ελεύθερη πτήση ελεύθερη πτώση

ελεύθερη πτήση ελεύθερη πτώση

ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΑΣ, ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΕΑΝΝΑ ΜΑΡΤΙΝΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ-ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ, ANTHONY REYNOLDS

Το περασμένο Σάββατο παρήγγειλα στον Πέλο το βιβλίο. «Θα σε ειδοποιήσω» μου είπε. Τετάρτη βράδυ ήρθε το μηνυματάκι στο Φουμπού, ότι ήρθε το βιβλιαράκι. Πέμπτη πρωί με το άνοιγμα παρκάρω ψιλοπαράνομα και αγχωμένα το αγοράζω και φεύγω, μέσα σε τρία λεπτά. Είναι και λίγο χτυπημένο το εξώφυλλο αλλά εγώ θέλω να το διαβάσω τώρα, δεν έχω υπομονή να περιμένω άλλες δυο τρεις μέρες. Ξεκινάω για το σχολείο και σε όλα τα φανάρια μέχρι να βγω απ την πόλη το ξεφυλλίζω. Η Λάρισα είναι μικρή βέβαια, δεν έχει και πολλά φανάρια, οπότε το μόνο που προλαβαίνω να δω είναι ότι όντως είναι πολύ ενδιαφέρον τυπογραφικά, όπως μου είπε ο Μπάμπης, δε μου έκανε πλάκα.

Στο σχολείο, φορτωμένη μέρα, στα διαλείμματα δεν προλαβαίνω  ούτε να κατουρήσω, τα παιδιά όλο κάτι θέλουν, η Γεωργία πάλι κλαίει γιατί δεν την παίζουν και ο Στέλιος πάλι κάποιον μεγαλύτερο πλάκωσε στις γρήγορες.

13.15 επιτέλους lunch break. Γρήγορα στο αμάξι, να πάω στο άλλο σχολείο και να χαρώ το μισάωρο κενό μου με το βιβλίο. Φτάνω Βλοχό, πάω στην αίθουσα των δασκάλων, είναι και η άλλη των Αγγλικών εκεί, φακ, πρέπει να είμαι κοινωνική και να πούμε δυο κουβέντες για τα παιδιά. 2 παρά είκοσι επιτέλους φεύγει κι εγώ μπορώ να ανοίξω τα ποιήματα!

Περνάω το πρώτο μέρος και πάω κατ ευθείαν στο κομμάτι του Γιαννακόπουλου και ω ναι! Αυτό είναι ευτυχία, είναι όλα εκεί, το ποίημα για τις γυναίκες που διαβάζουν, αυτό με το άρωμα βανίλια κι εκείνο που το είχα στείλει σε όλες τις φιλενάδες μου ένα πρωί. Έχει κι άλλα για μπλε νυχάκια ποδιών, για κουρτίνες που φυσάνε σε νησιά, για γάτες, για την καθημερινότητα μας που περνάει δίπλα μας κι εμείς αιώνια αλαζόνες δεν της δίνουμε σημασία. Και μετά έρχεται ο ποιητής και τα γράφει τόσο ωραία, και περιγράφει τη ζωή σου και είσαι μονίμως με ένα χαμόγελο στα χείλη. Σε μερικά γελάς φωναχτά πλέον, αυτό είναι, έχεις κολλήσει, δεν μπορείς να σταματήσεις κι ας πλησιάζει 2 και πρέπει να μπεις για μάθημα. Ο Σάκης ρωτάει «Μα τι διαβάζεις βρε παιδί μου και μετά το γράφεις και σε εσεμές;» Του δείχνω, «Ε ναι έχεις δίκιο λέει είναι πολύ καλό»! Είναι το ποίημα με τους δεκαπενταετείς ναυτίλους. Να θυμηθώ να κοιτάξω πότε πήρα το Μικρό Ναυτίλο του Ελύτη, τόσο θα ήμουν πρώτη η δευτέρα Λυκείου, κι ο Μπάμπης κάπου εκεί θα ήταν, αν ήμασταν στο ίδιο σχολείο θα ήταν μια τάξη μεγαλύτερος από μένα και μπορεί να κάναμε παρέα.

