Ίσως τελικά να μη μπορέσω να πάω ποτέ στην Αμερική και να περπατήσω τους δρόμους της Νέας Υόρκης, ίσως να εξιδανικεύω κάποια πράγματα γιατί την Αμερική την ξέρω κυρίως μέσα από τα βιβλία της, τον κινηματογράφο και τη μουσική. Έχω συνείδηση ότι μεγάλο ποσοστό ζει στα όρια της φτώχειας. Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που διάβασα το καλοκαίρι ήταν αυτό της Barbara Ehrenreich το “Nickel and Dimed”, ένα βιβλίο που μιλάει για την προσπάθεια μιας δημοσιογράφου να ζήσει για ένα χρόνο περίπου με το βασικό μισθό κάνοντας διάφορες δουλειές που δεν απαιτούν καμία εξειδίκευση. Η κατάσταση που περιγράφει είναι τρομακτική μάλλον, είναι η Αμερική των ανθρώπων που ζουν σε τροχόσπιτα και όχι για διακοπές, η Αμερική που τρώει φαστ φουντ όχι από επιλογή αλλά γιατί δεν έχει κουζίνα και σκεύη για να μαγειρέψει (θυμηθείτε και την ταινία Frozen River). Σε αυτή την Αμερική δεν υπάρχει περιθώριο για τζαζ, λογοτεχνία και κινηματογράφο. Αλλά νομίζω ότι τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν σε όλο τον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο, εκεί ίσως με σκληρότερο πρόσωπο.
Ωστόσο υπάρχει τεράστια απόσταση από το να αναγνωρίζεις μια κατάσταση και να βλέπεις τα πολλά πρόσωπα μιας χώρας έως το να καταδικάζεις συλλήβδην ό,τι προέρχεται από αυτή τη χώρα και να θεωρείς ότι Αμερική σημαίνει μόνο McDonald’s, Disney και Coca Cola. Ευχαριστώ το Χρήστο που μου έδωσε την αφορμή για την ανάρτηση κι ας διαφωνούμε με όλους τους τρόπους, και τον Κωνσταντίνο φυσικά, που μου χάρισε το βιβλίο! Η μουσική υπόκρουση του βίντεο είναι Ike Quebec το κομμάτι Loie, από το άλμπουμ Soul Samba.
object width=”425″ height=”344″>
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
Άννα μου γειά σου. Ούτε εγώ έχω πάει στην Αμερική, όχι για κανέναν άλλο λόγο – απλώς επειδή έχω την εντύπωση ότι την ‘ξέρω’ ύστερα από τόσες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές προσλαμβάνουσες επί όσα χρόνια ζω…οπότε θεωρώ ότι θα βαρεθώ αφόρητα εκεί. Όμως ξέρω πως κάνω λάθος. (η πικρή αλήθεια είναι ότι αγχώνομαι με τόσες ώρες π΄τησης πάνω από τον Ατλαντικό, όπου δεν υπάρχει ένα back-up αεροδρόμιο ενδιάμεσα για να σώσει την κατάσταση.
Δε σού κρύβω πάντως ότι το απωθημένο μου είναι να περάσω οδικώς τις κεντρικές Πολιτείες. από νότο προς βορρά. Δεν ξεωρ, ετσι μού κάθησε. (κοινώς χέστηκα για ΝΥ και Σαν Φρανσίσκο).
Τώρα τι μ’ έπιασε και τα γραφω ολα αυτα; Γιατί είναι Καθαρή Δευτέρα, είχα σχεδιάσει να ανέβω Αθήνα για το τριήμερο και ο καιρός μου τα έκανε μαντάρα και ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΡΑΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΩΣ ΟΥΤΕ ΛΑΓΑΝΑ. Και πολύ θα ήθελα να …μην ήμουν σήμερα εδώ.
και μια τελευταια ερωτηση: αληθεύει ότι καταργήθηκε η βίζα για τις ΗΠΑ; (γιααααααα να οργανωθω λιγο, τωρα που το μιλάμε..)
