Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο, χωρίς να έχω ιδέα για όλο τον ντόρο που γίνεται. Με το που το ξεκίνησα άρχισα να βλέπω και τις πολλές διαφημίσεις στον τύπο σε κάθε είδους εφημερίδα και free press. Τώρα που το τέλειωσα ψάχνω και στο ίντερνετ και βρίσκω και τις κριτικές από τις μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού, New York Times και Observer. Η πρώτη ψυχρή και κάπως αμήχανη, η δεύτερη χολερική. Η ελληνική κριτική δεν έχει αποφανθεί ακόμη. Κάτι μου λέει ότι θα είναι ένα βιβλίο που το κοινό θα λατρέψει και οι σοβαροί κριτικοί θα λατρεύουν να το θάβουν. Αλλά ποιος νοιάζεται; Εμείς οι σοβαροί (λέμε τώρα) αναγνώστες περιμένουμε χρόνια να βρούμε ένα τέτοιο βιβλίο και όταν το βρούμε το καταβροχθίζουμε όποτε, άστους να λένε…
Ακούστε λοιπόν. Έχουμε να κάνουμε με πολλές ιστορίες. Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας τύπος που παθαίνει ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο του. Ατύχημα, τρόπος του λέγειν δηλαδή γιατι αν εξαιρέσεις ότι δεν πεθαίνει, είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να φανταστείς. Το αυτοκίνητο γίνεται σμπαράλια και αυτός καίγεται σχεδόν ολόκληρος. Η περιγραφή της κατάστασης του στην αρχή είναι από τις πιο δυνατές σκηνές που έχω διαβάσει τελευταία, σε βάζει κατ’ευθείαν στην κόλαση που περνάει και συγκρατείστε τη λέξη κόλαση γιατί θα μας απασχολήσει πολύ. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, καμμένος κυριολεκτικά πέρα από κάθε φαντασία, έχει επιζήσει όμως, και είναι στο νοσοκομείο. Η προηγούμενη τους ζωή έχει επίσης ενδιαφέρον: ήταν πορνοστάρ και παραγωγός πορνογραφικών ταινιών, πανέμορφος, με εθισμό στο σεξ και τα ναρκωτικά.
Εκεί στο νοσοκομείο γνωρίζει μια παράξενη κοπέλα που φαίνεται να πάσχει απο σχιζοφρένεια, αλλά δεν είμαστε και σίγουροι κι εκεί αρχίζουν όλα. Είναι δυνατόν όταν είσαι σε τόσο αισχρή κατάσταση, όταν έχεις γίνει ένα τέρας της φύσης, όταν δεν περιμένεις τίποτε πια παρά τη στιγμή που θα σε βγάλουν αποτο νοσοκομείο ώστε να μπορέσεις να αυτοκτονήσεις, είναι δυνατόν να έρχεται μια γυναίκα και να σου λεει ότι γνωρίζεστε από παλιά και ότι η καρδιά της σου ανήκει. Και καλά αυτή είναι τρελλή ας πούμε, εσύ την πιστεύεις;
Ίσως κάποιοι να πουν ότι ειδικά αυτή τη στιγμή έχεις ανάγκη να πιστέψεις κάτι, αλλά ο ήρωας μας δεν είναι τόσο αφελής. Δε θα παραδοθεί στα χέρια του έρωτα τόσο εύκολα…θα αντισταθεί σθεναρά, όμως υπάρχει πιο δυνατό αίσθημα από τον έρωτα; Και πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος που του λένε ότι τον αγαπάνε; Λίγο σας λέω εγώ, πολύ λίγο. Πείτε τα αληθινά σας αισθήματα στους ανθρώπους γύρω σας, μη φοβάστε τις λέξεις και θα δείτε τι θα γίνει…
Έτσι αρχίζει μια καταπληκτική ιστορία όπου η Μαριάνε η παράξενη κοπέλα, υποστηρίζει ότι γνωρίζονται από 700 χρόνια πριν. Σιγά σιγά αρχίζει να του διηγείται, την ιστορία τους, πως πρωτογνωρίστηκαν στη Μεσαιωνική Γερμανία όπου εκείνη ήταν μοναχή κι εκείνος μισθοφόρος, αλλά αυτά που φαίνονται αταίριαστα γίνονται μετά τα πιο ταιριαστά. Εκείνη εγκαταλείπει το μοναστήρι, φεύγει μαζί του και ζουν μια ζωή ταλαιπωρίας με ένα μικρό διάλειμμα ευτυχίας (η κλασική ιστορία αγάπης). Παράλληλα διαβάζουμε την τωρινή ιστορία τους όπου ο εγκαυματίας προσπαθεί να αναρρώσει όσο γίνεται, και η Μαριάνε, η οποία είναι γλύπτρια τον βοηθάει. Ενώ όμως είναι στο νοσοκομείο του διηγείται και διάφορες άλλες ιστορίες αγάπης πάντοτε, ιστορίες παράξενες με αγάπες που ευοδόθηκαν ή όχι, με αγάπες που καταλήγουν σχεδόν πάντα στο θάνατο.
