Θραύσματα και αποσπάσματα

–          Διάβασα το «Αγιοι και Δαίμονες» του Γιάννη Καλπούζου και έχω να πω ότι μου άρεσε. Η γλώσσα της εποχής και της Πόλης, μοιάζει  πολύ αληθινή. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι πιστή στην ιστορική πραγματικότητα, αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Είναι στα πλαίσια της ιστορίας να είναι πειστική. Αυτό που δε μου άρεσε ήταν ότι από ένα σημείο και μετά οι περιπέτειες του ήρωα ξεπερνούσαν το αληθοφανές και μου έμοιαζαν σαν να γράφτηκαν μόνο και μόνο για να (επι)δείξει ο συγγραφέας τους κόπους της τεράστιας έρευνας του. Σε ένα τόσο ρεαλιστικό μυθιστόρημα αυτό μου φάνηκε κάπως αταίριαστο.

–          Διάβασα τρία βιβλία που είχαν προκριθεί στη μεγάλη λίστα του βραβείου Booker. Το Half Blood Blues της Esi Edugyan,  το  A cupboard full of coats της Yvette Williams και αυτό που νίκησε τελικά το A sense of an ending του  Julian Barnes. Θα μιλήσω και για τα τρία γιατί νομίζω έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά: είναι ευκολοδιάβαστα, είναι απλές ιστορίες, είναι ρεαλιστικά. Στα Μπάσταρδα Μπλουζ (δική μου μετάφραση J ) αυτό που μου άρεσε ήταν η ατμόσφαιρα τέλους του κόσμου μιας παρέας μουσικών εγκλωβισμένων στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. Το Ντουλάπι με τα Παλτά το βρήκα βαρετό και καθόλου δυνατό παρόλο που μιλάει για ένα εξαιρετικά φορτισμένο θέμα αυτό της οικογενειακής βίας.

–          Το βιβλίο του Τζούλιαν Μπαρνς το βρήκα εντελώς  γραμμικό –  αν ήθελε να μας περάσει την ιδέα του γράφω ένα ήρεμο, μέτριο, μετρημένο αφήγημα αντανακλώντας την ιδιοσυγκρασία του ήρωα μου, τότε μάλιστα, τα κατάφερε.

–          Για ένα βραβείο που παλιότερα είχε ανάμεσα στους νικητές βιβλία όπως το Disgrace του Coetzee ή το Blind Assassin της Atwood, νομίζω ότι η φετινή λίστα είναι αν μη τι άλλο απογοητευτική (μπορείτε να δείτε τα βραβευμένα βιβλία από το 1969 έως σήμερα εδώ).

–          Διάβασα ένα διαμαντάκι από παλιά (ναι ξέρω, άργησα πολύ). Breakfast at Tiffany’s του Truman Capote. H ηρωίδα η Holy Golightly ακόμη κι αν δεν είχε γίνει ταινία, ακόμη κι αν δεν την είχε ενσαρκώσει η πανέμορφη Audrey Hepburn θα έμενε στο μυαλό μας, εμβληματική. Μερικοί μάλιστα έχουμε την τύχη να έχουμε μια Χόλυ στη ζωή μας ακόμη και σήμερα! (Alo Olga)

–          Διάβασα κι ένα μικρό βιβλιαράκι στα γαλλικά! Πρόκειτα για το Des histoires vrais της  Sophie Calle. Είμαι πολύ περήφανη για το κατόρθωμα μου γιατί είχα να διαβάσω γαλλικά από τότε που είχα δώσει εξετάσεις για το Σερτιφικά. Η συγγραφέας  είναι περισσότερο μια performance artist, ένα μείγμα συγγραφέα, φωτογράφου και conceptual artist.  Σε ένα από τα εγχειρήματα της ας πούμε, έγραψε μια σειρά από άρθρα σχετικά με τη ζωή ενός πραγματικού ανθρώπου που δεν είχε συναντήσει ποτέ. Είχε βρει τυχαία την τηλεφωνική του ατζέντα στον δρόμο και ενώ μεν την παρέδωσε δεν παρέλειψε να τη φωτοτυπήσει. Ακολούθως έπαιρνε τηλέφωνο τους φίλους του ανθρώπου και προσπάθησε να φτιάξει το πορτραίτο του μέσα από τις διηγήσεις τους. Ο κύριος Pierre Baudry δεν ενθουσιάστηκε όπως καταλαβαίνετε και  απαίτησε να δημοσιευτεί μια γυμνή φωτογραφία της Καλ ως αντίποινα γι αυτό που θεώρησε καταπάτηση της ιδιωτικής του ζωής. Η Καλ, φυσικά δεν ενοχλήθηκε καθόλου. Ίσως έχετε ακούσει ξανά για την Καλ γιατί ζήτησε από τον Πωλ Ώστερ να φτιάξει μια ηρωίδα την οποία μετά η ίδια θα προσπαθούσε να υποδυθεί. Η Μαρία του βιβλίου Λεβιάθαν βασίζεται στην προσωπικότητα της Καλ και η ίδια έφτιαξε τα γλυπτά που περιγράφονται στο βιβλίο (αφού διάβασε γι αυτά). Αυτό το παιχνίδι μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας γοητεύει την Καλ (και εμάς) και είναι το κέντρο του έργου της. Όσοι ζείτε στην Αθήνα μπορείτε μάλιστα να δείτε έργα της στο Άλσος Παγκρατίου (και κάνοντας μια έρευνα στο διαδίκτυο για πράγματα σχετικά με τη Σοφί Καλ μόλις θυμήθηκα που είχα διαβάσει πρώτη φορά γι αυτήν: merci Athinaios!)

–          Αυτά τα λίγα προς το παρόν. Ευχαριστώ πολύ τη φίλη μου, συνάδελφο και γειτόνισσα Jennifer που με παρακίνησε να γράψω πάλι!