Την περασμένη Παρασκευή πέρασα μια βόλτα από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Όπως καταλαβαίνετε ήταν μεγάλο λάθος σε σχέση με τη δέσμευση μου. Είναι σα να λες σε ένα παιδί θα πάμε στο ζαχαροπλαστείο να χαζέψουμε τις πάστες αλλά δε θα πάρουμε τίποτε. Γίνεται; Δε γίνεται. Το πρώτο μου βιβλίο μετά από τόσους μήνες και το διάβασα αμέσως, αφήνοντας στη μέση το Σελίν. Τη Δευτέρα που μιλούσα με το Βασίλη μου λέει κι αυτός «διάβασα ένα βιβλίο την Παρασκευή και μου άρεσε πολύ». Νομίζω πληκτρολογήσαμε και οι δυο ταυτόχρονα “True Love” οπότε ιδού και η συζήτηση μας για το ωραίο αυτό βιβλίο και το γοητευτικό συγγραφέα του!
Basileios: Λοιπόν, τι λες
υπάρχει True Love?
Anna: όχι. εσύ τι λες;
ή μάλλον define True Love
Υπάρχει true love
αλλά δεν κρατάει για πάντα
Basileios: όπως έχουμε νομίζω πει κάποιες άλλες φορές για άλλο θέμα (της βλακείας)
μάλλον το True Love είναι στιγμιαίο έγκλημα
και όχι διαρκές
Anna: έτσι, το δέχομαι
το ξέρω άλλωστε
το έχω ζήσει
Basileios: και έχω την εντύπωση πως και το True Love έτσι θέλει να μας το περάσει
Anna: κι εγώ έτσι νομίζω
Basileios: γενικά πιστεύω πως το True Love δεν μπορεί να σταθεί από μόνο του στην σχέση ενός άντρα με μια γυναίκα
Anna: ότι δηλαδή η λογοτεχνία κυρίως αλλά και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση τον τελευταίο αιώνα
Basileios: δεν φτάνει
Anna: έχουν περάσει ένα πρότυπο παντοτινής αγάπης
μιας αγάπης με λουλούδια και τραγούδια
με ηρωικές πράξεις και θυσίες
αλλά αυτό στην πραγματικότητα δεν υπάρχει
Basileios: ή και αν υπάρχει δεν φτάνει (ισχυρίζομαι εγώ)
Anna: δε φτάνει για τι;
για μακροχρόνια σχέση φαντάζομαι
Basileios: δεν φτάνει για να κρατήσει το True love παντοτινά.
Ακριβώς
Anna: ναι δε φτάνει
αλλά γιατί θα έπρεπε να φτάνει;
Basileios: σωστό το ρητό!
Anna: όλα τα ωραία κρατάνε λίγο
Basileios: συμφωνώ και εγώ.
η τουλάχιστον εξελίσσονται
Anna: ναι, αλλάζουν
Basileios: όποτε δεν ξέρω αν καν μπορούν να ονομαστούν από ένα σημείο και έπειτα ως True Love.
Anna: νομίζεις ότι ο τίτλος είναι ειρωνικός;
έτσι μου φάνηκε
Basileios: έτσι πιστεύω
γενικά σου άρεσε το True Love?
Anna: μου άρεσε
Basileios: θα πίστευα πως είναι ένα δύσκολο βιβλίο για να αρέσει σε μια γυναίκα και γι αυτό η ερώτηση είναι πως βλέπει μια γυναίκα τον εαυτό της μέσα από αυτό το βιβλίο
Anna: χμμμ
απ’ τον τρόπο που παρουσιάζει τις γυναίκες;
Basileios: ναι ακριβώς
ίσως με κάποιο σχετικά στερεοτυπικό τρόπο
ίσως με σεξιστικό αν θες
το θέμα είναι πως κανείς εσύ project τον εαυτό σου μέσα από κει
Anna: νομίζω ότι καμία γυναίκα δε θα παραδεχόταν ότι ταυτίζεται με ένα χαρακτήρα (του βιβλίου) μάλλον
με κομμάτια από πολλούς
γι αυτό θα έλεγα ότι ο συγγραφέας ξέρει καλά τους άντρες
Basileios: ναι αλλά ως γενικές περιγραφές γυναικών? δεν σου άφησε άσχημη γεύση?