Το απόγευμα έχω λίγο χρόνο και το διαβάζω πιο προσεκτικά, διαβάζω και τα ποιήματα των άλλων. Μου αρέσουν. Του Γεωργά είναι πιο ανεπτυγμένα ίσως, πιο πολιτικά θα έλεγα αλλά κι εκείνα μιλάνε για τον έρωτα που τελειώνει και γι άντρες που δεν κατάφεραν να πουν αυτά που ήθελαν στις γυναίκες της ζωής τους. Αυτά που είναι αποκάλυψη είναι του Μπαμπασάκη πάντως. Ένα συνεχές παιχνίδι με τις λέξεις και τους ήχους, τα διαβάζεις και θες να τα προφέρεις κιόλας, να τα πεις δυνατά, είναι ποιήματα για απαγγελία, ποιήματα μεθυσμένα και μεθυστικά. Ανάμεσα στο Γιαννακόπουλο και τον Μπαμπασάκη οι ζωγραφιές/φωτογραφίες της Μαρτίνου. Και στο τέλος ένας Αμερικανός ποιητής που καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί χώρεσε κι αυτός στη συλλογή: Θα έλεγα ότι το κοινό χαρακτηριστικό και των τεσσάρων είναι τα θέματα τους, οι αναφορές στα βιβλία και τη μουσική, οι αναφορές σε άλλους καλλιτέχνες. Ίσως για κάποιους να ακούγεται ομφαλοσκοπικό το να γράφεις ποιήματα για άλλα ποιήματα, να αναφέρεσαι σε άλλους συγγραφείς και ανθρώπους της τέχνης αλλά στην περίπτωση των τεσσάρων δεν είναι. Αναφέρουν αυτούς τους ανθρώπους γιατί ζουν κάθε μέρα μαζί τους είναι οι σύντροφοι και οι συνοδοιπόροι κι ας έχουν πεθάνει από χρόνια.

Κι αυτό που μου άρεσε πιο πολύ είναι ότι όλο το βιβλίο είναι σαν μια συνομιλία. Δεν είναι καθόλου σαν να μαζεύτηκαν 4 ποιητές κι μια ζωγράφος και να βάλανε το κομματάκι τους και να σηκώθηκαν να φύγουν. Είναι σαν τα ποιήματα τους να μιλάνε μεταξύ τους, καταλαβαίνεις ότι είναι φίλοι καρδιακοί ότι έχουν περάσει πολλά βράδια πίνοντας γελώντας, κάνοντας ό,τι καφρίλες και σπουδαία πράγματα κάνουν οι φίλοι . Ακόμη και ο θάνατος είναι άλλος θάνατος σ αυτό το βιβλίο. Στο εξώφυλλο ένας άνθρωπος που πέφτει, ο εμβληματικός άνθρωπος που αυτοκτονεί από τους δίδυμους πύργους; Πριν ανοίξω το βιβλίο το σκεφτόμουν. Δηλαδή τι; Αυτοκτονία; Αλλά όχι είναι πτήση, είναι φόνος, να σκοτώσουμε ό,τι μας σκοτώνει που λέει κι ο Γεωργάς. Είναι ένα βιβλίο όμορφο, πολύ διαφορετικό απ’όλα τα βιβλία ποίησης που έχω στη βιβλιοθήκη μου με την αισθητική των εκδόσεων ΟΞΥ.

Να σκοτώσουμε ό,τι μας σκοτώνει λοιπόν και να παρατηρούμε τη λάμψη των μικρών πραγμάτων. Και να ερωτευόμαστε ξανά και ξανά με τους ίδιους ανθρώπους. Ή με άλλους, ό,τι αρέσει στον καθένα… Ή όπως λέει ο Μπάμπης:

«Έλα να ζήσουμε τον έρωτα μας

έτσι που ο κόσμος όλος

να μας πάρει για τρελούς»