Έξι για το 2016

Μια καλή χρονιά για το ελληνικό μυθιστόρημα. Έξι ελληνικά βιβλία (όχι μυθιστορήματα απαραίτητα) που διάβασα φέτος και σας προτείνω.

  Το Πέρασμα – Κωνσταντίνος Τζαμιώτης

Το διάβαζα, κοιτούσα την ημερομηνία έκδοσης, σκεφτόμουν θα πέρασαν και αρκετοί μήνες από τη στιγμή που ο συγγραφέας παρέδωσε το χειρόγραφο μέχρι να εκδοθεί και έλεγα, μα καλά μάντης είναι; Μια ιστορία για τους ανθρώπους που φτάνουν στα νησιά κυνηγημένοι και βρίσκουν άλλοτε μια βοήθεια, άλλοτε ένα δεύτερο κυνήγι. Ο Τζαμιώτης είναι δεινός παρατηρητής της πραγματικότητας γύρω του, το είχε δείξει και στο προηγούμενο βιβλίο του, τον  Ήχο της Πόλης και φαντάζομαι δε μπορούσε να μείνει άεργος μπροστά σε όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας τα τελευταία δυο χρόνια. Έχει μια σκληρότητα το Πέρασμα, αλλά έχει και μια αισιοδοξία. Πιστεύω ότι το προηγούμενο βιβλίο του ήταν μια σύνθεση πολύ πιο περίπλοκη και ολοκληρωμένη αλλά το Πέρασμα έχει την αξία ότι αποτυπώνει αυτό που συμβαίνει τώρα. Η σκέψη που κάνει ένας από τους ήρωες του βιβλίου είναι και δική μου σκέψη και δική σας φαντάζομαι: Και τι θα γινόταν αν τους «κρατάγαμε»; Όχι ότι μπορείς να κρατήσεις κάποιον που δε θέλει, αλλά λέω αν…

 Ο Κρυφός Πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών –Δημήτρης Μαμαλούκας

Ένα πολύ δυνατό βιβλίο. Είναι από αυτά τα βιβλία για τα οποία χάνεις τη στάση του μετρό, πας αργοπορημένος στη δουλειά και το διηγείσαι στους Ιταλούς φίλους σου για να τσεκάρεις τα γεγονότα. Οι Ιταλοί φίλοι σου εκπλήσσονται που ένας Έλληνας ξέρει τόσο καλά την Ιταλική κουλτούρα. Η ιστορία έχει σχέση με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, ή ένα παρακλάδι τους έστω, ένα κάπως ερασιτεχνικό παρακλάδι τους που όμως αποδεικνύεται πολύ επικίνδυνο. Ο Μαμαλούκας έστησε μια μεγάλη ιστορία με ιστορική έρευνα αλλά και αγάπη για την Ιταλία και τους ανθρώπους και τις συνήθειες τους. Με ωραία γλώσσα και ρυθμό. Μεγάλη επιτυχία του 2016!

 Η συχνότητα του θανάτου –Χίλντα Παπαδημητρίου

Ένα καινούριο αστέρι στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία ανέτειλε πριν μερικά χρόνια και συνεχίζει να λάμπει. Το τρίτο βιβλίο με ήρωα το συμπαθή αστυνομικό Χαρίδημο Νικολόπουλο είναι ακόμη καλύτερο. Μ’αρέσει όταν οι ήρωες στα βιβλία εξελίσσονται, μεγαλώνουν μαζί τους. Μ’αρέσει κι όταν η διαφορά ανάμεσα στους «καλούς» και τους «κακούς» δεν είναι ξεκάθαρη γιατί έτσι είναι και στη ζωή. Ακόμη και οι καλύτεροι κάνουν βλακείες. Ακόμη και οι χειρότεροι έχουν στιγμές ειλικρίνειας και ακεραιότητας. Το κέντρο της Αθήνας όπως αυτό διαλύεται τα τελευταία χρόνια, η μουσική βιομηχανία που αλλάζει, ο Χαρης που δεν αγοράζει πια βινύλια και ανακαλύπτει τους Tindersticks, διάφορα είδη ελληνίδων μάνων και πατεράδων, οι άστεγοι και οι ιδιοκτήτες λοφτ στο κέντρο της Αθήνας, όλοι περνάνε απ’το βιβλίο της Παπαδημητρίου. Διαβάζεται σε δυο μέρες αργίας, με το σάουντρακ να παίζει δυνατά

 Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες σκηνές –Ξένια Κουναλάκη

Γι αυτό το βιβλίο γράψαμε πριν λίγες βδομάδες, να μην τα επαναλαμβάνουμε. Ιδανικό δώρο για λάτρεις των εφημερίδων!

 Αστραφτερά πεδία –Σώτη Τριανταφύλλου

Αν αγαπάτε την Τριανταφύλλου θα αγαπήσετε κι αυτό το βιβλίο. Αν σας είχε αρέσει το παλιότερο της με τίτλο Ο Χρόνος Πάλι, τότε αυτό είναι μια νεώτερη έκδοση του. Λιγότερο αυτοβιογραφική και περισσότερο στοχαστική. Η συγγραφέας γράφει για πολλά, για την τρομοκρατία, για την ισλαμοφοβία, για τα θρησκευτικά κράτη, για τους αγώνες στην Ινδιανάπολη, για τις οικογένειες που πνίγουν τα μέλη τους. Και τα γράφει με το γνωστό μείγμα αυτοπεποίθησης και περιέργειας. Θυμάμαι ότι όταν είχα διαβάσει το Χρόνο πάλι είχα ανακαλύψει τα διηγήματα του Ιβάν Μπούνιν και ένα καταπληκτικό βιβλιαράκι του Κιουρέισι, το Intimacy. Αυτό το βιβλίο έχει ακόμη περισσότερες αναφορές σε άλλα βιβλία σε άλλους συγγραφείς. Είναι ένα παλίμψηστο γνώσεων. Ακόμη κι αν διαφωνείς σε κάποια σημεία γιατί η Τριανταφύλλου έχει και κάτι το απόλυτο ώρες ώρες, δε μπορείς παρά να θαυμάσεις τους συλλογισμούς της. Αυτή τη φορά κρατάω περισσότερο τις αναφορές της στη Γαλλία και τη γαλλική λογοτεχνία (παρόλο που λέει ότι η σύγχρονη γαλλική λογοτεχνία είναι μάπα) αλλά και τα διάφορα αδημοσίευτα διηγήματα που υπάρχουν διάσπαρτα και είναι σαν ωραία σοκολατάκια μετά από ένα μεγάλο γεύμα!  Συνολικά, 108.000 λέξεις που απόλαυσα.

 Nyos – Βασιλείος Φ. Δρόλιας

Πέρασαν αρκετά χρόνια για να εκδώσει το δεύτερο βιβλίο του ο Βασίλης Δρόλιας. Ίσως γιατί ο άνθρωπος έχει και day job, ίσως γιατί τα  ανακλαστικά του εκδοτικού χώρου δεν είναι πάντα γρήγορα. Το Nyos βρήκε τώρα το χώρο που του αξίζει. Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ στο βιβλίο είναι ότι φέρνει στο φως ένα γεγονός το οποίο οι περισσότεροι αγνοούσαμε και μέσα από αυτό δείχνει πόσο στενά και τουριστικά μπορεί να ζούμε τις ζωές μας. Είναι ένα βιβλίο με πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα για τη σύγχρονη τέχνη, την επιστήμη (και το πώς συνδέονται), για αυτό που κατ’ευφημισμό αποκαλούμε πρώτο και τρίτο κόσμο, για την καταστροφή του πλανήτη και το ρόλο των πολυεθνικών. Αλλά και για τον έρωτα – κρατάει άραγε μια αγάπη μεταξύ δύο ηπείρων; Αγαπάμε πιο πολύ τα παιδιά μας ή τον εραστή μας; Ο καθένας θα δώσει διαφορετική απάντηση. Η απάντηση του Nyos είναι τρυφερή και αυτοκαταστροφική ταυτόχρονα. Αξίζει να το διαβάσετε.