Μερικές σχέσεις τις κρατάμε από συνήθεια, από λύπη, από υποχρέωση, από κεκτημένη ταχύτητα ή από απελπισία. Ευτυχώς με τα βιβλία δεν είναι έτσι. Μπορούμε να τα παρατήσουμε στη μέση και κανείς δε θα πληγωθεί. Μπορούμε άμα θέλουμε να τα αφήσουμε και σε ένα παγκάκι και πάλι κανείς δε θα κλάψει, ίσως μάλιστα κάποιος να χαρεί. Ε, λοιπόν η σχέση με αυτό το βιβλίο έχει κρατήσει τρεις βδομάδες τώρα και δεν έχει πάει παραπέρα από την 165 σελίδα.
Προσπαθώ να το διαβάσω και κάθε φορά που το ανοίγω βαρυγκομώ, αναστενάζω , δε βρίσκω καμιά ευχαρίστηση. Ε, ας το καλό, δεν αντέχω άλλο. Θα σε αφήσω παλιόχαρτο και θα σε χαρίσω και στο bookcrossing meeting που έχουμε σήμερα, Κυριακή. Δε θέλω ούτε να σε βλέπω.
Το προηγούμενο βιβλίο του συγγραφέα, τη «Λέσχη του Δάντη», το είχα διαβάσει 2 χρόνια πριν. Κι εκείνο δε μου είχε αρέσει από την αρχή, είναι η αλήθεια αλλά ήμουνα παγιδευμένη μαζί του και αναγκάστηκα να το τελειώσω. Ε, στο τέλος το συμπάθησα. Αυτό το πήρα με τις καλύτερες προθέσεις λόγω του θέματος, αλλά…
Αυτό το βιβλίο έχει θέμα την εξιχνίαση του μυστηρίου του θανάτου του Έντγκαρ Άλαν Πόου, Η αναφορά στον Πόου ήταν και ο λόγος που τράβηξε το ενδιαφέρον μου, άλλωστε. Καθώς το διάβαζα όμως δε μπορούσα να συγκεντρωθώ, σκεφτόμουν συνέχεια τα διηγήματα του Πόου, τα ποιήματα του και «διάβαζα» ολόκληρες σελίδες χωρίς να έχω αναγνώσει τίποτε.
Με λίγα λόγια απ’όσο διάβασα βρήκα την πλοκή πολύ αδιάφορη, ασύνδετη και φλύαρη. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος το βρει πιο ενδιαφέρον και καταφέρει να το τελειώσει. Αν μάλιστα κάποιος μου στείλει μήνυμα μέχρι το μεσημέρι ευχαρίστως να του το χαρίσω.
Η φωτογραφία από άλλη καφετέρια της Λάρισας, καινούρια αυτή και πολύ χλιδάτη. Γιατί μια χλίδα, την έχουμε εδώ στη Λάρισα…
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
Άννα καλησπέρα.
θα διαφωνήσω μαζί σου σχετικά με το βιβλίο. πριν γράψω τη γνώμη μου θα ξεκαθαρίσω ότι είμαι μανιακός σε ό,τι έχει σχεση με τον Πόε και φυσικά πρωτίστως με τα κείμενά του. Έτσι όταν ένας συγγραφέας τολμά να ακουμπήσει τον αγαπημένο μου (τον Πόε δηλαδή) ξεκινώ να τον αντιμετωπίζω με μεγάλη αυστηρότητα. Ο Περλ έβαλε ένα υψηλό στοίχημα και νομίζω το κέρδισε. Έχεις δίκιο για την πλοκή. Δεν είναι ότι καλύτερο απο πλευράς “ροής” όμως όσο προχωράς την αναγνωση τόσο αποζημιώνεσαι (νομίζω ότι πρέπει να κάνεις λίγο υπομονή και να προχωρήσεις λίγο ακόμα την ανάγνωση) Η πλοκή του είναι πολύ πολύ- σύνθετη, συν του ότι απουσιάζουν οι σταθερές γύρω από τους ήρωες. Δηλαδή να το πω απλουστευμένα: εκεί που νομίζεις ότι είναι κάποιοι αποδεικνύονται ότι είναι κάποιοι άλλοι με τα ονόματα τους να “παίζουν” και να αλλάζουν κατά ένα γράμμα ή μια συλλαβή. (Ωγκύστ Ντυπέν κτλ)
Σαν φανατικός του Πόε ομολογώ και βεβαιώνω ότι ο Περλ έχει μελετήσει εξαντλητικά τον Πόε, κι αυτό φαίνεται σε κάθε γραμμή του κειμένου.
