“Το πρώτο βιβλίο του Pynchon που αγόρασα ήταν το Mason and Dixon το 2003. Προσπάθησα να το διαβάσω, έφτασα μέχρι τη μέση περίπου και το παράτησα. Θυμάμαι ότι αισθανόμουν εξαπατημένη μια και υποτίθεται ότι ήταν μια ιστορία για το πώς οι Μέισον και Ντίξον χάραξαν τη συνοριακή γραμμή μεταξύ των Βρετανικών κτήσεων και των Αμερικάνικων πολιτειών κι εγώ διάβαζα μια ιστορία που διαδραματιζόταν στη Νότια Αφρική. Προφανώς αργότερα το βιβλίο μιλάει γι αυτό που υποσχόταν αλλά εγώ δεν είχα υπομονή….”
Αν θέλετε να διαβάσετε τη συνέχεια αυτού του άρθρου μπορείτε να το βρείτε στο καινούριο ηλεκτρονικό περιοδικό The ZONE . Είναι ένα περιοδικό αφιερωμένο στον Thomas Pynchon φτιαγμένο με τρέλα και μεράκι από μια ομάδα ανθρώπων που και φανατικούς μπορείς να τους πεις!
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 
το ‘φανατικοι’ σ αυτην την περίπτωση το δεχόμαστε με ευχαριστηση…
LikeLike
Με την καλή έννοια!
LikeLike
παντα
LikeLike
Στην περίπτωσή μου, ισχύει και το “μονομανής”. Δεν έχω καν προσωπικό ιστολόγιο, αλλά για τον Πίντσον έχω δύο…
LikeLike
Παρακαλώ πολύ πολύ πολύ, γράψτε κάτι για τη Ζυράννα Ζατέλη…
LikeLike
Χαμογελάω για την ευγενική παράκληση αλλά δε νομίζω ότι μπορώ να ανταποκριθώ. Έχω διαβάσει 2-3 βιβλία αλλά πάνε χρόνια πια. Όχι ότι ξεχνιούνται…
LikeLike
Τέτοιου είδους φανατισμό τον χαιρετίζω και τον δαφνοστεφανώνω! Η πρώτη μου επαφή με τον Πίντσον ήταν σκέτη κατραπακιά,50 σελίδες από το “Ουράνιο τόξο της βαρύτητας” είχα διαβάσει και μου είχε καεί ο εγκέφαλος! Ενώ λοιπόν είχα μεταθέσει την ανάγνωσή του για καμιά δεκαετία αργότερα,κάτι το περιοδικό,κάτι τα πιντσονικά πεντάλεπτα στο ραδιοφωνικό bookspotting,άναψε η μηχανή και το έπιασα ξανά το magnum opus.Παρά την αργή και μεθοδική ανάγνωση,ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να μου διαφεύγουν επιμόνως,αλλά το πιντσονικό big bang για μένα επιτέλους συνέβη και το σύμπαν του διαστέλλεται ιλιγγιωδώς!
LikeLike
Όταν λέτε το περιοδικό εννοείτε το δικό μας περιοδικό το Zone; Μα τότε διπλή χαρά κύριε Πανικέ!
LikeLike
Ναι,αυτό ακριβώς εννοώ! 🙂
LikeLike