάριο, τεράστια πηγή γνώσεων για τη Ρόδο.

Για παγωτό οι απόψεις διίστανται. Εμείς μεγαλώσαμε με τις γεύσεις του Τούρκου του ζαχαροπλάστη της Στάνης που έφτιαχνε κρέμα, σοκολάτα, καϊμάκι και φανταστικά σιροπιαστά. Υπάρχουν αρκετά καταστήματα Στάνη, ένα στα εκατό μαγαζιά, ένα στο δρόμο για Ιαλυσό και 2-3 ακόμη. Να πάρεις παγωτό στο κεσεδάκι να μπεις στο αυτοκίνητο και να πας στο Μόντε Σμιθ να το απολαύσεις κοιτάζοντας τη θάλασσα, αυτό είναι ευτυχία.

Τα τελευταία χρόνια την αυτοκρατορία της Στάνης ήρθαν να σπάσουν τα ζαχαροπλαστεία Μάικ. Πολύ ωραίο παγωτό επίσης ειδικά στις γεύσεις φρούτων. Αν τον πετύχετε μάλιστα να το φτιάχνει ρίχνοντας μέσα ολόκληρες τις μπανανές θα δείτε ότι δεν βγαίνει με τα έντονα χρώματα που έχουμε συνηθίσει αλλά η γεύση θα σας κάνει να παραμιλάτε.

Μίλησα με ένα παλιό φίλο και μου πρότεινε 2-3 εστιατόρια στην παλιά πόλη όπως τον Αλέξη στη Σωκράτους, το Ντινόρη στην πλατεία Μουσείου και το Φώτη αριστερά στη Σωκράτους στο ύψος του καφενείου Κάρπαθος. Επίσης πρότεινε το Μαυρίκο στη Λίνδο και το Μούρελα στο Κιοτάρι. Είμαι σίγουρη ότι θα έχουν καλό φαΐ αλλά να ξέρετε ότι ο φίλος έχει ακριβά γούστα. Επίσης πρότεινε για ποτό το Senso στην παλιά πόλη και το Paradiso για clubbing. Μου ανέφερε και ένα Beach Bar La Plage στην παραλία Αφάντου.

Ο αδελφός μου, μεγάλος καλοφαγάς αυτός, πρότεινε ένα μικρό εστιατόριο με Ιταλική κουζίνα στην οδό Κομνηνών που λέγεται Cuore di Mama. Αυτό μου το πρότεινε και η Μαρία και είπε να φάτε χειροποίητα ζυμαρικά αν έχει και σιτσιλιάνικα κεφτεδάκια. Επίσης στην περιοχή Ζέφυρος θα βρείτε κάποια ουζερί και μεζεδοπωλεία όπως το «Μεταξύ μας» και το «Ανατολίτικες Γεύσεις» που έχει αυτό που λέει το όνομα του. Πέρσι φάγαμε καλά στο «Θαύμα εν Καιρώ» ένα εστιατόριο με δροσερή αυλή λίγο πιο πάνω από την Έπαυλη (τσιμπημένες τιμές όμως). Για σουβλάκια πάντως κλασική αξία είναι στην άκρη της Ορφανίδου (δρόμος με μπαρ) οι Κέληδες. Όσοι Ροδίτες ρώτησα μου είπαν ότι όλοι εκεί καταλήγουν μετά τα ξίδια.

Η Μαρία επίσης πρότεινε ένα μικρό εστιατόριο που το έχουν δυο Ιταλίδες και δεν ξέρουμε το όνομα του. Είναι πάντως δίπλα στο Besara σε ένα μικρό δρομάκι στην παλιά πόλη. Αν βρίσκεστε στην Πλατεία με το συντριβάνι (την πιο κεντρική πλατεία στην παλιά πόλη) και κοιτάζετε τη Σωκράτους πρέπει να στρίψετε αριστερά. Εκεί ρωτήστε κάποιον που είναι το Μικρό Καφέ και κάπου εκεί θα δείτε και αυτά τα που σας λέω. Και για ψαρικά ένα άλλο ωραίο εστιατόριο (δοκιμασμένο προσωπικά αυτό) είναι ο Νηρέας στην οδό Σοφοκλέους. Τρώγαμε ωραίο γαριδάκι Σύμης πάντα φρέσκο.

Shopping
Άλλο θέμα που δε γνωρίζω καλά γιατί δεν ψωνίζω και πολλά πράγματα από κει. Προτείνω όμως ένα μαγαζάκι στην Εθελοντών Δωδεκανησίων με ωραία βραχιόλια σκουλαρίκια, φουστάνια κλπ, κλπ. Για ενδιαφέροντα σουβενίρ και αντικείμενα για το σπίτι στο Clic στη Βενιζέλου. Αν ξεμείνετε απο βιβλία για ελληνικά θα πάτε στο Δέντρο, και θα ζητήσετε το Λευτέρη έναν από τους πιο ενημερωμένους βιβλιοπώλες σε όλη τηνΕλλάδα. Για ξενόγλωσσα και ωραία λευκώματα θα πάτε στο News Stand στη Γρηγορίου Λαμπράκη και απέναντι στο X-Music Land για CD, αλλά και ψηφιακές μηχανές, τηλέφωνα. Να ζητήσετε το Μιχάλη και να πείτε ότι σας έστειλα εγώ (η Άννα).

Χρήσιμοι σύνδεσμοι:
Χάρτης πόλης και παλιάς πόλης
Πολιτιστικές εκδηλώσεις
Νέα της Ρόδου
Αναλυτικές πληροφορίες για παραλίες και αξιοθέατα

Ένα ενδιαφέρον κείμενο για την Παλιά Πόλη

Αυτό το κείμενο το έγραψα για χάρη 2 φίλων που κατεβαίνουν Ρόδο κι εγώ δε θα είμαι εκεί να τους ξεναγήσω. Ευχαριστώ τον Τάσο, τη Μαρία, το Μιχάλη που με βοήθησαν με τις πληροφορίες τους. Αλλά γράφοντας το, ήταν σαν ταξίδι και για μένα. Έχω συγκινηθεί πολύ, γιατί κάθε διαδρομή που περιέγραψα παραπάνω είναι για μένα παραπάνω από σημαδιακή: Εδώ το πρώτο φιλί, εδώ οι βόλτες με τις φίλες μου, εκεί το βραδυνό μπάνιο. Απορώ με την αλαζονεία που με διέκρινε στην εφηβεία που με θράσος έλεγα ότι δε μου αρέσει η Ρόδος. Αλλά τί να κάνουμε στην εφηβεία δεν υπακούς σε κανόνες, «πιάνεις το ΠΡΕΠΕΙ απ’το ιώτα και το γδέρνεις ίσαμε το πι». Τώρα όταν γυρίζω πίσω στη Λάρισα περνάνε μερικές μέρες για να συνηθίσω την ασχήμια και τη μονοτονία του αστικού τοπίου. Νομίζω ότι αυτό που θυμάμαι πιο πολύ είναι ότι στη Ρόδο κάθε φορά που σηκώνω το κεφάλι μου βλέπω μπλε και πράσινο.

Υ.Γ. Να επισκεφθείτε και το μπλογκ των φίλων μου που βρίσκονται στη Σουηδία και μας γράφουν καθημερινά