10 Χρόνια Βιβλιοθήκη

Πέρασαν 10 χρόνια που κάθε Παρασκευή διαβάζω την Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας; Για να το λένε στο εξώφυλλο, θα πέρασαν. Δηλαδή Ιούνιος του 1998; Είχαμε ίντερνετ τότε; Ναι, ναι, είχαμε από το ’96 νομίζω.

Διαβάζω σήμερα (την Παρασκευή) το τεύχος αφιέρωμα και τα κείμενα των συγγραφέων και συγκινούμαι κάπως. Θυμάμαι κάτι καυγάδες που κάναμε πριν από χρόνια με το Μάκη. Εγώ μια μέρα τη βδομάδα ήθελα οπωσδήποτε Ελευθεροτυπία κι εκείνος κάθε Παρασκευή το ξεχνούσε, ήταν μια περίοδος που ήθελε να πέρνουμε το Βήμα. Κανά δυο φορές επίσης καθώς έφερνε την εφημερίδα στο σπίτι πιασμένη με ένα χταπόδι στη σχάρα του ποδηλατου, το ένθετο ξέφευγε και έπεφτε κάτω. Ερχόταν σπίτι με τη σωστή εφημερίδα μεν, χωρίς τη Βιβλιοθήκη δε. Τσαντίλα, εγώ. Μετά πήγαινα στη Μαρία και γκρίνιαζα: «Μα καλά τόσο δύσκολο είναι αυτό που ζητάω;» Τόσος καυγάς για ένα έντυπο…Καλά λένε μερικοί αναγνώστες αυτού του μπλογκ ότι είμαι άρρωστη…

Η Κατερίνα Σχινά είναι η αγαπημένη μου αρθρογράφος, πρώτα ανοίγω να δω αν έχει γράψει αυτή το editorial. Είναι και η δημοσιογράφος που πρώτη (μου) ανέφερε το σάιτ Arts and Letters Daily, στο οποίο χρωστάω μεγάλες πνευματικές συγκινήσεις από τα φανταστικά του άρθρα. Το τελευταίο άρθρο της που μου άρεσε πολύ και το έκοψα για να το κρατήσω ήταν αυτό για τους καπνιστές, παρόλο που δεν καπνίζω εγώ. Το φωτοτύπησα και το χάρισα σε ένα καπνιστή που ξέρω, αλλά μάλλον πήγε χαμένο, ό,τι συγκινεί εμένα δε σημαίνει ότι αγγίζει και τους άλλους. Το άρθρο της σε αυτό το επετειακό τεύχος, για το πως διάβαζε κάποτε η αριστερά και πως δε διαβάζει σήμερα πολύ ενδιαφέρον. Πιάνω κουβέντα μαζί της καμιά φορά στο μυαλό μου και σήμερα θα της έλεγα ότι αυτό που λέει ότι η ανάγνωση δε δημιουργεί κοινότητες νομίζω ότι έχει αρχίσει να ανατρέπεται. Να, δείτε τα βιβλιοφιλικά μπλογκ ας πούμε, ή τις λέσχες ανάγνωσης ή το Bookcrossing.

Γενικά πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που ξεκίνησε η Βιβλιοθήκη μέχρι σήμερα. Όπως αναφέρουν και οι συγγραφείς που γράφουν στο τεύχος, τα βιβλιοφιλικά ένθετα των εφημερίδων συρρικνώνονται διεθνώς. Τα Βιβλία του Βήματος ας πούμε, ήταν ο λόγος που έπαιρνα το Κυριακάτικο Βήμα αλλά τώρα το έχω κόψει αφού κι αυτά έμειναν μισά.

Έπειτα μεγάλωσα κι εγώ. Πριν δέκα χρόνια, η Βιβλιοθήκη ήταν ευαγγέλιο, αν ένα βιβλίο δεν το είχα δει εκεί δεν τραβούσε την προσοχή μου. Τώρα είμαι πιο σίγουρη, έχω διαβάσει περισσότερο, μπορώ να διαλέγω μόνη μου πια και να διαφωνώ με τους αρθρογράφους. Η Βιβλιοθήκη έγινε και δικτυακή το Μάρτιο του 2007, αλλά φαίνεται το σχέδιο δεν ευδοκίμησε τόσο και από το Δέκεμβριο δεν έχει ανανεωθεί το μπλογκ. Μάλλον οι αναγνώστες της Βιβλιοθήκης είναι κατ’εξοχήν παλαιού τύπου, θέλουν να πιάνουν στο χέρι τους το χαρτί.

Εξακολουθώ να παίρνω τη Βιβλιοθήκη τις Παρασκευές παρόλο που δε τη διαβάζω ευλαβικά πια. Ίσως, μόνο και μόνο για να διαφωνήσω. Χρόνια Πολλά, λοιπόν!