ΜΑΡΙΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ – Αχίλλειος Γραφή

 Όταν πήγαινα σχολείο ήμουν καλή μαθήτρια. Αρίστευα σχεδόν κάθε χρόνο αλλά νομίζω ότι αυτό δεν οφειλόταν τόσο στη συστηματική μελέτη όσο στο ότι ήμουνα πάντα ένα καλό και συζητήσιμο παιδί. Πιστέψτε με αυτό βοηθάει πολύ τους εκπαιδευτικούς και το αξιολογούν ανάλογα. Γι αυτό και όσοι με ήξεραν απόρησαν που δεν πέρασα με την πρώτη στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Είχα γράψει αρκετά καλά άλλα όχι τόσο καλά ώστε να πιάσω τις σχολές της Τρίτης Δέσμης. Τις πρώτες μέρες μετά τα αποτελέσματα ήμουνα πολύ απογοητευμένη. Μου φαινόταν βουνό να ξαναδιαβάσω άλλη μια χρονιά, να μείνω πίσω στη Ρόδο ενώ όλες οι φίλες μου έφευγαν για το Πανεπιστήμιο, να κάνω τα ίδια και τα ίδια.

Όπως φάνηκε αργότερα όμως, αυτή η χρονιά που έμεινα πίσω ήταν καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή μου. Καταρχήν δεν ήταν καθόλου μία από τα ίδια γιατί γνώρισα πολλούς καινούριους ανθρώπους. Μια και οι καλές μου φίλες είχαν περάσει σε σχολές και έφυγαν «αναγκάστηκα» να βρω καινούριες παρέες. Έτσι άρχισα να κάνω στενότερη παρέα με τη Μαρία. Η Μαρία, μόλις είχε τελειώσει το Τμήμα Νεοελληνικής Φιλολογίας και είχε γυρίσει πίσω για δουλειά. Αγαπούσε το διάβασμα όπως κι εγώ και με μύησε στην Νεώτερη Ελληνική Ποίηση. Κάτι είχα αρχίσει να υποψιάζομαι κι εγώ γιατί το βιβλίο των Νέων της Γ λυκείου ήταν πολύ ενδιαφέρον με ποίηση του Αναγνωστάκη, του Λειβαδίτη. Τον Ελύτη τον είχα ξεσκολίσει ήδη και η Μαρία Νεφέλη ήταν η ηρωίδα μου. Με τη Μαρία όμως μπήκαμε σε άλλους δρόμους, πηγαίναμε στο Δέντρο και βρίσκαμε κάτι λεπτά βιβλιαράκια που τ’αγοράζαμε 300-400-500 δραχμές. Περνούσαμε και πολλές ώρες στη βιβλιοθήκη ψάχνοντας καινούριους τίτλους. Η Μαρία κυκλοφορούσε πάντα με ένα βιβλιαράκι στην τσάντα και πολλές φορές τα χάριζε κιόλας. Αυτά τα μεταχειρισμένα βιβλιαράκια που μου έχει δώσει είναι σαν μικροί θησαυροί για μένα. Κοιτάζω το ράφι της δικής μου βιβλιοθήκης και αναφέρω έτσι στην τύχη χωρίς καμία σειρά: Πατρίκιος, Βαγενάς, Μαστοράκη, Δημουλά, Ροζάνης, Χειμωνάς, Χριστιανόπουλος, Ασλάνογλου. Τότε δεν είχαμε κινητά αλλά γράφαμε η μία στην άλλη σημειωματάκια με στίχους που μας άρεσαν.
Ακόμη και τώρα 17 χρόνια μετά μόλις βρεθούμε ( και αφού ξεμπερδέψουμε με τα γκομενικά) θα ρωτήσουμε η μια την άλλη «Τι διαβάζεις». Και η Μαρία έχει και φοβερές ικανότητες απομνημόνευσης και οι στίχοι είναι στην καθημερινή της ζωή. Ευτυχώς η Μαρία κατάφερε να γράψει και τα δικά της ποιήματα και να τα δει να γίνονται βιβλιαράκια. Πριν λίγο μάλιστα ψάχνοντας κάτι άλλο έπεσα πάνω τους στο βιβλιοπωλείο της Πρωτοπορίας. Προσωπικά μου αρέσει περισσότερο η Αχίλλειος Γραφή και σα παραθέτω μερικά στιχάκια.

Δύσκολη Εποχή
Δύσκολη εποχή ο χωρισμός.
Δεν ξέρεις τί να φορέσεις.
Βάζεις απόφαση τελεσίδικη,
κρυώνεις.
Βάζεις ελπίδα σμιξίματος,
ζεσταίνεσαι.
Πετάς τότε βιαστικά πάνω σου
ό,τι βρίσκεις πρόχειρο στη μνήμη
κι ας σου λένε πως χρόνια τώρα
φοράς τα ίδια και τα ίδια.

Τα χρόνια πέρασαν. Το 1991 έφυγα από τη Ρόδο οριστικά και γυρίζω μόνο για μερικές εβδομάδες το καλοκαίρι. Η Μαρία είναι πάντα εκεί, και τώρα ζούμε καινούριες περιπέτειες, και μαθαίνουμε καινούριους ρόλους: της μάνας, της συζύγου, της δασκάλας, πάντα όμως με ένα βιβλιαράκι ποίησης στο χέρι. Μαρία μου, Χρόνια Πολλά.