Όχι ένα εύκολο βιβλίο, αλλά ένα must για κάθε φαν του Μεγάλου Αμερικανού Δημιουργού!
Κάνε άλλη μια προσπάθεια να το συνεχίσεις ή αν έχεις ήδη πάρει την απόφασή σου γράφομαι για να μου το χαρίσεις υπό τον όρο να σου χαρίσω κι εγώ ένα άλλο.
χαιρετισμούς από τας Αθήνας! :)))
LikeLike
Αθηνάκη τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται! χαχα
LikeLike
το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, ωστόσο η μισή πρώτη παράγραφος τού κειμένου σου είναι ό,τι ακριβώς σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες…
προσθέτω μόνο: και ο φόβος της προσωπικής αποτυχίας…
να είσαι καλά.
φιλιά στη λάρισα!
LikeLike
Καλησπέρα Δημήτρηδες.
Δημήτρη Μ. αχ, κρίμα δε με πρόλαβες αλλά θα προσπαθήσω να το πάρω πίσω. Γιατί όμως το θες αφού το έχεις διαβάσει;Πολύ θα χαρώ να ανταλλάξουμε βιβλία. Προς το παρόν δε θέλω να το διαβάσω, ίσως κάποια άλλη στιγμή, να συναντηθούμε με αυτό το βιβλίο και να προχωρήσει η σχέση μας.
Δημήτρη Α. ανταποδίδω τα φιλιά.
LikeLike
αχ, κυρ-μαμαλούκα μου, πήρες την πρωτοκαθεδρία για μερικά δευτερόλεπτα! κάποιο ξόρκι του μόστρα φαντάζομαι 😉
ξανά γεια στην παρέα!
LikeLike
Καλημέρα Άννα
Όχι να μην το πάρεις πίσω, δεν το θέλω τόσο πολύ. 🙂
Απλώς αν ήταν να το αφήσεις κάπου έρημο θα το δεχόμουν ευχαρίστως για να έχω το μυθιστόρημα στην πρωτότυπη του γλώσσα (διότι όπως καταλαβαίνεις το διάβασα στα ελληνικά).
Αθηνάκης
Πού πας παιδί μου απέναντι στο Μόστρα;
(το αστείο είναι ότι για να γράψω το 2ο σχόλιο μου είχα δει το δικό σου αναρτημένο κι όταν το γραψα, αντί να το βάλει 3ο το έβαλε 2ο χαχαχα)
Καλημέρες σε όλους!
LikeLike
έτσι είναι οι συγγραφείς! έχουν μέσα στα βιβλιοφιλικά blogs!
αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα… 😀
LikeLike
Α, Δημήτρη Α. τώρα μένει να γράψεις κι εσύ βιβλίο…και ίσως αλλάξει το κάρμα των σχολίων.
LikeLike
Και τότε ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι έχει περάσει καιρός από τότε που έφυγες όταν δεν μπορείς να καταλάβεις αν βλέπεις την Ταχυδρομείου ή την Κεντρική…
Πάντως, είναι σωστό αυτό που γράφετε: μια χλίδα, την έχουμε εδώ στη Λάρισα! 😉 Και δεν μπορώ να μην αναφέρω αυτήν την εντελώς χλιδάτη αφίσα που είχε πλημμυρίσει την πόλη πέρισυ περίπου τέτοιο καιρό για το νέο πολυτελές μπουζουκτσίδικο με πρόγραμμα ‘εφάμμιλλο των Αθηνών’. Η Λάρισα που αμιλλάται.
LikeLike
Αυτό το “εφάμιλλο των Αθηνών” μ’εκανε κι εμένα να γελάσω.
Η Κεντρική Πλατεία είναι. Και αυτός ο συνδυασμός ουρανού που δεν είχε καλά καλά σκοτεινιάσει και δέντρων, εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Άσχετα από το μαγαζί, που είναι η χαρά του νέοπλουτου και του αργόσχολου.
LikeLike