Κι όμως! Είναι δυνατόν να γραφτεί ένα βιβλίο που μιλάει για τη σύγχρονη ζωή στην πόλη, ένα κολάζ διαφόρων χαρακτήρων, δεκάδες άνθρωποι, και να μην υπάρχει ούτε ένας καλός. Κι όταν λέμε καλός εννοούμε τα βασικά, να μη σκοτώνει ας πούμε, να μη βιάζει και άλλα τέτοια αυτονόητα. Το βιβλίο λέγεται Σεξ ΙΙ, το έχει γράψει μια Γερμανίδα που ζει στη Ζυρίχη και δεν ξέρω αν αντέχω να γράψω γι αυτό, φτάνει που το διάβασα. Δεν ξέρω, ίσως αν η Ζυρίχη είναι τόσο αποστειρωμένη όσο λένε, τόσο καλά οργανωμένη, να χρειάζεσαι να γράφεις τέτοια βιβλία για να επέρχεται μια ισορροπία.
Στην αρχή όταν το διάβαζα σκεφτόμουν ότι μοιάζει λίγο με Μπουκόφσκι, αλλά όχι, στο Μπουκόφσκι έχεις να κάνεις με τα χαμένα κορμιά, με τους πότες και τα τζάνκια που μπροστά στο σύμπαν της Μπεργκ είναι άγιοι. Μετά θυμήθηκα λίγο τον Ίρβιν Γουέλς και ένα βιβλίο του που είχα αφήσει στη μέση λόγω ενός αισθήματος αηδίας. Αυτό κατάφερα να το τελειώσω είναι αλήθεια. Δεν είναι ότι δεν έχει λογοτεχνικές αρετές. Έχει. Είναι γραμμένο με ασθμαίνοντα ρυθμό, αποτελείται από μικρά πορτραίτα σύγχρονων ανθρώπων. Αλλά είναι όλα τόσο μαύρα, τόσο αρρωστημένα, τόσο κανιβαλιστικά, τόσο καταθλιπτικά…Είναι σαν να διαβάζεις για αιματηρά εγκλήματα σε μια εφημερίδα, ξανά και ξανά, σαν να βλέπεις στην τηλεόραση λεπτομέρειες για ένα έγκλημα, κι εσύ δε θέλεις να δεις, κλείνεις την τηλεόραση αλλά η Μπεργκ εμφανίζεται μπροστά σου, επιμένει, όχι θα το διαβάσεις γιατί έτσι γίνεται, κυρία μου, τί νόμιζες ότι ζωή είναι να κάθεσαι στη βεράντα σου να πίνεις καφέ και να διαβάζεις βιβλία; Όχι, ζωή είναι αυτό που σου λέω εγώ και να δούμε τώρα πως θα κοιμηθώ το βράδυ.
Στο πίσω μέρος του βιβλίου έχει μια πολύ καλή παρουσίαση του τί είναι το μυθιστόρημα αυτό, αλλά καταλήγει με κάτι που διαφωνώ: «Το Σεξ ΙΙ είναι μια δαιμονική αφήγηση πάνω στα απλούστερα πράγματα της ζωής, σε ρυθμό άγριου θρίλερ, ένα εκρηκτικό μίγμα κυνισμού και αχαλίνωτου χιούμορ (χμμμ) που εντέλει επενεργεί στον αναγνώστη λυτρωτικά (εδώ, διαφωνώ: καθόλου λυτρωτικά, μάλλον βασανιστικά…)
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
Ποιός τη ζωή μου,ποιός την κυνηγά το διάβασμα τι άλλα δεινά θα φέρει, ορκίζομαι δεν πίνω ούτε γουλιά, μα να, ο Άντονυ Πέρκινς με μαχαίρι!
LikeLike
Δε λέει να εμπιστεύεσαι τι γράφει το οπισθόφυλλο ενός βιβλίου. Και παίρνοντάς το πάρα κάτω, δε λέει να εμπιστεύεσαι και τι λένε οι δήθεν έγκριτοι κριτικοί. Διαφορετικά κριτήρια έχει ο καθένας και έτσι η αντικειμενικότητα είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Το καλό είναι ότι κατάφερες και τέλειωσες το βιβλίο:)
LikeLike
Το τέλειωσα αλλά αρρώστησα, το ‘ριξα στο ποτό για να συνέλθω 😉
LikeLike
η αναρτηση σου με βρηκε σε εστιατοριο-diner στην ερημο και ολες οι συγκοινωνιες ειναι ανυπαρκτες λογω Σαμπατ… ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΤΥΧΗΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΤΟ ΑΣΥΡΜΑΤΥΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ και εξω εχει 45 βαθμους Κελσιου και γουσταρω παρα πολυ την ολη φαση αυτη τη στιγμη :-)) φλκ!
LikeLike
Άννα από το ποτό πως θα συνέλθεις;
LikeLike
Για το χιούμορ: ισχύει μόνον αν αποστασιοποιηθείς από το βιβλίο, μόνον αν το δεις ως επίθεση (όπως πολύ σωστά το γράφεις κι εσύ) κατά του βολέματος. Οπωσδήποτε συζητιέται αν θα έπρεπε να το γράψω στο εξώφυλλο. Αλλά το «λυτρωτικά» ισχύει πέρα για πέρα. Θυμίζω τον αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας (κι εδώ έχουμε 100% τραγωδία…): «Δι’ ελέου ΚΑΙ ΦΟΒΟΥ περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν…» Όπως και να έχει ένα τεράστιο ευχαριστώ που θα εκφραστεί δεόντως (όπως γνωρίζεις) και δημοσίως στην ιστοσελίδα του Τόπου. Φιλιά και, καλή συνέχεια. Θα τα πούμε σύντομα. Ελπίζω.
LikeLike
Καλώς ήλθες αγαπητέ Άρη!
Καταλαβαίνω γιατί γράψατε το “λυτρωτικό” στο τέλος, αλλά ήταν τόσο μα τόσο οδυνηρό. Αν και δυστυχώς αληθινό. Το τέλειωσα την Παρασκευή και το Σάββατο το πρωί διάβασα κάποια γεγονότα εγκληματικής αμέλειας που θα μπορούσαν να έχουν βγει μέσα από το βιβλίο.
Έπειτα, σκέφτομαι, το να σου δημιουργεί ένα βιβλίο τόσο έντονα συναισθήματα δεν μπορεί παρά να είναι δείγμα καλής λογοτεχνίας…
LikeLike
Διάβασα το ΣΕΞ II απνευστί. Μετά ήθελα να βγω στους δρόμους να καταβροχθίσω τη ζωή. Και βγήκα…
LikeLike
Μαίρη την Ζωή την καταβρόχθισες; Ήταν νόστιμη;
LikeLike