TOM PERROTTA – The Abstinence Teacher

 Την Παρασκευή ήρθε το πακέτο μου από Αμερική με δύο ολοκαίνουργια βιβλία, hardbacks. Τον Τομ Περότα δεν τον ήξερα σαν συγγραφέα αλλά είδα το καλοκαίρι
( και μου άρεσε) την ταινία Little Children που βασίζεται στο προηγούμενο βιβλίο του, έτσι αποφάσισα να το πάρω.

Δεν απογοητεύτηκα. Είναι ένα βιβλίο για την Αμερική του σήμερα. Είναι φρέσκο, αστείο, γραμμένο απλά, και περιγράφει μέσα από τις σχέσεις και τις συζητήσεις των ανθρώπων πολλές διαφορετικές πτυχές της Αμερικανικής κοινωνίας. Θα μου άρεσε πολύ να το δω μεταφρασμένο και να δω τι έχουν να πουν οι φίλοι μου , όχι για το βιβλίο αλλά για τις καταστάσεις που περιγράφει.

Η υπόθεση: Η Δασκάλα της Αποχής του τίτλου, είναι η Ρουθ που διδάσκει εδώ και δέκα χρόνια Σεξουαλική Αγωγή σε ένα γυμνάσιο, μιας μικρής επαρχιακής πόλης. Η Ρουθ λοιπόν έχει προβλήματα γιατί τα τελευταία χρόνια κάτω από την κυβέρνηση Μπους, οι ευαγγελιστές, οι φανατικοί χριστιανοί και οι φονταμελιστές φαίνεται να έχουν πάρει το πάνω χέρι και να παίρνουν μια συντηρητική στροφή. Εκεί που δίδασκε τους μαθητές της πώς να χρησιμοποιούν προφυλακτικά με τη βοήθεια ενός αγγουριού τώρα αναγκάζεται να ζητήσει συγγνώμη για μια φράση που είπε στο μάθημα της: Η ερώτηση ήταν «Ποια είναι η γνώμη σας για το στοματικό σεξ κυρία;» και κείνη απάντησε «Σε μερικούς ανθρώπους αρέσει». Οι γονείς απειλούν με μηνύσεις, ο διευθυντής με πειθαρχικά μέτρα κι έτσι η Ρουθ αναγκάζεται να διδαξει την αποχή ως καλύτερο μέτρο πρόληψης ασθενειών και ανεπιθύμητων εγκυμοσύνων.

Ο Τίμ ο άλλος πρωταγωνιστής είναι ένα πρώην πρεζόνι, πρώην κιθαρίστας που κατάφερε να απεξαρτηθεί και βρήκε παρηγοριά σε μια χριστιανική εκκλησία. Αλλά ο πάστορας αυτής της εκκλησίας δεν αρκείται να κάνει το κήρυγμα και να βοηθάει το ποίμνιο του. Όχι, πρέπει να φέρει κι άλλους στην ομάδα του πρέπει να τους σώσει όλους, και οι κανόνες δεν είναι και λίγοι.

Μέσα από την ιστορία αυτοί οι δύο άνθρωποι έρχονται κοντά. Στην αρχή μας φαίνονται εντελώς διαφορετικοί, ο Τιμ να προσπαθεί να αντικαταστήσει τους εθνισμούς του στις ουσίες με έναν άλλο εθισμό, τη θρησκεία και η Ρουθ μια φιλελεύθερη γυναίκα που δεν κρατάει το στόμα της κλειστό. Το βιβλίο όμως δεν είναι ακόμη μια ιστορία όπου τα αντίθετα έλκονται και όλα τείνουν στην κορύφωση μιας ρομαντικής ιστορίας.

Είναι ένα βιβλίο άμεσο και ευθύ όπως φαντάζομαι τον τυπικό Αμερικάνο (αν υπάρχει τέτοιος). Δεν έχω γνωρίσει και πολλούς δια ζώσης αλλά αυτήν την εντύπωση έχω σχηματίσει γι αυτούς. Και το βιβλίο εκπέμπει αυτή τη φρεσκάδα. Είναι αληθινό βρε παιδί μου οι γυναίκες φοράνε παλιές φόρμες στο σπίτι τους και τα παιδιά έχουν τη φοβερή ικανότητα να σπάνε τα νεύρα των γονιών τους. Οι άντρες ακόμη κι αυτοί που δεν είναι βασικοί ήρωες δεν είναι καρικατούρες. Ακόμη και οι τύποι με τους οποίους ο Τιμ παίζει πόκερ μια βραδιά και αντιπροσωπεύουν το στερεότυπο του άντρα που πίνει, παίζει χαρτιά και έχει συνέχεια στο μυαλό του το σεξ , έχουν επίγνωση και χιούμορ.

Μου έκανε επίσης εντύπωση η κατάσταση στο σχολείο, από τη μία υπάρχει το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής και η καθηγήτρια μπορεί να πει τις λέξεις πεολειξία και αιδοιολειξία χωρίς δισταγμό. Από την άλλη υπάρχουν οι φανατικοί χριστιανοί που περιφρονούν όσους δεν πιστεύουν ή προσπαθούν να τους σώσουν με το ζόρι.

Οι διάλογοι ανάμεσα στους ανθρώπους είναι πραγματικά πολύ καλοί. Μια συζήτηση ανάμεσα στον Τιμ και τη μητέρα του η οποία δεν συμφωνεί με το δεύτερο γάμο που κάνει ο γιος της είναι αριστούργημα γιατί του επισημαίνει αυτά που θα του έλεγε κάθε καλός φίλος με απλή λογική. Αλλά ο Τιμ δεν έχει φίλους, έχει μόνο τον πάστορα.

Εδώ και λίγο καιρό με απασχολεί αρκετά το θέμα της θρησκείας και της πίστης. Διάβασα ακόμη ένα βιβλίο με αυτό το θέμα Την Πραγματεία περί Αθεολογίας, του Michel Onfray (εκδόσεις Εξάντας – Νήματα) πολύ ενδιαφέρον και πολεμικό βιβλίο. Αυτό το μυθιστόρημα μου άρεσε περισσότερο όμως γιατί αισθάνθηκα ότι καταλαβαίνω πολύ καλά τη Ρουθ, μια γυναίκα που δεν πιστεύει και νιώθει να προδίδεται από τα ίδια της τα παιδιά. Σε μια χαρακτηριστική σκηνή, η Ρουθ καταλαβαίνει ότι η έφηβη κόρη της έκρυβε ένα βιβλίο από τη μάνα της. Η Ρουθ θυμάται ότι κι αυτή έκανε το ίδιο όταν ήταν μικρή, έκρυβε βιβλία όπως ο Νονός (προσωπικά έκρυβα τα Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά). Τελικά το βιβλίο της κόρης της είναι η Βίβλος.

Είχα καιρό να απορροφηθώ έτσι από βιβλίο και να το διαβάσω μονορούφι σε μια μέρα σχεδόν. Μακάρι να βγει και στα ελληνικά.