Anna: αλλά θέλει λίγη δουλειά ακόμη στις γυναίκες
Basileios: (και περισσότερο ρωτώ δεν είμαι σίγουρος)
Anna: όχι άσχημη γεύση ή πικρία δε μου άφησε
Basileios: για μένα ήτανε λίγο σοκαριστικό, με την έννοια πως δεν περίμενα μετά την Μανία Με την Άνοιξη
Anna: (που όλο λέω θα τη διαβάσω και όλο το αναβάλλω)
Basileios: που η ηρωίδα ήτανε στημένη απόλυτα ‘φεμινιστικά’ (ας το πουμε αν και δεν μ’ αρέσει η λέξη)
εδώ έχουμε να κάνουμε με ακριβώς το αντίθετο. και αυτό στ’ αλήθεια δεν το περίμενα.
Anna: ενδιαφέρον αυτό
για να συνεχίσω για τους γυναικείους χαρακτήρες
δε με σόκαραν
Basileios: όχι ούτε μένα
Anna: γιατί αναγνώριζα σε αυτούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει
Basileios: η αλλαγή με σοκαρε από βιβλίο σε βιβλίο
και γω.
Anna: κατάλαβα
Basileios: δεν ειμαι έξω απο κει
όσο για τους άντρες?
εσύ πως το είδες?
Anna: εγώ είδα μια απογοήτευση μέσης ηλικίας
είδα άντρες που τα έχουν κάπως χαμένα
πολύ χαμένα
Basileios: το είδα λίγο διαφορετικά
Anna: για πες
Basileios: έχω την εντύπωση πως οι άντρες ‘την σήμερον’ αντιμετωπίζουν μια κατάσταση που όμοια είχαν να αντιμετωπίσουν από τον καιρό της μητριαρχίας
Anna: συμφωνώ μέχρι εδώ
Basileios: ή μάλλον της αλλαγής από μητριαρχία σε πατριαρχία, και αυτή η ‘αλλαγή ρόλων’ κυρίως στην γυναίκα, τους έχει προκαλέσει μια γενικότερη σύγχυση
Anna: συμφωνώ, γι αυτό είπα για τη μέση ηλικία
Basileios: και από εμπειρία το λέω πως εδώ δεν ξέρουν ακόμη και πως να φλερτάρουν σήμερα
Anna: οι 45 και άνω
είναι νομίζω οι πιο μπερδεμένοι
Basileios: και δεν νομίζω πως είναι ζήτημα ηλικίας
ίσως
ίσως
Anna: ε, Βασίλη αλλιώς είναι οι 20άρηδες
Basileios: εγώ το βλέπω να σου πω έντονα και σε 20άρηδες
Anna: σου λέω οι πιο μεγάλοι μεγάλωσαν εντελώς διαφορετικά
Basileios: ναι, είναι αλήθεια αυτό
πάντως εγώ βλέπω αυτήν την σύγχυση η οποία παρουσιάζεται με πολύ γραφικό τρόπο στο True Love και ίσως ίσως ακόμη και τα ‘σεξιστικά’ όπως τα είπα σχόλια να είναι αποτέλεσμα αυτής της σύγχυσης
Anna: Κοιτάζω τώρα το βιβλίο και πέφτω πάνω σ ‘ενα απόσπασμα που λέει για τις γυναίκες ότι θέλουν και γάμο και παιδί και σπίτι και όλο το πακέτο.” Ότι οι γυναίκες είναι ο άγριος καπιταλισμός , δεν είναι ποιητές σαν τους άντρες”
Και γελάω
Basileios: καλά εγώ έριξα πολύ γέλιο με το βιβλίο
και με τέτοια κομμάτια
και με την ‘καπατσοσύνη των ξένων’
Anna: Ναι και γι αυτό σου λεγα πριν ότι δε μου άφησε πικρή γεύση
επειδή είχε χιούμορ
καλά αυτό με τον Πατσόπουλο
Basileios: αλλά και με το κομμάτι του blogging
Anna: ήταν εξαίρετο
Επίσης
Basileios: ‘Βλακας Μπλογκερ 1’…
Anna: πολύ καλή ακτινογραφία των bloggers
χαχαχαχαχα
γελάω ακόμη και τώρα
Basileios: νομίζω η απόλυτη αποδόμηση μας….