LikeLike
Α!! ΤΩΡΑ είδα το βίντεο!!!
Ουέλκαμ λοιπόν στο λεγόμενο …Vlogging (video + blogging)!!!
Υπέροχο! Προτείνω η παρουσίαση των βιβλίων να γίνεται με αυτόν τον άμεσο τρόπο και τα σχόλια ‘περί τα τοιαύτα’ γραπτώς! Υπέροχο!
Τώρα , επί του θέματος. Θα είχε πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να δω την επιχειρηματολογία της κυρίας αναφορικά στον ‘δημοκρατικότερο χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης’. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο .. (σου εχω πει τι τεμπέλαρος που είμαι;), αλλά μεθοδολογικά θα ήθελα να σού επισημάνω ότι η δημοκρατικότητα ή μή ενός κράτους δεν εξετάζεται μόνο βάσει των συνταγματικών διατάξεων (πολλές από τις οποίες έχουν ιστορικό χαρακτήρα -όπως αυτή που διάβασες στο τέλος του βίντεο). Εξετάζεται βάσει των ισχυόντων θεσμών, το νομικό πλαίσιο εντός των οποίων λειτουργούν, και βέβαια σε συνάρτηση εξωθσμικών παραγόντων (στις μέρες μας δεν μπορεί να αγνοηθεί ο παράγοντας ‘οικονομία’).
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έχω τη δυνατότητα με το iRadio μου να ακούω ραδιοφωνικούς σταθμούς από τις ΗΠΑ (και δεν εννοώ τη Φωνή της Αμερικής ή το CSPAN, που εκφράζουν την κρατούσα ιδεολογία), όπου πραγματικά μπορεί κανείς να διαπιστώσει σε πόσους τομείς της ζωής του μέσου αμερικανού μπορεί κανείς να διακρίνει θλιβερά πράματα και θάματα.
Όσον αφορά τη γνώμη του φίλου bookcrosser, εννοείται πως διαφωνώ κάθετα, οριζόντια, διαγώνια και όωπς άλλιώς θες. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να σχολιάσει και εκείνος αυτή την ανάρτηση. Θα ήθελα πολύ να μάθω την επιχειρηματολογία του (γιατί στο κάτω κάτω, ποτέ δεν ξέρεις).
Πολύ χάρηκα αυτό το post και keep ..crossing
LikeLike
χαχα, νά ‘μαι πάλι…
Ειδες; Προδώθηκα!
Τώρα βλέπω ότι το Vlogging το έχεις αρχίσει προ πολλού!
Ποοοοοοολύ μ’αρέσει!!
LikeLike
Ευχαριστώ για την ενθάρρυνση Γαβριήλ και τα σκηνοθετικά σχόλια κατ’ιδίαν. Αυτό που λες για το ραδιοφωνο και τα θλιβερά πράγματα και θάματα, νομίζω ότι το ίδιο θα διαπίστωνε κι ένας ακροατής αν άκουγε το μέσο ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό. Τελικά μήπως είμαστε θλιβεροί ως είδος; Άσχετα από χώρες, έθνη, φυλές;
LikeLike
Στα λόγια πολλοί κατηγορούν την Αμερική (και δεν έχουν άδικο σε πολλά, όπως και σε άλλα έχει δίκιο η αντίθετη πλευρά: άλλωστε κανένας πολιτισμός, πόσο μάλλον ο κυρίαρχος αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να καταφρονηθεί), αλλά στην πράξη υιοθετούν συνήθειες, βλέπουν παθιασμένα τις ταινίες-τους, ψιθυρίζουν τους στίχους-τους, ακολουθούν τη μόδα-τους κι ίσως χειρότερα σκέφτονται ή γράφουν σαν τους Αμερικάνους. Νιώθω ώρες ώρες σαν ένας μικρός Σερίφιος που πρέπει να θαυμάζει την κλασική Αθήνα του καιρού-μας, όχι μόνο για τα πολλαπλά επιτεύγματά-της αλλά και για όλη την ισοπεδωτική πολιτισμική επιβολή που ασκεί.
