CORMAC McCARTHY – The Road

Πριν από λίγο καιρό, είχα δημοσιεύσει μια φωτογραφία με τη στοίβα των βιβλίων που σκόπευα να διαβάσω. Ο Βασίλης σχολίασε πως είχαμε κοινό το παραπάνω βιβλίο και από κει ξεκίνησαν όλα. Του πρότεινα να το διαβάσουμε την ίδια περίοδο και να το συζητήσουμε. Την περασμένη βδομάδα το διαβάζαμε, ο καθένας με τους χρόνους του, το συζητούσαμε λίγο ηλεκτρονικά και σήμερα επιτέλους ανάμεσα σε babysitting, μαθήματα και κομμωτήρια καταφέραμε να βρούμε παραπάνω χρόνο για να το σχολιάσουμε. Ιδού λοιπόν ο διάλογος μας:

Annabooklover: Λοιπόν πως σου φάνηκε το βιβλίο Βασίλη;
Basileios: από ότι κατάλαβα μάλλον μου άρεσε λιγότερο από όσο άρεσε σε σένα
ήτανε ενδιαφέρουσα σαν ιστορία μα μου έκανε λίγο σαν τμήμα του escape from LA.

Annabooklover: Εγώ το βρήκα πολύ ποιητικό
Νομίζω ότι θα μπορούσε να μιλάει γενικά για τη μοναξιά άσχετα με το background

Basileios: έχεις ένα δίκαιο
πάντως σίγουρα συμφωνώ πως είναι πιο ποιητικό σαν διήγηση παρά σαν μια συνηθισμένη αφήγηση και ίσως γι αυτό και τα σύντομα επεισόδια να με κούρασαν περισσότερο από όσο εσένα. από την άλλη εκτός από την μοναξιά για μένα είναι ένα ευρύτερο ζήτημα σύνδεσης ενός πατέρα με το παιδί του η οποία είναι μια σχέση η οποία εξελίσσεται κατά την διάρκεια της ζωής.

Annabooklover: Για το οποίο θέμα εσύ ξέρεις περισσότερα. Ο πατέρας μου την έδινε πολλές στιγμές. Δεν ήξερε να το καθησυχάσει το παιδί

Basileios: ο πατέρας (και το λέω και από προσωπική πείρα) έχει διαφορετικό δέσιμο με το παιδί

Annabooklover: Άλλα υποσχόταν και άλλα έκανε

Basileios: ανθρώπινο όμως αυτό
και 100% πραγματικό και σε συνθήκες πέραν της πίεσης

Annabooklover: Οι γονείς δεν είναι άνθρωποι είναι σούπερ ήρωες lol
Οι γονείς και οι δάσκαλοι να μην υπόσχονται πράγματα που ξέρουν ότι δε θα τηρήσουν

Basileios: … δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει…
και μάλλον σε αυτό έχει πέσει διάνα ο ΜακΚάρθι
όμως εμένα με ‘ενόχλησε’ κάτι άλλο πάνω στο βιβλίο
και σε αυτήν την σχέση πατέρα-παιδιού

Annabooklover: Τι;

Basileios: το γεγονός πως ο πατέρας κάτω από όλες αυτές τις δύσκολες συνθήκες
προσπαθούσε (και μάλλον κατάφερε) να κρατήσει το παιδί σε μια αθωότητα που άνηκε στον περασμένο κόσμο ίσως αγνοώντας την επιβίωση του
το παιδί had no chance άνευ του μπαμπά

Annabooklover: Πιστεύεις ότι θα έπρεπε να είναι πιο σκληρός;

Basileios: πιστεύω πως θα έπρεπε να έστηνε το παιδί να μπορεί να ανταποκριθεί και χωρίς αυτόν

Annabooklover: Και σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου δεν τον προετοίμαζε για το θάνατο.

Basileios: όχι καθόλου ούτε για την πιθανή μοναχική ζωή χωρίς αυτόν το παιδί παρόλο που γεννήθηκε μετά την ‘αποκάλυψη’ ήταν σαν να είχε μεγαλώσει στον δικό μας κόσμο
και παρόλα αυτά τελειώνει το βιβλίο αισιόδοξα… αλλά να σου πω και αυτό με πείραξε τελικά ήτανε πολύ στημένο πάνω στην τύχη και στις circumstances.

