ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΣΤΑΣ – Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής

Η ετήσια συνάντηση των bookcrossers πλησιάζει κι εγώ διαβάζω φανατικά. Χθες στο τραίνο για Θεσσαλονίκη πήρα να διαβάσω το βιβλίο του Παναγιώτη Κούστα, αλλά ομολογώ ότι είχα κι ένα άλλο μαζί μου, γιατί η περίληψη στο οπισθόφυλλο δε μου υποσχόταν πολλά. Ευτυχώς απλώς δεν ήταν καλή η περίληψη γιατί το βιβλίο σκίζει….

Με ρωτάνε με ποιο κριτήριο διαλέξαμε τους συγγραφείς που καλέσαμε στη συνάντηση και παρόλο που δεν είναι ξεκάθαρα αυτά τα κριτήρια, δεν ήταν και τυχαία η επιλογή. Τον Παναγιώτη Κούστα δεν τον ήξερα καλά σαν συγγραφέα. Είχα διαβάσει μόνο ένα διήγημα του στο 9 και μου είχε κάνει εντύπωση. Μετά είδα ότι είχε γράψει κι ένα μυθιστόρημα το οποίο στάθηκε αδύνατο να βρω στα συμβατικά βιβλιοπωλεία. Αλλά το πήρα στα χέρια μου χθες εν τέλει. Και πριν λίγο που το τελείωσα καταλάβα ότι ίσως τελικά υπάρχει ο θεός των καλών βιβλίων που φέρνει κοντά τους ανθρώπους που αγαπάνε τα ίδια πράγματα. Είναι άραγε τυχαίο ότι ο συγγραφέας στο βιβλίο που έγραψε τον Ιούλιο του 2007 αναφέρει το bookcrossing και μιλάει για «ελεύθερα» αντίτυπα; Όταν πρότεινα στα παιδιά να γράψουμε σε αυτόν τον συγγραφέα τα αγνοούσα όλα αυτά!

Σχετικά με το βιβλίο όμως: Είναι ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας. Έχω διαβάσει ελάχιστα τέτοια βιβλία αν και θεωρώ ότι έχω διαβάσει τα καλύτερα (Νόρμαν Σπίναρντ και Φίλιπ Ντίκ). Δε μου αρέσει η επιστημονική φαντασία με διαστημόπλοια και εξωγήινους. Μου αρέσει η επιστημονική φαντασία που μιλάει για έναν άλλο κόσμο, ουτοπικό ή δυστοπικό που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και ο δικός μας με κάποιες αλλαγές. Από αυτή την άποψη το βιβλίο του Κούστα είναι πράγματι εντυπωσιακό. Φαντάζεται ένα κόσμο όχι πολύ μακρινό από το δικό μας καμιά ογδονταριά χρόνια ας πούμε. Ένα κόσμο που η τεχνολογία πράγματι υπηρετεί τους πολίτες και την ελευθερία του λόγου, όπου οι άνθρωποι έχουν λόγο για το που θα ξοδευτούν οι φόροι που πληρώνουν στο κράτος και -το αγαπημένο – όπου υπάρχει ένα ανίκητο τεστ ανιδιοτέλειας για τους πολιτικούς. Έχει τόσες πολλές ιδέες αυτό το βιβλίο που τώρα που το ξανακοιτάζω για να γράψω αυτό το κομμάτι, συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν κομμάτια που δεν τα είχα καταλάβει σε πρώτη ανάγνωση. Αυτό είναι το ωραίο με τα βιβλία, να έχουν πρώτη και δεύτερη και τρίτη ανάγνωση, να έχουν επίπεδα.

Το απόγευμα που γύριζα με το τραίνο, με ρώτησε η φίλη μου τι διαβάζω. «Ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας» της απάντησα. «Δε μ’ αρέσει η επιστημονική φαντασία» μου λέει. «Πως το φαντάζεσαι;» «Κάτι σαν το Σταρ Τρεκ» «Καμία σχέση, είναι ένα βιβλίο που μιλάει για ένα μελλοντικό κόσμο και θα μπορούσε να είναι κι ένα μανιφέστο για το πως θα θέλαμε να γίνουν τα πράγματα» Αυτό που φοβάμαι είναι ότι είναι πράγματι φαντασία και ότι τα πράγματα εξελίσσονται όπως τα θέλουμε, μόνο στα βιβλία…