Satisfy my soul

Αν ο κος Κουκουζέλης έχει δίκιο, μιλάμε η λίμπιντο, η τοστερόνη μου (όπως έλεγε και μια ηχογραφημένη φωνή όταν παιζόταν η ταινία) και όλες οι σχετικές ορμόνες μου είναι στο ύψη. Μιλάμε, θέλω να γράφω κάθε μέρα.

Ακούω αυτό το τραγούδι από αυτό το CD και τρελαίνομαι, γουστάρω τρομερά. Θυμάμαι πως πρωτοάκουσα Marley.
Ήμουνα Γ΄ λυκείου στη Ρόδο το 1990. Ιούνιος μήνας λίγο πριν αρχίσουν οι Πανελλήνιες και οι καθηγητές ξεκινάνε απεργία διαρκείας. Εμείς ξαφνικά βρισκόμαστε ξεκρέμαστοι. Από τη μια να πρέπει να διαβάζουμε για να είμαστε ανά πάσα στιγμή να δώσουμε εξετάσεις κι απ’την άλλη είναι καλοκαίρι, κάνει ζέστη, θέλουμε να πάμε για μπάνιο, θέλουμε να τριγυρνάμε όλη μέρα και να γνωρίζουμε ηλιοκαμένα Εγγλεζάκια, να ακούμε μουσική…
Σε μια απ’τις βόλτες μας λοιπόν, με την τότε φίλη Σοφία, γνωρίζουμε δυο ωραία παιδιά από την Αγγλία, που όμως έχουν μεγαλώσει στη Κύπρο, (είχαν γονείς στρατιωτικούς αν δεν κάνω λάθος) και έχουν ξεμείνει στη Ρόδο περιμένοντας ένα ιστιοπλοϊκό που θα τους πήγαινε στη Τζαμάικα. Σοβαρά. Εν τω μεταξύ δουλεύουν στα πλοιαράκια που κάνουν τη διαδρομή Ρόδο-Λίνδο. Είναι και άφραγκα τα παιδιά, κι εμείς πάντα πονετικές κανονίζουμε να πάμε στο δωμάτιο τους με φαγητό. Φτιάχνουμε δυο πίτσες λοιπόν, παίρνουμε και μπύρες και καλές ξεδιαλεγμένες αριβάρουμε σε μια αυλή με κάτι άθλια ενοικιαζόμενα. Να μην τα πολυλογώ περάσαμε πολύ ωραία και στο τέλος ο Μάικ μου χάρισε μια κασέτα με Bob Marley. No woman no cry, Is this love, Redemption Song, Could you be loved όλα τα υπέροχα τραγούδια. Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, εσύ μέχρι τότε δεν είχες ξανακούσει ρέγκε; Είχα βρε παιδί μου αλλά ήμουνα βαθιά χωμένη στο Νικ Κέιβ τότε, τους Waterboys, Cure, Triffids, το Robyn Hitchcock και άλλα τέτοια χαρούμενα κομματάκια.
Από εκείνη την κασέτα άκουγα ξανά και ξανά το Satisfy my soul. Το είχα καταλάβει από τότε ότι το κορμί είναι εύκολο να το ικανοποιήσεις (σιγά αυτό το κάνω και μόνη μου) αλλά την ψυχή;;;