DAVID NICHOLLS – One day

Μερικές φορές περιμένεις να διαβάσεις κάτι, σου προκύπτει κάτι άλλο και αυτό το άλλο είναι καλύτερο απ’ότι περίμενες οπότε όλα καλά. Κάποιες άλλες φορές όμως αυτό το άλλο δεν είναι τόσο δυνατό όσο θα ήθελες. Το βιβλίο για το οποίο θα μιλήσω είναι μία από αυτές (τις δεύτερες περιπτώσεις).

Είχα διαβάσει γι αυτό μερικές διθυραμβικές κριτικές από αναγνώστες άσημους και διάσημους όπως ο Νικ Χόρνμπι ας πούμε, του οποίου τα βιβλία αγαπώ πολύ. Επίσης έλεγε (στο άμαζον) ότι ήταν μια ιστορία αγάπης που ξεκινάει στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Επειδή αυτές τις ημερομηνίες έχουν σημασία για μένα είπα να του δώσω μια ευκαιρία.

Το βιβλίο διηγείται την ιστορία δύο ανθρώπων που γνωρίζονται στο τέλος των σπουδών τους περνάνε μια (ερωτική) νύχτα μαζί και συνεχίζουν ο καθένας το δρόμο του, δημιουργώντας μια φιλία που θα κρατήσει χρόνια. Η μεν κοπέλα έχει ερωτευτεί το αγόρι και κάνει καιρό να ξεπεράσει το γεγονός ότι εκείνος θέλει να είναι φίλοι αλλά δε νιώθει το ίδιο! Κλασική ιστορία θα μου πείτε μέχρι εδώ. Σωστά.

Οι χαρακτήρες: ο άντρας: όμορφος, (λίγο) πλούσιος, κοινωνικός, δημοφιλής. Η γυναίκα: όμορφη αλλά δεν το ξέρει, πανέξυπνη, με κατεδαφιστικό χιούμορ. Σ’εκείνον όλα πάνε καλά απ την αρχή, ταξιδεύει πολύ, γνωρίζει πολλές γυναίκες, γυρίζει στην Αγγλία και αρχίζει μια πετυχημένη καριέρα στην τηλεόραση για να τα διαλύσει όλα μέσα σ ένα σύννεφο αλκοόλ και ναρκωτικών. Εκείνη περνάει από σκατοδουλειά σε σκατοδουλειά, από χαζογκόμενο σε χαζογκόμενο μέχρι να καταλήξει ότι θέλει να γίνει συγγραφέας και να αρχίσει να το διεκδικεί οπότε και αρχίζουν να της πηγαίνουν καλύτερα τα πράγματα.

Τα καλά του βιβλίου είναι η φυσική άνετη γραφή του και το φοβερό χιούμορ. Η περιγραφή της Αγγλίας σε διάστημα σχεδόν τριών δεκαετιών είναι πολύ ρεαλιστική. Θα μπορούσε να θυμίζει και λίγο Τζόναθαν Κόου αν δεν είχε κάτι τόσο αισιόδοξο. Η απεικόνιση των ΜΜΕ στις αρχές της δεκαετίας του 90 είναι επίσης πολύ αληθοφανής με τα γελοία της σόου και τους ανεγκέφαλους παρουσιαστές. Οι σχέσεις αντρών και γυναικών διαγράφονται κι αυτές αρκετά καλά αν και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν περιγράφονται πουθενά οι υπόλοιπες σχέσεις των ηρώων με άλλους φίλους τους ας πούμε. Ειδικά για τη γυναίκα η απουσία φιλενάδων είναι ηχηρή.

Οι διάλογοι μεταξύ των δύο ηρώων που συνεχίζονται ανά τις δεκαετίες είναι όλο το ζουμί. Και τώρα που το σκέφτομαι ίσως να γινόταν ένα καλύτερο θεατρικό έργο. Αλλά αυτό που με εκνεύριζε συνέχεια ήταν μια αίσθηση ότι ξέρω τι θα γίνει στο τέλος. Ήταν σαν μια παλιά ελληνική ταινία που όπως έλεγε ο μπαμπάς μου «Τί θέλεις και τις παρακολουθείς; Αφού στο τέλος θα παντρευτούνε!». Παρόλες τις στροφές που έπαιρνε η πλοκή παρόλες τις περιπέτειες και τις δυσκολίες που παρεμβάλλει ο συγγραφέας, όλο το βιβλίο οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι κάποια στιγμή ο Ντεξ θα καταλάβει αυτό που είχαμε καταλάβει εμείς από την αρχή, ότι δηλαδή ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλο.

Για να συνοψίσω ενώ είναι ένα βιβλίο με φρέσκους διαλόγους από αληθινούς χαρακτήρες με καταστάσεις που όλοι θα αναγνωρίσουμε, βρήκα βαρετή την εμμονή της ηρωίδας με αυτόν τον τύπο που στα ¾ του βιβλίου την αγνοεί και όταν ξαφνικά την ερωτεύεται από την αρχή αυτή τον συγχωρεί για όλα σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Αυτά. Τώρα θα πάρω να διαβάσω μια πραγματικά κλασική ιστορία αγάπης μπας και έρθω στα ίσα μου: Δόκτωρ Ζιβάγκο σου ‘ρχομαι!

Και λίγος Ζήσιμος Λορεντζάτος (Collectanea, εκδόσεις Δόμος) ακόμη:

#741: Παραινέσεις σε επαναστάτες. Για να μη γίνεται καμιά σύγχυση με τις διάφορες θέσεις που μπορεί να παρουσιάζονται στο πεζογράφημα του Πάστερνακ Doctor Zhivago, σημειώνω πως το βιβλίο αυτό υμνεί πρώτα απ’ όλα τη ζωή, η ζωή είναι στο βιβλίο αυτό πάντα το «μέγα καλό και πρώτο» του Σολωμού, που δε μπορεί να παραμερίζεται ή να περιμένει κάτι άλλο καλύτερο – μια ζωή καλύτερη – να παρουσιαστεί, αφού ο άνθρωπος μια φορά έρχεται στον κόσμο και όχι δυο…