ΑΝΤΟΝΙΟ ΣΟΛΕΡ – Ο δρόμος των Εγγλέζων

  Στις πρώτες 50 σελίδες αυτού του μυθιστορήματος, το διάβαζα και είχα μια έκφραση σχεδόν αηδίας στο πρόσωπο. Δεν καταλάβαινα ακριβώς τι γίνεται, μπέρδευα και τα πρόσωπα και τα ονόματα και έπαιρνα στα σοβαρά το καθετί. Μετά μπήκα στο νόημα χαλάρωσα και το ευχαριστήθηκα. Αυτό που με δυσκόλεψε στην αρχή ήταν ότι αναφέρεται σε μια παρέα αγοριών στο τέλος της εφηβείας τους, μες την τρέλα και τη μαλακία. Ε, αυτές τις τρέλες δε μπορούσα να καταλάβω, τις συνεχείς αναφορές σε σωματικά υγρά από τα οποία αυτά που έχουν  σχέση με το σεξ ήταν τα πιο ανώδυνα και τα πιο ευχάριστα.

Αισθανόμουνα σαν να είχα γυρίσει στο δημοτικό πάλι, άντε στις αρχές του γυμνασίου, όπου το μόνο που ξέρουν να κάνουν τα αγόρια είναι να ρεύονται να κλάνουν και να πιάνουν τα αρχίδια τους μπροστά στα κορίτσια. Ευτυχώς λίγο αργότερα (πρώτη λυκείου) μεγαλώνουν, αποκτούν αυτές τις ωραίες φαρδιές πλάτες και παρόλο που συνεχίζουν να ρεύονται, να κλάνουν και να πιάνουν τα αρχίδια τους μπροστά στις κοπέλες εμείς δεν μπορούμε να τους αντισταθούμε.

Στο βιβλίο μας τώρα: πρόκειται για την ιστορία μιας παρέας αγοριών σε μια επαρχιακή Ισπανική πόλη, τη Μάλαγα. Το βιβλίο μιλάει για το τελευταίο καλοκαίρι μετά το σχολείο και πριν το Πανεπιστήμιο ή τη δουλειά. Οι ήρωες είναι παιδιά κάπως χαμένα, χωρίς πολλές προοπτικές από οικογένειες φτωχές ή πλούσιες αλλά με μια θλίψη στα μάτια. Είναι το καλοκαίρι που οι σχέσεις με τα κορίτσια περνάνε από την παραφιλολογία στην πράξη, είναι το καλοκαίρι που ενηλικιώνονται όχι λόγω της ηλικίας αλλά λόγω των εμπειριών ου θα αποκτήσουν.  Ο ένας θα αρρωστήσει, θα χάσει το ένα του νεφρό, θα βρει, θα  χάσει και θα ξαναβρεί ένα κορίτσι. Ό άλλος θα χάσει μια μάνα, θα τη βρει και θα την ξαναχάσει. Ο τρίτος θα βρει κορίτσι και θα το παρατήσει , θα κάνει αυτό που ήθελε ο πατέρας του παρόλο που ο πατέρας έχει πεθάνει πια.

Και μέσα σε όλα γύρω από όλα το καλοκαίρι, η ζέστη αυτής της Μεσογειακής πόλης, τα μηχανάκια, η παραλία, τα μπαρ, οι γονείς, τα παρατσούκλια, οι καυγάδες, η φιλία και η προδοσία όλη η μυθολογία της εφηβείας.

Το διαβάζεις και έχεις την αίσθηση ότι κάτι κακό θα γίνει, ότι θα τελειώσει άδοξα, πικρά. ΤΟ παιδί δε θα γίνει ποιητής, οι φιλίες θα χαθούν και οι έρωτες θα ξεχαστούν. Τα ωραία κορίτσια θα μεγαλώσουν, θα παχύνουν και θα αναρωτιούνται πως πέρασε ο καιρός. Τα ευαίσθητα αγόρια θα πεθάνουν. Τα σκληρά θα γίνουν ακόμη σκληρότερα.

Χρήμα, έρωτας, ομορφιά, αγάπη, σεξ, επιτυχία, όλοι έχουμε τους δαίμονες μας. Τα παιδιά στο βιβλίο περιφέρονται πάνω κάτω στο Δρόμο των Εγγλέζων προσπαθώντας να τους εξορκίσουν και τελικά τους βρίσκουν συνέχεια δίπλα τους. Έτσι δεν κάνουμε όλοι;

   Υ.Γ. Αυτό ήταν ακόμη ένα βιβλίο bookcrossing, είναι διαθέσιμο, όποιος το θέλει του το δίνω. Το κείμενο το αφιερώνω στην παρέα της Κυριακής. Σε αυτή την παρέα εγώ είμαι η μεγαλύτερη, αλλά κάθε φορά που συναντιόμαστε αισθάνομαι σαν έφηβη και μπορούμε να μιλάμε για παιχνίδια, βιβλία, Facebook κολλήματα και δικτυακά καμάκια χωρίς ενοχές. Thanx guys and girl!