Είναι ένα βιβλίο για το μεγάλο έρωτα, και όσο το διάβαζα έλεγα στον εαυτό μου αυτό που λέω πάντα για το μεγάλο έρωτα, ότι φυσικά υπάρχει μόνο στα βιβλία… Αλλά τώρα που το σκέφτομαι το βιβλίο είναι αρκετά ρεαλιστικό, αν μπορεί να το πει κανένας αυτό για τέτοιες μεταφυσικές ιστορίες. Ειναι ρεαλιστικό στο ότι όλοι αυτοί οι μεγάλοι έρωτες που περιγράφει κρατάνε λίγο και τελειώνουν δραματικά. Όσο πιο έντονα τα συναισθήματα, τόσο πιο δραματικό το τέλος… Έτσι δεν είναι πάντα;
Ένα βιβλίο που ρουφιέται, γεμάτο με πολλές πληροφορίες σχετικές με το Μεσαίωνα (ίσως από κει και οι συγκρίσεις με το Όνομα του Ρόδου, γιατί κατά τα άλλα δεν έχει σχέση) αλλά και τα εγκαύματα, τα γκαργκόιλ, αυτά τα γλυπτά τέρατα που κοσμούν τους καθεδρικους της Ευρώπης και είναι τα γλυπτά που φτιάχνει η Μαριάνε, γεμάτο χιούμορ, που με έκανε να ξεσπώ σε γέλια μέσα στο λεωφορείο που το διάβαζα, γιατί είπαμε είναι αυτό το είδος βιβλίου που το κουβαλάς παντού μαζί σου, κι ας βαραίνει πολύ την τσάντα.
Έπειτα είναι και η συγκυρία σημαντική, ως γνωστόν. Ψάχνουμε πάντα να βρούμε τι έχει να μας πει ένα βιβλίο, ειδικά σε μας (οποία ματαιοδοξία, αλλά ας το προσπεράσουμε…) Και ξαφνικά εκεί που εσύ είσαι χαλαρή και απολαμβάνεις το ωραίο σου βιβλιαράκι σε ένα καφέ με μεγάλες τζαμαρίες και δέντρα γύρω γύρω, εμφανίζονται κάτι τύποι που σου λένε «Μα δε μπορώ να καταλάβω γιατί διαβάζεις αυτές τις λογοτεχνικές βλακείες; Τι επιζητάς να ξεφύγεις από την πραγματικότητα;». Δηλαδή δε μας έφταναν οι φίλοι που μας τη λένε γιατί διαβάζουμε ποίηση τώρα πρέπει να απολογηθούμε και για τη λογοτεχνία εν γένει… Ε, τι να πω; Το προφανές; Ότι πράγματι θέλω να ξεφύγω από αυτή τη μίζερη και σαθρή πραγματικότητα; Ότι τα βιβλία είναι οι φίλοι μου; Η πηγή της γνώσης μου και της δύναμης μου; Θα απαντήσω πάλι με ένα στίχο αυτή τη φορά της Κικής Δημουλά:
«Φυσικά και ονειρεύομαι.