Anna: εντελώς
αλλά και αυτοσαρκαστικό μια και ο συγγραφέας μπλογκάρει ασύστολα
Basileios: αλλά συγχωρείται γιατί γελάσαμε (και συμφωνούμε)
Anna: φυσικά
Basileios: άρα,
οβερωλ?
Anna: ευχάριστη ανατομία των σχέσεων των 2 φύλων στην Ελλάδα σήμερα
Basileios: έτσι ακριβώς
Anna: με κάποιες αναφορές που δείχνουν ότι ο συγγραφέας έχει βαθιές απόψεις για το θέμα κι ας το περνάει ελαφρά
Basileios: μα νομίζω ακριβώς εκεί είναι το όλο Νόημα
στο ότι αν δεν το δεις ελαφρά…..
χάθηκες
Anna: μα εντελώς
Basileios: (παρ όλο το βάθος του)
εμένα μου άρεσε πολύ,
όχι τόσο όσο η Μανία όμως.
Anna: Ωραία θα το διαβάσω κι αυτό και θα τα ξαναπούμε
Basileios: oh yes!
Διαβάστε επίσης : “True Love” – μια απόπειρα ανάγνωσης της Μαίρης Αλεξοπούλου
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
Πρέπει να είνα πολύ καλό το βιβλίο, χαίρομαι που μετά από αρκετό καιρό αποφάσισες να αγοράσεις ένα νέο βιβλίο. Η μόνη μου ένσταση για το πρόσωπο του Μαραγκόπουλου είναι οι μεταφράσεις που είχε κάνει στα βιβλία του Ροίδη και του Παπαδιαμάντη, ήτανπιστεύω ένα έγκλημα κατά των δυο σημαντικών συγγραφέων. Πως σου φάνηκε η διεθνής έκθεση Θεσσαλονίκης; Πήγες ως μέλος κάποιας λέσχης ανάγνωσης;
LikeLike
Η έκθεση μου άρεσε. Είναι σε ένα πολύ περιποιημένο χώρο και το πιο καλό ήταν ότι είχε συνέχεια διάφορες ομιλίες, συναντήσεις με συγγραφείς, εκδότες, κλπ.
LikeLike
Αμαν ρε ΑΝΝΑ !!!!!!
Ερωτημα και θεμα περι TRUE LOVE.
Πας να τα ανατρεψεις ολα στην ζωη μου(σου)??????
Ασε δε που εχω την λυση.
Βαζεις το single των ZOUNDS στο πικ-απ, και ΝΑΙ! ειναι ΑΙΩΝΙΑ.
Octopus
LikeLike
Μόνο η μουσική είναι αιώνια φίλε μου!
