Δεν έχω διαβάσει τίποτε άλλο δικό του αλλά έχω δει τις ταινίες στις οποίες έγραψε το σενάριο, το ο Σάμι και η Ρόζι κάνουν έρωτα και το Ωραίο μου Πλυντήριο. Είναι όλα σκοτεινά, λίγο απαισιόδοξα αλλά ρεαλιστικά.
Το Intimacy είναι κι αυτό κάπως έτσι. Στα ελληνικά το μετέφρασαν «Οικείες Απιστίες». Ίσως γιατί το σκέτο Οικειότητα δε θα πουλούσε. Ίσως γιατί η οικειότητα είναι γενικά κάτι καλό αλλά εδώ στο βιβλίο λέγεται με την έννοια, «παραγνωριστήκαμε μου φαίνεται…». Μιλάει για την οικειότητα των ζευγαριών που είναι μαζί χρόνια, πολλά χρόνια, υπερβολικά πολλά χρόνια. Μιλάει και για τους ανθρώπους που απαρτίζουν τα ζευγάρια, τους άντρες και τις γυναίκες χωριστά.
Οι τρόποι να ζεις, να αγαπάς και να μεγαλώνεις παιδιά είναι πια τόσοι πολλοί που δε νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε για ζευγάρια που τα κατάφεραν ή ζευγάρια που απέτυχαν. Ο Κιουρέισι το ξέρει καλά και το περιγράφει ακόμη πιο πειστικά. Μέσα σε 119 σελίδες.
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
Σάμι και Ρόουζ, ωραίο μου πλυντήριο, φοβερές εποχές.
Το βιβλίο σίγουρα θα είναι ενδιαφέρον και φυσικά δεν θα χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα αν κρίνω απο όσα λες κι απο τις ταινίες παλαιότερα.
Άσχετο, ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε ελληνικές σειρές στην τηλεόραση, αναρωτιέμαι ποιές γυναίκες τελικά στην Ελλάδα κάνουν έκτρωση αφού στα σήριαλ όλα τα ζευγάρια συμπεριφέρονται σαν καθολικοί καρδινάλιοι.
LikeLike
Καλά βρε ΚΥΠ, βλέπεις σίριαλ;;; Πότε προλαβαίνεις μάναμ; (φιλική προσφώνηση στα χωριά της Καρδίτσας)
LikeLike
Καλά δεν θέλει και άπειρο χρόνο, το καταλαβαίνεις κι απο τα τρέηλερ
Τι σκέφτεσαι να κάνεις λέει ο Λούλης,δεν είμαι σίγουρος τι θέλω…
Εγώ το θέλω πολύ απαντάει η Ιζόλδη (όλες με τέτοιο όνομα έχουν ορμόνες νιτρογλυκερίνη) και δεν ξέρω αν θα έχω άλλη ευκαιρία ξανά.
Πλάκα έχει η προσφώνηση.
LikeLike
Ενδιαφέρον βιβλιαράκι φαίνεται,θα το διαβάσω κάποια στιγμή.Το θέμα είναι πολυφορεμένο βέβαια,αλλά ελπίζω ο Κιουρέισι να αποφεύγει τα κλισέ…
Παρεμπιπτόντως,τον συγγραφέα τον είχα δει σε μια πολύ ωραία εκπομπή της ΕΡΤ ,”κεραίες της εποχής μας” λεγότανε,και μου άρεσε σαν περσόνα.Κάπως βαρύθυμος,αλλά και απλός,εννοώ δεν “πουλούσε” κάποια εικόνα…
LikeLike
@ Ετερώνυμο: Τα αποφεύγει όντως τα κλισέ.
@ κυπ: Και πιο πολλή πλάκα έχει όταν στη λέει ο δεκάχρονος μαθητής σου!
LikeLike
Σούπερ τα vlogs. Keep it up!
LikeLike
Ο λαός απαιτεί νέο βίντεο!!!!!!!
LikeLike
Έλεγα ότι δε θα μου το ζητήσετε ποτέ! 🙂
LikeLike
Τον διάβασα λοιπόν τον Κιουρέισι…
Χθες η ανάλγητη αυπνία μου ξαναχτύπησε και σκέφτηκα “τι πιο ταιριαστό από έναν νυχτερινό(εσωτερικό)μονόλογο…”
Λοιπόν,έχω να πω ότι τα λόγια σου με βρίσκουν σύμφωνο,πράγματι είναι γραμμένο “με ειρωνεία και αγάπη”.Κάποιες από τις σκέψεις του ήρωα μου φάνηκαν ανατρεπτικές,άλλες αρκετά κοινότοπες,αλλά κι αυτές ακόμα δε με πείραξαν καθόλου! Αισθανόμουν ότι μου μιλούσε ψιθυριστά ένας φίλος,κάτι που οι μεγάλοι συγγραφείς(ο Χανίφ δεν είναι τέτοιος,μη γελιόμαστε) δε σου επιτρέπουν να αισθανθείς.Εννοώ ότι εκείνοι σε τοποθετούν απέναντι ως ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ,ενώ ο Κιουρέισι σε βάζει δίπλα του ως ΑΚΡΟΑΤΗ.Χρειάζομαστε νομίζω και Δασκάλους και φίλους.Και ο Κιουρέισι με αυτό το βιβλίο γίνεται θαρρώ ένας πολύ καλός φίλος…
Ένα μικρό ερώτημα μονάχα.Δε θα ήταν πολύ πιο λειτουργικό η αφήγηση να τελειώνει πριν τη…μεγάλη έξοδο; Έχω την εντύπωση ότι η κάπως ζαχαρένια εικόνα του φινάλε “προδίδει” το περιεχόμενο.Αν ο συγγραφέας έβαζε τελεία με την πρωινή φράση της γυναίκας “θα ιδωθούμε στο τραπέζι”(κάτι τέτοιο…),πιστεύω ότι θα έδινε ένα τέλος πιο ταιριαστό στην πίκρα και την αμφιθυμία που διαποτίζει το κείμενο.Θα έλεγες…” έφυγε ή δεν έφυγε; Μάλλον όχι…..Μάλλον ναι…”
ΥΓ:Για όσους έχουν σύζυγο και παιδιά πρέπει να…τσούζει λιγάκι ή όχι; 😉
LikeLike
Τσούζει, τσούζει….
LikeLike
Τώρα σε ανακάλυψα και έχω να πω ότι μου αρέσει ο τρόπος που παρουσιάζεις.
Το βιβλιαράκι το αγόρασα πριν κανα μήνα, πήγα στο καφέ του βιβλιοπωλείου και το διάβασα. Μου άρεσε πολύ, αν και δεν είμαι παντρεμένος, δεν έχω ζήσει στα δεσμά της συμβατικότητας και της κοινωνικής υποταγής που περιγράφονται σε αυτό. Την ελληνική μετάφραση δε θα τη σχολιάσω, γιατί δεν τη διάβασα, αλλά από τον τίτλο και μόνο, νιώθω την ανάγκη να την απορρίψω!
Απ’ό,τι βλέπω, η Σώτη λειτούργησε και σε σένα έτσι. Στη δική μου τελευταία ανάρτηση το γράφω κι εγώ. Όπως θα διαπιστώσεις, για τα βιβλία γράφω σπάνια-σχεδόν ποτέ. Τα κρατάω για μένα, ως γνήσιος εγωιστής. Προσπαθώ, όμως, να απεμπλακώ από το σύνδρομό μου. Εξάλλου, είμαι μικρός ακόμη!
LikeLike