Annabooklover: Ναι, αλλά κι ο πατέρας δεν ήξερε άλλο τρόπο. Θυμάσαι που θυμόταν το δικό του πατέρα κι έκανε κάτι παρόμοιο

Basileios: ναι….. σωστά

Annabooklover: Εντάξει το αισιόδοξο είναι σχετικό

Basileios: ναι…… τουλάχιστον δεν ήτανε εντελώς απαισιόδοξο όπως η κάθε σελίδα

Annabooklover: Ναι θα μπορούσε να τελειώνει με το παιδί να γίνεται γεύμα…
Μαύρο χιούμορ

Basileios: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
και να μη σου πως χειρότερα να γίνεται γεύμα από τον πατέρα (να τον μεγάλωνε για δείπνο…)

Annabooklover: OMG
Χαχαχα (Το πρώτο που έγραψες με τρόμαξε, δεν το είχα σκεφτεί)

Basileios: αλλά ΟΚ αυτό το τέλος το γλιτώσαμε

Annabooklover: Όσο αφορά την ιστορία κατάλαβες τι είχε προηγηθεί;

Basileios: εννοείς την αποκάλυψη? το είδος της?

Annabooklover: Ναι

Basileios: το όλο θέμα έχει στοιχεία πυρηνικού χειμώνα αλλά μαεστρικά ο Μακαρθι δεν γράφει τίποτε και έτσι λύνει κάποια αλλά ζητήματα πάνω στο κείμενο π.χ. η απουσία εντομών κλπ

Annabooklover: Τι εννοείς; ότι θα έπρεπε να υπάρχουν έντομα;

Basileios: δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ μια καταστραφεί που θα σκότωνε και έντομα και μικρότερες μορφές ζωής και πι θα έκανε το έδαφος εντελώς ξηρό

Annabooklover: Αφού είχαν όλα καεί

Basileios: ακόμη και με κάψιμο επιζούνε πράγματα
Annabooklover: Γι αυτό με μπέρδεψε λίγο η ιδέα της πυρηνικής καταστροφής

Basileios: δηλαδή δύσκολα έρχεται στον νου πως θα επιζούσαν κάποιοι άνθρωποι (έστω λίγοι) μα θα χανότανε τα έντομα, τα μαλάκια, τα ψαριά…. είναι σίγουρα κάτι πιο περίπλοκο
από μια πυρηνική καταστροφή το ότι δεν αναφέρει τι είναι ‘σώζει’ το βιβλίο σε αυτό το επίπεδο

Annabooklover: “The Road” is not concerned with explaining what caused this cataclysm. It is more abstract than that. Instead it becomes a relentless cautionary tale with “Lord of the Flies”-style symbolic impact, marked by a dark fascination with the primal laws of survival. Much of its impact comes from the absolute lawlessness of its backdrop as it undermines the father’s only remaining certitude: that he must keep his boy alive no matter what danger befalls them.
Από την κριτική των new York times

Basileios: και σωστά το γράφουνε
(και παραδόξως σκεφτόμουν και γω το Lord of the Flies όταν το διάβαζα)
από την άλλη σκεφτούν και κάτι άλλο που ίσως να μην ισχύει

Annabooklover: Για λέγε

Basileios: αλλά i will run it through you: πως είχε και το όλο θέμα και υπόβαθρο μια έννοια της ωρίμανσης του ανθρώπου, του επερχόμενου θανάτου και της διάδοχης από τα παιδία.