LikeLike
Aγαπητέ (και άγνωστέ μου) Ακάμα. Επειδή δημιουργούνται εύκολα οι εντυπώσεις. Τη μετάφραση του Ροϊδη έκανε ο Δημήτρης Καλοκύρης. Του Παπαδιαμάντη ο Γιώργος Αριστηνός. Εγώ είχα απλώς την επιμέλεια των σχετικών εκδόσεων. Βεβαίως τις υπεραμύνθηκα και τις υπεραμύνομαι. Δεν θα αναπτύξω και εδώ τα επιχειρήματα. Έχουν γραφεί πολλά. Πάρα πολλά. Και άλλωστε σκοπεύω να επανέλθω στο θέμα με βιβλίο θεωρητικό επί της ενδογλωσσικής απόδοσης των νεοελληνικών κειμένων. Εγώ είχα διαπράξει το μέγα ατόπημα να μεταγράψω (κανείς δεν μίλησε για μετάφραση από εμάς) τη Γυναίκα της Ζάκυθος του Σολωμού. Αλλά με εισαγωγή (που φυσικά κανείς δεν διάβασε) όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριζα ότι η μεταγραφή αυτή υπήρξε το εργαστήριό μου για να εκδώσω σε διαφορετική μορφή ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ. Το οποίο και υπήρχε αντικρυστά με τη μεταγραφή αλλά επίσης κανείς δεν το διάβασε ώστε να προσέξει τις διαφορές με τις προηγούμενες εκδόσεις (π.χ. τα «διαβολικά» αποσπάσματα του Σολωμού). Αν υπήρξε ένα λάθος στο όλο εγχείρημα ήταν ότι το μοίρασα με τα Νέα, την εφημερίδα. Οπότε έγινε θόρυβος από τις ανταγωνιστικές εφημερίδες κ.λπ.
Η ευκολία με την οποία κι εσύ (και άλλοι) μιλάτε για «έγκλημα» δίχως να ακούτε την άλλη πλευρά και, το κυριότερο, δίχως να προσπαθήσετε να καταλάβετε το concept αυτής της χειρονομίας, ένα concept που μάλλον αναδεικνύει τα κείμενα παρά τα θάβει στη μουσειακή τους, αραχνιασμένη χρήση, για μένα είναι εξίσου εγκληματική. Εξίσου. Η θεωρία της μετάφρασης έχει πολλά να πει επ’ αυτού. Αλλά γι’ αυτή τη συζήτηση θα πρέπει να περιμένεις λίγο. Σκοπεύω να την προκαλέσω δημοσίως ξανά την άνοιξη του 2009. Διότι τότε θα εκδώσω μια σειρά νέους τίτλους. Υπομονή. Ως τότε ελπίζω να μην μου αποδίδεται το «έγκλημα» έτσι εύκολα και να διαβάζονται προσεκτικότερα τα κείμενα και οι συγγραφείς τους.
Κάτι τελευταίο: έχεις διαβάσει άλλα βιβλία του Μαραγκόπουλου (και του Καλοκύρη και του όποιου άλλου συγγραφέα των μεταγραφών, δηλαδή συγγραφέων με μια γνωστή ιστορία 30-35 χρόνων στα ελλ. γράμματα) και μιλάς έτσι εύκολα για έγκλημα; Ακόμα κι αν πιστεύουμε τη μεταγραφή «λάθος» θα πρέπει να αισθανόμαστε το λιγότερο ιεροεξεταστές της λογοτεχνίας για να την αποκαλούμε έτσι εύκολα «έγκλημα». Έχω γράψει πάνω από χίλιες κριτικές στη ζωή μου (Στο Βήμα, στην Ελευθεροτυπία, στην Καθημερινή, στην Αυγή, παντού). Ποτέ δεν μεταχειρίστηκα αυτή την προσβλητική λέξη. Ακόμα κι όταν έκρινα απαράδεκτες μεταφράσεις όπως τον Θάνατο του Βιργιλίου του Μπροχ από τον Κεντρωτή. Κι εγώ δεν αναγνωρίζω κανέναν δικαστή και κήνσορα σ’ αυτό το πεδίο… Όλοι είμαστε λιγότερο ή περισσότερο επαρκείς αναγνώστες. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
LikeLike
Τίθεται ένα πολύ μεγάλο ζήτημα: κατά πόσο έχουμε το δικαίωμα να “μεταφράσουμε” να “μεταγράψουμε” κάποια παλιά κείμενα σε πιο σύγχρονη γλώσσα. Κατά τη γνώμη μου τα κείμενα δεν είναι ιερά και έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε με αυτά.
