Μετά τις Διακοπές

Έχω ένα σωρό πράγματα που πρέπει να κάνω αλλά προτιμώ αυτό. Διαβάζω ένα ακόμη δύσκολο βιβλίο (πολλά δύσκολα, μου έβαλα φέτος το καλοκαίρι), του Ναμπόκοφ, το The Gift, στα Αγγλικά. Είναι ολόκληρη ιστορία το πώς έφτασε στα χέρια μου αλλά θα σας την πω άλλη φορά.

Τώρα να κάνω μια σύνοψη των 2-3 βιβλίων που διάβασα μετά τη Σκιά της Πεταλούδας και πριν το Μουρακάμι.

1. LAWRENCE DURRELL – Reflections on a Marine Venus
Αυτό είναι ένα βιβλίο για τη Ρόδο, γραμμένο λίγο μετά το τέλος του πολέμου και πριν η Ρόδος (και τα Δωδεκάνησα) ενσωματωθούν με την Ελλάδα. Ο Ντάρελ ως μέλος της Βρετανικής Πρεσβείας κάτι σαν ακόλουθος Τύπου, επιστρέφει μετά τον πόλεμο στην αγαπημένη του Ρόδο.

Το διάβαζα ενώ ήμουν στη Ρόδο και ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Του χρόνου μάλιστα που ελπίζω να μείνω περισσότερες μέρες εκεί, σκέφτομαι να ακολουθήσω τη διαδρομή που ακολούθησε κι αυτός μέσα στο νησί και να δω αν θα τα καταφέρω. Φυσικά το νησί έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε, δεν ξέρω αν την επισκέφθηκε τη Ρόδο πριν πεθάνει ο Ντάρελ το 1990, και πως του φάνηκαν τα ξενοδοχεία μεγαθήρια και τα κάθε λογής ενοικιαζόμενα. Μερικά πράγματα που περιγράφει όμως είναι ακόμη ίδια, όπως το φως και τα χρώματα, η παλιά πόλη, οι μπουκαμβίλιες και οι ιβίσκοι, το Μπονιάτικο κρασί. Έχει μέσα και κάποιες απόψεις για το λαό μας (αλλά και για τους Τούρκους και τους Ιταλούς) που δείχνουν πτυχές του Έλληνα που επίσης δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους επισκέπτονται τη Ρόδο αλλά και σε όσους αγαπούν τα ταξιδιωτικά βιβλία.

2. CRAIG THOMPSON – Blankets
Το είχα κάνει δώρο στον αδελφό μου και είχα σκοπό να το διαβάσω όταν κατέβαινα. Έτσι το έπιασα ένα απόγευμα που είχα κολλήσει και δεν μπορούσα να ξεκινήσω κανένα κανονικό βιβλίο. Είναι ένα μυθιστόρημα κόμικς. Το σχέδιο είναι ενδιαφέρον, ασπρόμαυρο και σχετικά λιτό. Το διάβαζα γρήγορα και ήθελα να δω που το πήγαινε ο συγγραφέας αλλά δεν μπορούσα να ταυτιστώ καθόλου με τη θρησκευτικότητα που διάκρινε τον ήρωα. Ο καημένος βασανίζεται από ένα διχασμό ανάμεσα σε αυτά που πίστευε τόσα χρόνια, που τον μάθαιναν να πιστεύει στις Χριστιανικές κατασκηνώσεις και στο σπίτι, και σε αυτά που αρχίζει να νιώθει καθώς ερωτεύεται για πρώτη φορά. Βλέπεις ο έρωτας είναι τόσο όμορφος που δε μπορεί να είναι αμαρτία, και ο ήρωας μπερδεύεται. Είχα μια παρόμοια συζήτηση προχθές με μια φιλενάδα μου εδώ, που κι αυτή μεγάλωσε σε πολύ θρησκευτικό περιβάλλον και τώρα βασανίζεται με το θέμα της αμαρτίας και του έρωτα. Πραγματικά προσπαθώ να την καταλάβω και δε θέλω καθόλου να τη στενοχωρήσω αλλά μου είναι πολύ δύσκολο. Έτσι και με το βιβλίο. Ευτυχώς στο τέλος δε με απογοήτευσε, ο ήρωας απομακρύνεται από την οικογένεια του και το αποπνικτικό περιβάλλον του και βρίσκει τη λύτρωση. Απλώς του πήρε πολλές σελίδες και τον βαρέθηκα λίγο. Στην πραγματική ζωή, ελπίζω να δείξω περισσότερη υπομονή και κατανόηση.

    3. J.M. COETZEE – In the Heart of the country

Ετούτο το βιβλίο το βρήκα στην επίσημη περιοχή ανταλλαγής βιβλίων Λάρισας δηλαδή στο Official Book Crossing Zone. Κάποιος Νορβηγός μάλιστά το είχε αφήσει εκεί στο πέρασμα του από την εξωτική πόλη μας. Είχα διαβάσει και το Disgrace του Coetzee που μου άρεσε πολύ και είπα ότι θα είναι καλό. Αλλά τελικά δε μου άρεσε καθόλου. Στο οπισθόφυλλο έλεγε ότι ο (λευκός) ιδιοκτήτης μιας φάρμας στη Νότια Αφρική, αποκτά μια (μαύρη) παλλακίδα. Η κόρη του όμως τρελαίνεται από τη μοναξιά και το βιβλίο είναι υποτίθεται ο μονόλογος της κόρης που εξελίσσεται υποτίθεται σε μια κραυγή αγωνίας για μια Αφρική που δεν αναγνωρίζει και που δεν της δίνει σημασία. Ανάθεμα κι αν έβγαλα αυτά τα συμπεράσματα. Εγώ προσπαθούσα να βρω το δρόμο ανάμεσα στις φαντασιώσεις αυτής της στεγνής κόρης, ανάμεσα στο τι έγινε πραγματικά και τι νόμιζε εκείνη ότι έγινε και τι θα ήθελε να γίνει. Α, ναι κάπου άλλου είχα διαβάσει ότι είναι μια μελέτη πάνω στη λαγνεία και τις επιθυμίες. Ούτε κι αυτό το βρήκα στις λίγες σελίδες του βιβλίου.

Αυτά τα ολίγα. Σύντομο ταξίδι, λίγα βιβλία. Αλλά γέμισα τη βαλίτσα μου με βιβλία που θα διαβάσω, όπως το Μπερλίν Αλεξαντερπλατς, και το Όπλο του Σπιτιού της Γκόρντιμερ, έφερα και μερικά από τα παιδικά μου, όπως το Δεκαπενταετή πλοίαρχο του Βερν. Έβγαλα και μερικές φωτογραφίες. Στο λογαριασμό μου στο Φλικ έφτιαξα μια καινούρια ομάδα που λέγεται People Reading, και έχω φωτογραφίες ανθρώπων που διαβάζουν (obviously).