Θα ήθελα πολύ να είμαι φίλη της Βίβιαν Στεργίου. Να πηγαίναμε για μπύρες σε ένα από αυτά τα παρακμιακά μπαρ στο Βερολίνο ή τις Βρυξέλλες και να μιλούσαμε για την Ανν Σεξτον, να μοιραζόμασταν ιστορίες κυτταρίτιδας, να κοιτούσαμε ενδιάμεσα το κινητό μήπως μας είχε στείλει, να λέγαμε για τους φίλους μας που δουλεύουν ανασφάλιστοι σέρβις στα μπιτσόμπαρα της Βελίκας και για τις μανάδες μας που προσπαθούν να ελέγξουν τον ιερό χώρο τους, την κουζίνα τους. Μάλλον δε θα ήθελε εκείνη όμως. Ίσως με βλέπει σαν αυτούς γέρους που έχουν Facebook και πηγαίνουν σε παρουσιάσεις βιβλίων. Ή σαν εκείνες τις γκόμενες που νομίζουν ότι θα πάνε μπροστά επειδή πάνε σε σεμινάρια και θέλουν να κάνουν διδακτορικό. Δεν πειράζει. Το βιβλίο της το ρούφηξα, το απόλαυσα, το συζήτησα πολύ, το προτείνω παρόλο που θα σας τσιμπήσει σχεδόν σίγουρα, θα σας ενοχλήσει ίσως. Θα δείτε όμως καθαρά και δίκαια και γενναία αυτή τη γενιά, των millenials που κατηγορούμε για δικαιωματισμό και ζηλεύουμε ταυτόχρονα.
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 