Ειδικά δε η έκδοση με το πρωτότυπο στο πλάι είναι πιστεύω καταπληκτική ιδέα. Κάποιοι άνθρωποι δεν τα πλησιάζουν αυτά τα κείμενα γιατί τα φοβούνται, ίσως λοιπόν βλέποντας την πρωτότυπη γραφή να έβλεπαν ότι δεν είναι τόσο τρομακτικές οι διαφορές.
Η λέξη “έγκλημα” είναι όντως βαριά, είναι έγκλημα να μεταφράζεις και το αρχαίο ελληνικό κείμενο; Τότε δε θα διαβάζαμε ποτέ Όμηρο και Σοφοκλή και Ευριπίδη και….και….
(αν δεν απαντούσα θα έσκαγα, θα ένιωθα ότι κάνω την πάπια ενώ μου έχουν πετάξει το γάντι)
LikeLike
Aγαπητή (πήγα να πω αγαπημένη, λες και σε ξέρω χρόνια!) Άννα, συγγνώμη που απάντησα τόσο εκτενώς. Aισθάνθηκα προσβλημένος με τη φράση «αλλά η μόνη μου ένσταση στο πρόσωπο κ.λπ.» φράση που ακούγεται από μάρτυρα σε δικαστήριο.
Το ενδογλωσσικό θέμα είναι τεράστιο. Συζητιέται από τα χρόνια του Walter Benjamin αλλά εδώ το περνάμε εύκολα στη λογική του… δικαστηρίου. Ειδικά κάποιοι (δεν εννοώ τον Ακάμα, δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο) οι οποίοι έσπευσαν να μου επιτεθούν για λόγους που εξηγούνται από τη συνθήκη του περιφερειακού χωριού της Αθήνας που ζούμε. Κάποιοι έκτοτε μου έχουν ζητήσει συγγνώμη. Ξένοι νεοελληνιστές ήδη χρησιμοποιούν τα βιβλία, Η Γυναίκα της Ζάκυθος ( η δική μου) χρησιμοποιήθηκε βιβλιογραφικά σε διεθνές συνέδριο στη Γερμανία, στην εκεί έδρα νεοελληνικών σπουδών, ενώ έχω λάβει άπειρα μέιλ φοιτητών που με υπερασπίζονται διότι ΜΕΤΑ την ανάγνωση αυτών των μεταγραφών γνώρισαν, εξοικειώθηκαν, αγάπησαν το ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ. Τι να λέμε τώρα. Το πιο φοβερό είναι ότι οι… δικαστές απευθύνονται σε ανθρώπους όπως εμένα και τον Καλοκύρη, οι οποίοι, στον όλο βίο μας, έχουμε δώσει μάχες και μάχες για τη γλώσσα, γνωρίζουμε αρκετά καλά τα πρωτότυπα (πέρα από το γεγονός ότι διαθέτουμε και τις ανάλογες εγκύκλιες σπουδές ώστε να έχουμε κάποια γνώμη…). Τι να πω. Η λογική δικαστηρίου στην Ελλάδα, καλά κρατεί. Κάποια στιγμή θα αρχίσω να γράφω (ξανά και ξανά) κείμενα επί του θέματος. Προς το παρόν συγγνώμη για την κατάχρηση του φιλόξενου μπλογκ σου. Να είσαι πολύ, πολύ, πολύ, καλά, Άννα.
LikeLike
Καμία κατάχρηση grandman. Ίσα ίσα χαίρομαι να ανοίγουμε τέτοιες συζητήσεις από δω.
LikeLike