Πολύ ωραίο το βίντεο.
Πατριάρχης Φώτιος
LikeLike
Ο Φλωμπέρ κι ο Μπαλζάκ έχουν πεθάνει, έχω βαρεθεί να γνωρίζω ψώνια που τάχα περνάνε τον καιρό τους με τον Προύστ και τον Ζενέ, παρόλα αυτά η Γαλλία δεν θα γίνει ποτέ για μένα ο Σαρκοζί και ο Λεπέν.
Αν πείς κάτι τέτοιο όλοι δικαίως θα το θεωρήσουν λογικό, άμα προσπαθήσεις να το επεκτείνεις στις ΗΠΑ που μάλλον ποτέ δεν θα ταξιδέψω (για άλλους λόγους), θα σε κοιτάξουν παράξενα.
Είναι δεκάδες πράγματα που μας κρατάνε σε ουσιαστική επαφή μαζί της όπως λες κι εσύ, ένα σωρό βιβλία, μουσικές και ταινίες.
Το τσουβάλιασμα έχει γίνει στην εποχή μας η πιό διαδεδομένη μορφή…ταξινόμησης.Σιγά μην υποκύψουμε.
Αυτά τα μικρά χαμογελάκια λίγων δευτερολέπτων στο βίντεο, είναι όλα τα λεφτά.
LikeLike
@αννα
προφανώς και είμαστε θλιβεροι. διανυουμε μια παρακμη, δεν υπαρχει αμφιβολια. ευτυχως ομως, ελληνικα γνωριζουν παγκοσμιως λιγοτεροι απ’όσου γνωριζουν αγγλικα. κι εστι γινομαστε λιγοτερο ρεζιλι… 🙂
υ.γ. ποιός πάει δουλειά αυριο;.. πφφφφφ
LikeLike
ἔκανά’σε φοινιτζιᾶ (για να στο πω Κυπραιικα….)
http://alloukiallou.blogspot.com/2010/02/blog-post_17.html
LikeLike
Ευχαριστώ για τα σχόλια σχετικά με το βίντεο. Η συγγραφέας του βιβλίου που συζητάμε, στην επικαιρότητα με την ιδιότητα της ως δημοσιογράφου στην εφημερίδα Times.
http://www.timesonline.co.uk/tol/comment/columnists/bronwen_maddox/article7025448.ece
LikeLike
Καλησπερα.Φυσικα και δεν καταδικαζουμε οτι προερχεται απο τις ΗΠΑ.Εγω μαλιστα εχω αφιερωσει την φετινη χρονια στον Philip Roth.Exω σκοπο να διαβασω οσα περισσοτερα βιβλια του μπορω.Βρισκω την συγχρονη Αμερικανικη λογοτεχνια πολυ πιο ενδιαφερουσα απο την Ευρωπαικη.Ακουω και εναν εξαιρετικο ραδιοφ. σταθμο απο το New Jersey που παιζει Jazz μουσικη.Οποτε καθε μερα βρισκομαι εκει!
LikeLike
Ώστε Ροθ έτσι; Μήπως είμαστε γνωστοί και δεν το ξέρουμε; Έχουμε ξεκινήσει κι εμείς έναν άτυπο διαγωνισμό Ροθ με τις φίλες μου. Προς το παρόν προηγούμαι, φυσικά! 🙂
LikeLike
Γνωστοι δεν ειμαστε εχουμε ομως καποιους κοινους γνωστους στη Ροδο.Περιμενουμε εντυπωσεις απο τον Roth
LikeLike
Για πες, για πες; ποιοι είναι οι κοινοί μας φίλοι;
LikeLike
Μαιρη & Ηλιας.
LikeLike