SEBASTIAN FAULKS – Birdsong

Φαίνεται αυτό είναι το καλοκαίρι με τις πολεμικές ιστορίες. Μετά τον Σελίν όμως, όλα τα άλλα φαίνονται απλές οδοντόκρεμες. Τι να μας πει τώρα ο Σεμπάστιαν Φωκς με το βιβλίο του Birdsong; Μια ιστορία αγάπης και πολέμου λέει στο εξώφυλλο και από πίσω θαυμάσιες κριτικές από έγκριτες εφημερίδες και περιοδικά. Δε λέω, καλογραμμένο και ενδιφέρουσα ιστορία αλλά…

Το θέμα ξεκινάει με ένα νέο Άγγλο, που φτάνει στη Γαλλία, απεσταλμένος μιας υφαντικής εταιρείας για να συνεργαστεί με μία αντίστοιχη γαλλική βιομηχανία. Φιλοξενείται στο σπίτι του Γάλλου βιομήχανου και ερωτεύεται τη νεαρή γυναίκα του. Δημιουργούν ένα παράνομο δεσμό και το σκάνε μαζί. Μετά από λίγο καιρό όμως η Γαλλίδα τον παρατάει και αυτός καταρρέει. Μετά αρχίζει ο πόλεμος, κατατάσσεται και αρχίζει η διήγηση για τη ζωή στα χαρακώματα και στα υπόγεια τούνελ που φτιάχνουν οι ίδιοι άνθρωποι που έφτιαξαν και το μετρό του Λονδίνου.

Η ιστορία κάνει κάποια στιγμή ένα άλμα μπροστά στο χρόνο και βρίσκουμε την Ελίζαμπεθ, εγγονή του ήρωα μας, που για κάποια ανεξήγητη αιτία επιθυμεί να μάθει την ιστορία αυτού του παππού. Αυτό το κομμάτι στη σύγχρονη Αγγλια στα τέλη της δεκαετίας του ’70 είναι το πιο άνευρο. Η Ελίζαμπεθ σκιαγραφείται πολύ επιφανειακά, βάζει ο συγγραφέας μέσα και μερικά κλισέ περί βιολογικού ρολογιού, μια σχέση με έναν παντρεμένο που την αγαπάει μεν αλλά δεν αφήνει τη γυναίκα του δε (οποία έκπληξις) και αυτό ήταν. Τουλάχιστον η ιστορία του πολέμου είναι πιο συναρπαστική.

Γενικά πάντως νομίζω ότι αυτός ο Φωκς είναι υπερκτιμημένος, ας πάει να γράψει καμιά ιστορία με τον Τζέιμς Μποντ, μέχρι εκεί νομίζω ότι τα καταφέρνει. Κατά τα άλλα για να αποδώσει τη θλίψη, τη ματαιότητα, το παράλογο του πολέμου, θέλει πολλή δουλειά ακόμη. Ούτε καν η ερωτική ιστορία δε με συγκίνησε. Κάπως επίπεδη, κάπως ανούσια, κάπως λίγη, μου φάνηκε. Η δε τελευταία σκηνή με την εγγονή, έγκυο να γεννάει στην εξοχή με τον εραστή της (τον παντρεμένο, ντε), μιλάμε μου’ρθε να πετάξω το βιβλίο. Ευτυχώς μετά από μία σελίδα τέλειωσε.

Στα ελληνικά δεν έχει μεταφραστεί το συγκεκριμένο αλλά υπάρχουν τα «Σάρλοτ Γκρέι» και το «Χορεύοντας με το Διάβολο» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

«Όταν διαβάζεις ανούσια βιβλία δεν εκνευρίζεσαι;» με ρώτησε η φίλη μου η Όλγα τις προάλλες. Πολύ, Όλγα μου, πολύ. Υπάρχουν τόσα καταπληκτικά βιβλία για να χάνουμε το χρόνο μας με μετριότητες…