ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΣ – Το δέντρο του Ιούδα

Το Μιχάλη Μακροπουλο τον παρακολουθώ εδώ και μερικά χρόνια. Είχα διαβάσει ένα του βιβλίο με διηγήματα και μου είχαν κάνει βαθιά εντύπωση. Όταν πρωτομετακομισα εδώ στα ξένα, είχε την καλοσύνη να μου στείλει ένα άλλο του βιβλίο (τη Σπουργιτω ) πράγμα που πολύ εκτίμησα γιατί εκείνο τον καιρό κάθε κίνηση γενναιοδωρίας ήταν για μένα βάλσαμο.
Τώρα το Πάσχα που είχα κατέβει, πήρα το καινούριο του βιβλίο και το διάβασα σήμερα. Είναι μια νουβέλα που διαβάζεται σε δύο ώρες. Αλλά τί ώρες! Έχω συγκινηθεί τόσο πολύ, έχω κλάψει κι έχω νιώσει κάθαρση όπως μόνο στη γλώσσα μας μπορούμε να νιώσουμε. Θυμάμαι ότι στο πρώτο του βιβλίο που είχα διαβάσει μου είχε κάνει εντύπωση η περιγραφή καθημερινών σκηνών στην πόλη. Τώρα ο συγγραφέας έχει φύγει απ την πόλη, ο χώρος του είναι άλλος, και στο βιβλίο πρωταγωνιστεί η Ήπειρος. Συνεχίζει να παρατηρεί τα μικρά και καθημερινά και να τους δίνει φωνή. Όπως η φωτιτσα ενός καντηλιου που δε φέγγει πολύ είναι εκεί όμως, ζωντανή…
Να το διαβάσετε το Δέντρο του Ιούδα. Θα με θυμηθείτε.  Αυτά τα λίγα γιατί γράφω απ το κινητό. Τη Δευτέρα με το καλό θα το στείλω στο φίλο μου το Νίκο που είναι κι αυτός όπως ο ήρωας του βιβλίου, άντρας ντρετος, που περπατάει στα λαγκάδια για να καθαρίσει το μυαλό του και βάζει τη φιλία πάνω από όλα.