Ζει κανείς μ’ενα ξερό μισθό;…» (1)
Αλλά καμιά φορά στενοχωριέμαι που κάποιοι άνθρωποι δε θα διαβάσουν ποτέ κάποια βιβλία γιατί εμένα μου φαίνεται ότι έχουν γραφτεί ειδικά γι αυτούς, γιατί περιγράφουν τη δική τους κατάσταση με άλλα λόγια και άλλο περιτύλιγμα. Αλλά το νόημα είναι πάντα το ίδιο: «Όταν βαδίζεις μέσα στην Κόλαση….απλώς προχώρα» (2)
1. Από το βιβλίο «Η Εφηβεία της Λήθης» εκδόσεις στιγμή
2. Είναι μια φράση του Churchill που αναφέρεται στο βιβλίο.
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
Σιγά μη δεν το πάρω, πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία φαίνεται.
Κατά τα άλλα, τουλάχιστον στο 1984, η αστυνομία της σκέψης ήταν επίσημος θεσμός, τώρα μάλλον ντύνονται με πολιτικά, το νού σας σύντροφοι.
LikeLike
Απ’ ό,τι βλέπω έχεις την ίδια “καλή” ιδέα που έχω κι εγώ για τους κριτικούς και τις απόψεις τους! Μέρα καλή:)
LikeLike
Διάβασα κι εγώ κάποιες επιπλέον κριτικές σε ξένες εφημερίδες, έχοντας διαβάσει την ανάρτησή σου.
Είμαι από τα άτομα που θα διάβαζαν ένα νέο συγγραφέα μόνο αν έπαιρνε καλές κριτικές από “σοβαρούς” κριτικους, οπότε δεν νομίζω να διάβαζα τον συγκεκριμένο. Δεν είμαι σνομπ, απλά είναι καθαρά θέμα χρόνου: γιατι να σπαταλήσω τον πολύτιμο χρόνο μου, π.χ., σε ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο, όταν μπορώ να διαβάσω κάτι που ίσως να είναι λίγο πιο βαρύ, αλλά στο τέλος με κάνει να σκέφτομαι περισσότερο;
LikeLike
Νομίζω Λάκη ότι διαφωνούμε κάπου. Εγώ έχω πολύ καλή ιδέα για κάποιους κριτικούς λογοτεχνίας που εκτιμώ. Πιστεύω μάλιστα ότι κάποιες κριτικές είναι σαν κείμενα εφάμιλλα της λογοτεχνίας…
Γι αυτό και σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τον/την Dynx. Μερικές φορές όμως μου αρέσει να διαβάζω και άλλα βιβλία, άσχετα από τις κριτικές. Επιπλέον πιστεύω ότι όλα τα βιβλία, ακόμη και τα κακά μας κάνουν να σκεφτόμαστε. Αν μη τι άλλο για το τι είναι αυτό που τα κάνει τόσο κακά.
LikeLike
Αγαπητή μου Λαρισαία, συμφωνώ απόλυτα με τις απόψεις σου. Πολλά βιβλία τα θάβουν οι κριτικοί, συχνά το “Ευανάγνωστο” το ταυτίζουν με “τη κακή λογοτεχνία”. Ασφαλώς και δεν συμφωνώ. Το βιβλίο που περιγράφεις φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, θα το πάρω οπωσδήποτε.
LikeLike
το διάβασα ουσιαστικά καθ υποδειξή σου.Δεν μπορώ να περιγράψω τι ακριβως ενιωσα. Η αλήθεια είναι οτι εμεινα εντυπωσιασμένη. Τόσο – επιμερους- απο την πενα του Ντειβιντσον , όσο και απο το συγγραμα αυτο καθ΄αυτο , ως αποτελεσμα πολυετους ερευνας , πυ ειναι εμφανης .Με συγκλόνισε ιδιαιτερα η περιγραφή του τριήμερου “ταξιδιου” του ήρωα στην κολαση.
Σκέφτηκα πως θα ήταν απ τα έργα που θα λαχταρούσα να δω στη μεγαλη οθόνη
LikeLike
Χαίρομαι πολύ που το πήρες και σου άρεσε! Εμένα πιο πολύ μου άρεσαν οι διάφορες ιστορίες αγάπης απ’όλο τον κόσμο και απ’όλο το φάσμα της αγάπης, χωρίς περιορισμούς.
