ΑΝΤΡΙΟΥ ΣΟΝ ΓΚΡΙΡ – Οι εξομολογήσεις του Μαξ Τίβολι

Πριν 2 χρόνια περίπου είχα διαβάσει αυτό το κείμενο της Σταυρούλας Σκαλίδη για ένα βιβλίο που φαινόταν πολύ ενδιαφέρον και για το οποίο δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Ήξερα μόνο το μεταφραστή. Ο καιρός πέρασε διάβασα πολλά βιβλία, το συγκεκριμένο δε βρέθηκε μπροστά μου ποτέ κι εγώ το ξέχασα. Φέτος όμως είχα την ευκαιρία να κάνω housesitting για μια φίλη που πήγε διακοπές και είχε και σκύλο, οπότε μαζί με τις φροντίδες είχα και το αβαντάζ να μπορώ να χρησιμοποιήσω τη βιβλιοθήκη της. Κάπου εκεί ανάμεσα βρέθηκε ο Μαξ Τίβολι…

Η αρχική φράση είναι δυνατή: «Είμαστε όλοι μια αγάπη στη ζωή κάποιου ανθρώπου». Συνεχίζει να ακούγεται σε όλο το βιβλίο και κάποιες στιγμές πολύ δυνατά. Η ιστορία είναι παράξενη, καθόλου ρεαλιστική θα έλεγε κανείς αλλά πιστευτή. Ο Μαξ Τίβολι πάσχει από ένα σύνδρομο, από μια ασθένεια στη οποία γεννιέσαι γέρος και σιγά σιγά «μεγαλώνεις» μικραίνοντας. Περίπλοκο; Αρκετά! Ο ίδιος ο συγγραφέας λέει ότι για να καταφέρει να το γράψει κρατούσε αναλυτικούς πίνακες όπου κατέγραφε πόσο χρονών ήταν ο Μάξ κανονικά, πόσο έδειχνε και τα ιστορικά γεγονότα εκείνες τις ημερομηνίες.

Αλλά πέρα από το τεχνικό κομμάτι και το πως το φέρνει σε πέρας ο συγγραφέας είναι μια πολύ ωραία ιστορία, πολύ συγκινητική σχετικά με το πως είναι να γερνάς, να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι, να αγαπιέσαι και να μην αγαπάς.

«Είναι στ’αλήθεια μια άλλου είδους αγάπη το να σε αγαπούν. Είναι η ίδια ζέστη αλλά από άλλο δωμάτιο. Ό ίδιος ήχος, αλλά από ένα παράθυρο κάπου ψηλά, σε άλλο πάτωμα, όχι από τη καρδιά σου. Οι γενναίοι και οι αδιάφορα αμέριμνοι τύποι ανθρώπων δε θα καταλάβουν. Όπως εσύ Σάμι. Αλλά σε κάποιους από εμάς, τους νέους, τους γέρους ή τους μοναχικούς, μπορεί να φανεί ευπρόσδεκτο ένα υποκατάστατο, και σίγουρα καλύτερο από αυτό που δεν έχουμε. Δεν είμαστε ερωτευμένοι, αλλά είμαστε δίπλα σε κάποιον που είναι ερωτευμένος, και όσα όνειρα τους περισσεύουν μέσα στη μέρα είναι όλα δικά μας.»

Ο Μαξ ερωτεύεται μι ακοπέλα όταν αυτός είναι 17 χρονών και αυτή 14. Όμως εκείνος δέιχνει 60 τόσο και αυτή ούτε που φαν΄ταζεται την αλήθεια. Όλο το υπόλοιπο βιβλίο μας διηγείται τις συναντήσεις του με αυτή την κοπέλα σε διάφορες φάσεις της ζωής του. Παράλληλα ο συγγραφέας κάνει τις παρατηρήσεις του για τις διαφορετικές ηλικίες του ανθρώπου, τη δυσκολία του να συμβιβαζόμαστε με αυτό που περιμένουν οι άλλοι από μας, τη δυσκολία του να λέμε την αλήθεια μια και η αλήθεια είναι η μόνη εκδοχή που δε γίνεται πιστευτή μερικές φορές. Η μητέρα του ήρωα για να τον βοηθήσει να ζήσει και να μη γίνει θέαμα σε κάποιο τσίρκο του δίνει τη συμβουλή να «είσαι ότι νομίζουν οι άλλοι ό,τι είσαι». Αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, μερικές φορές έχει πολύ πόνο και ακριβό τίμημα.

Ήταν ένα πολύ όμορφο βιβλίο που το συνιστώ ανεπιφύλακτα ειδικά σε όσους τους αρέσουν τα παιχνίδια με το χρόνο, τα βιβλία γρίφοι και οι ιστορίες με λυπημένο τέλος.

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης:

Σταυρούλα Σκαλίδη

New York Times

Bookslut

Ανάγνωση