Ο Μακαρθι είναι εβδομηντατοσο ξέρει πως το τέλος του εντάξει δεν είναι πολύ μακριά
και τα παιδία του είναι μικρά

Annabooklover: Ναι κάτι παρόμοιο σκεφτόμουν κι εγώ. Τη διαδικασία του να μάθει στο παιδί κάτι

Basileios: Να παραδώσει κάτι… έτσι κάπως το είδα εγώ ενώ όλα καταστρέφονται
και σε προσωπικό επίπεδο (όραση που χάνεται, ακοή που χάνεται κλπ) αλλά και γύρω τους

Annabooklover: Έχεις δίκιο. Ο θάνατος είναι το άλλο μεγάλο θέμα του βιβλίου

Basileios: και εδώ ίσως να έχει και κάποια μικρή πολιτική διάσταση όλο το θέμα

Annabooklover: Γι αυτό άλλωστε το συγκρίνουν και με το Everyman του
Roth

Basileios: (αδιάβαστος)

Annabooklover: Εννοείς ότι είναι τόσο απαισιόδοξος για την κατάσταση γενικά, ή της λογοτεχνίας ειδικά;

Basileios: γενικά το εννοούσα τώρα για την λογοτεχνία……..

Annabooklover: Για την πολιτική διάσταση που ανέφερες

Basileios: αυτό είναι μάλλον θέμα που δεν θα μπορούσα να το τεκμηριώσω από το κείμενο
άλλωστε και αυτό που είπα είναι περισσότερο αίσθηση παρά τεκμηριωμένη θέση

Annabooklover: Ε, ναι πάει μακριά το επιχείρημα

Basileios: ναι…. δεν μου λες έχεις διαβάσει άλλο του Μακαρθι προ αυτού?

Annabooklover: Τι λες θα διαβάσεις άλλο δικό του;

Basileios: lol
Annabooklover: Αχ, σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα

Basileios: γιορ τερν φερστ

Annabooklover: Λοιπόν έχω διαβάσει το All the pretty horses

Basileios: και πως το βρήκες σε σχέση με αυτό;

Annabooklover: Εκείνο είχε πιο πλούσια ιστορία, πολλούς χαρακτήρες, ταξικές συγκρούσεις. Αυτό ήταν πιο μεταφορικό, πιο λυρικό μέσα στην απαισιοδοξία του

Basileios: από ότι λένε είναι εντελώς διαφορετικό από όλα τα αλλά έργα του

Annabooklover: Ναι

Basileios: εγώ σκοπεύω να διαβάσω το blood meridian μια και που φαίνεται να το έχει ‘χρησιμοποιήσει’ ο Πυντσον στο Against the day

Annabooklover: Α, ωραία να το διαβάσουμε κι αυτό μαζί

Basileios: μέσα

Annabooklover: Τον Πυντσον να δούμε πότε θα τον πιάσω
Basileios: μάλιστα το έχω και σε ηλεκτρονική μορφή το κείμενο

Annabooklover: Ε, δε λέει
Basileios: ε εντάξει το ξέρω δεν διαβάζω ποτέ έτσι αν και έχω αρκετά κείμενα σε ηλεκτρονική μορφή μου αρέσει να τα έχω

Annabooklover: Άμα δε μπορείς να πάρεις το βιβλίο στο κρεβάτι σου δεν αξίζει (και μόλις σκέφτηκα ότι αυτό ισχύει και για τις σχέσεις)

Basileios: XAXAXAXAXAXA μεγάλη κουβέντα

Annabooklover: 🙂

Καταλήγοντας λοιπόν, με άριστα to 10?

Annabooklover: Ναι, 9
Basileios: τόσο πολύ ε;
λοιπόν… εγώ ένα 7

Annabooklover:
Εντάξει καλό και το εφτά!
Basileios: εννοείται…

Ελπίζω να βγαίνει από το κείμενο η μεγάλη ευχαρίστηση που πήραμε και οι δύο από την όλη απόπειρα. Σκοπεύουμε να το επαναλάβουμε.

Για το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε κι εδώ:

Guardian
New York Times

Υ.Γ. Καλωσορίζουμε σε αυτό το μπλογκ ένα καινούριο αναγνώστη, τον Μεγάλο Αναγνώστη. Με πήρε τηλέφωνο απ’τη Ρόδο και μου λέει «έχεις μέρες να γράψεις, και γιατί δεν ανέφερες στο Έθνος ότι εγώ σε έμαθα να διαβάζεις αστυνομικά;». Μπαμπά μου, εσύ με έμαθες να διαβάζω γενικά και δεν υπάρχουν λόγια για να σε ευχαριστήσω…