LikeLike
1, τρέχω να το αγορασω
2, μου θυμιζει λιγακι Τομ Ρομπινς. ή όχι?
καλησπέρα
LikeLike
‘Είναι ένα βιβλίο για το μεγάλο έρωτα’ : Όχι άλλο κάρβουνοοο!!
Μα γιατί σχεδόν ΟΛΑ τα βιβλία που ενσωματώνουν ιστορικές αναδρομές, να έχουν επίκεντρο το μεγάλο έρωτα;
Ίσως γι’αυτό και το ‘Εκκρεμές του Φουκώ’ να πέρασε στα κλασσικά. Διότι ο έρωτας λειτουργούσε παράλληλα και όχι πάνω από όλα.
LikeLike
Τώρα πάτησες το κουμπί μου: Το εκκρεμές του Φουκώ; Το εκκρεμές του Φουκώ έγινε κλασικό; Το εκκρεμές του Φουκώ είναι το μόνο βιβλίο που με έχει εκνευρίσει τόσο πολύ, ακόμη και τώρα αν το δω μπροστά μου θα το εκσφενδονίσω, είναι το βιβλίο που έχει 800 σελίδες, διάβασα τις 700 και το παράτησα. Μην λες κακές λέξεις εδώ μέσα σε παρακαλώ, άκου το εκκρεμές του φουκώ….
LikeLike
Κοίτα, αν το Εκκρεμές είχε 700 σελίδες αδιέξοδους έρωτες και κομψά Καρτλαντικά υπερφίαλα πάθη μάλλον δε θα σε εκνεύριζε τόσο πολύ.
Το συγκεκριμένο βιβλίο πάντως, δε θα το υπερασπιστώ, γιατί με κούρασε μερικές φορές αλλά τη συσσωρευμένη και ενδελεχή γνώση που περιέχει δύσκολα να τη βρεις αλλού.
Ελπίζω να μη σοβαρολογείς ζητώντας να μη λέω κακές λέξεις, αναφερόμενη σε ένα β ι β λ ί ο …
LikeLike
Τώρα με πρόσβαλλες! Και θα σε προκαλέσω σε μονομαχία! Ακου Καρτλαντικά υπερφίαλα πάθη! Είδες πουθενά εδώ μέσα κάτι παρόμοιο;;;;
(Δυστύχως αυτή η επικοινωνία με ανταλλαγή γραπτών σχολίων με ασύγχρονο τρόπο δεν επιτρέπει να βλέπουμε τη γλώσσα του σώματος και να καταλαβαίνουμε πότε κάνει χιούμορ ο άλλος και πότε μιλάει σοβαρά)
LikeLike
Χμ, μάλλον εσύ με πρόσβαλλες αρχικά, ζητώντας να μη λέω κακές λέξεις εννοώντας ένα βιβλίο. Γιατί αν πάτησα κάλο με το συγκεκριμένο βιβλίο, τότε με τις χιλιάδες σαβούρες που κυκλοφορούν – και ίσως έχεις διαβάσει- δεν θα έπρεπε να περπατάς από τον πόνο.
Να διευκρινίσω επίσης – αν και το έγραψα ξεκάθαρα- ότι τα Καρτλαντικά πάθη δεν αναφέρονται στα διάφορα είδη βιβλίων που παρουσιάζεις, αλλά στο τι θα συνέβαινε αν αποτελούσαν το θέμα του Εκκρεμές. Μη μπερδεύουμε τα γίδια με τα στρείδια, οκ?
Αν και τώρα που ξαναβλέπω τις πρόσφατες αναρτήσεις, μια ψιλοεμμονή με θέματα έρωτα και αγάπης σε π(χ)οιοτικά βιβλία, την έχεις, don’t you?
Σημ. Πάντως δύσκολα να διαβάσω τα Δαιμόνια. Τώρα που τα έπιασε και στην πένα της , αλλά χωρίς χολή και η -κάτω του μετρίου- Σοφία Νικολαϊδου στα Νέα, καλύτερα να ξαναδιαβάσω το Εκκρεμές!!!
