ΜΠΕΝΤΖΑΜΙΝ ΜΠΛΑΚ – Ο διπλός θάνατος της Κριστίν Φολς

Αυτό το βιβλίο το έχω στο σπίτι μου από πέρσι το Νοέμβριο. Το είχα αγοράσει για τον πατέρα μου που του αρέσουν τα αστυνομικά όπως έχουμε πει. Αλλά αυτό δεν είναι ένα μέσο αστυνομικό. Καταρχήν δεν υπάρχουν αστυνομικοί μέσα. Μόνο ένας σε δευτερεύων για να μην πω τριτεύων ρόλο. Δεύτερον δεν υπάρχουν πτώματα. Η μάλλον υπάρχουν αλλά δε δολοφονήθηκαν ακριβώς. Υπάρχει και μια δολοφονία φυσικά και ένα καυγάς εκφοβισμού, αλλά νομίζω ότι αυτά είναι δευτερεύοντα.

Ο Μπέντζαμιν Μπλακ είναι στην πραγματικότητα ο Τζων Μπάνβιλ ο Ιρλανδός συγγραφέας που κέρδισε πέρσι το βραβείο Μπούκερ για το βιβλίο του η «Θάλλασσα». Γράφοντας με αυτό το ψευδώνυμο ίσως πείθει τον εαυτό του να γράφει πιο απλά και χωρίς το άγχος να αποδείξει ότι είναι μάστορας. Αλλά νομίζω ότι όταν γράφεις καλά δε μπορείς να το κρύψεις ό,τι κι αν γράψεις. Μάλιστα επηρεασμένη από τις κριτικές των φίλων μου Μαμαλούκα και Λιμπροφίλο εγώ είχα την εντύπωση ότι ήταν ένα υποδεέστερο το βιβλίο και δεν το έπιανα. Πρόσφατα όμως διάβασα ένα άρθρο του συγγραφέα σε ένα περιοδικό με θέμα ένα ερώτημα που έχω θέσει κι εγώ πολλές φορές, το γιατί διαβάζουμε ασυτνομικά μυθιστορήματα. Το άρθρο ήταν τόσο ωραίο, με έβρισκε να κουνάω το κεφάλι μου συνέχεια και να λέω «πές τα βρε Τζων», που αποφάσισα να διαβάσω και το βιβλίο του.

Παιδιά, θα διαφωνήσω μαζί σας. Το βρήκα εξαιρετικό, μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε η ατμόσφαιρα οι περιγραφές του Δουβλίνου και των παμπ, οι περιγραφές των χαρακτήρων και το πόσο προσπαθούν να ισορροπήσουν. Ακόμη και το κομμάτι στην Αμερική μου άρεσε και η Ρόουζ αυτή η απίστευτη Αμερικάνα.

Το βιβλίο, με λίγα λόγια είναι η ιστορία ενός ιατροδικαστή, στην Ιρλανδία του ’50, που προσπαθώντας να ανακαλύψει πώς πέθανε μια κοπελίτσα, αρχίζει να ανακαλύπτει πράγματα για τον εαυτό του. Όχι και πολύ πρωτότυπο θα μου πείτε, αλλά σημασία έχει πως τα γράφεις. Άλλωστε σε ένα άλλο βιβλίο που διαβάζω τώρα ο επιμελητής αναφέρει την άποψη ότι όλη η λογοτεχνία περιστρέφεται γύρω από 2 ιστορίες: ένας ξένος έρχεται στην πόλη ή κάποιος πάει ένα ταξίδι. Αν είναι έτσι (που μάλλον δεν είναι) είναι φοβερό το πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορούμε να βρούμε για να πούμε την ίδια ιστορία.

Ο Μπάνβιλ/Μπλακ (παρήχηση του μπ, ωραία ιδέα Τζων) λοιπόν τα καταφέρνει πολύ καλά κι ελπίζω σύντομα να διαβάσω και την περίφημη Θάλασσα για να σχηματίσω πιο ολοκληρωμένη γνώμη.

Η μετάφραση του Αύγουστου Κορτώ πολύ καλή αλλά εδώ θα συμφωνήσω με το Μαμαλούκα: ήταν κάτι στιγμές που με ξένιζε και προσπαθούσα να καταλάβω πως θα ήταν στο πρωτότυπο. Το «αγορίνα» ήταν μία από αυτές τις στιγμές.

Διαβάστε επίσης:

Ελευθεροτυπία – Η διπλή ζωή ενός εστέτ συγγραφέα

Το Βήμα – Μυστικά σαν παλιό κρασί

Δημήτρης Μαμαλούκας

Librofilo – Αναγνωστικές περιπλανήσεις

John Banville – Criminal Odes

UPDATE 30 JANUARY  2008: Benjamin Black official website