(όντως κρίμα που δεν μπορούμε να βλέπουμε τη γλώσσα του σώματος 🙂
LikeLike
Ενδιαφέρον το τι καταλαβαίνουν οι άλλοι για μας, από τα βιβλία που διαβάζουμε…
LikeLike
Και εξίσου ενδιαφέρον το τι καταλαβαίνουμε εμείς για τους άλλους από τις παραινέσεις τους…
LikeLike
πολυ κακο για το τιποτα… οι κριτικες με πήραν στο λαιμό τους! τσαμπα ο χρονος μου πηγε.. απλοικό, βαρετό, καλό ισως μόνο για χόλυγουντ- ειναι μονο η γνώμη μου φυσικά!
LikeLike
αν θέλετε να διαβάσετε ένα βιβλίο που θα σας αφήσει μουδιασμένους, διαβάστε το “ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ” της ΑΥΝ ΡΑΝΤ εκδ. ΩΚΕΑΝΙΔΑ.
LikeLike
Καλησπέρα,
Συνήθως διαβάζω πολλά βιβλία παράλληλα, αλλά αυτό ήταν σελιδογυριστρικό, που δεν ήθελα να το αφήσω για τα άλλα μου αναγνώσματα με αποτέλεσμα να το τελειώσω σε λιγότερο από εβδομάδα.
Όμορφο και συγκινητικό βιβλίο.
Αγωνιώδης απορία: Τα κεφάλαι στην ελληνική έκδοση είναι 33, η φράση των αρχιγραμμάτων στην αγγλική-εάν χρησιμοποιήθηκε η ίδια τεχνική και μέτρησα σωστά- 35, άραγε τί να έγιναν τα δύο επιπλέον κεφάλαια;
LikeLike
To latrepsa apo to exofyllo, to ekana doro ston gio mou kai perimeno me agonia na moy to danisei. H istoria ayti moy thimizei dika mou oikogeniaka dramata.
LikeLike
Μου φαίνεται πως διαβάσαμε το ίδιο βιβλίο, αλλά είναι φοβερό πως ο καθένας το εκλαμβάνει διαφορετικά…
http://daianalein.blogspot.com/2010/08/blog-post_27.html
LikeLike
Μ αρέσει που λές “μου φαίνεται”…ΚΙ εμένα έτσι μου φαίνεται μερικές φορές ότι άλλο βιβλίο διάβασα απο αυτό που μου διηγούνται οι άλλοι
LikeLike
Ξεκινησα και εγω με τον ιδιο τροπο που ξεκινησες να διαβαζεις και εσυ το βιβλιο..χωρις να εχω καμια ιδεα για ολο τον ντορο…ακομα δεν εχω τελειωσει την αναγνωση αλλα με εχει μαγεψει…παραδοξος ξεκινησα την αναγνωση και ενα μεγαλο μερος αυτης εχει γινει μεσα στο νοσοκομειο που συνοδευω απειρες ωρες τον παππου μου με εγκεφαλικο επεισοδιο…ισως φταιει και αυτο που το διαβαζω με τοση μανια…ισως φταινε οι υπεροχες ιστοριες αγαπης που εξιστορει η Μαριανε….οπως και να χει ειναι ενα υπεροχο ταξιδι καθε φορα που ανοιγω το βιβλιο…χανομαι…
LikeLike
Εγώ εχω να πώ οτι τα σχόλια εδώ εχουν πιο ενδιαφέρον απο ίδιο το βιβλίο,που ομολογώ δεν το έχω διαβάσει αλλά το σκέφτομαι σοβαρά !!!!!!Να είστε όλοι καλά !!!!!!!
LikeLike
To latrepsa apo to exofyllo, to ekana doro ston gio mou kai to diavasa prin apo ayton 2 fores. H istoria ayti moy thimizei dika mou oikogeniaka dramata.
thelo na ertho se epafi me ton “diskolo anagnosti” kai isos mporesoume na voithisoume o enas ton allo
LikeLike