Φλωρεντία

Έχω γυρίσει εδώ και μέρες. Αλλά το μυαλό μου είναι ακόμη γεμάτο από τις εικόνες της Ιταλίας. Αποφεύγω δε, να βγαίνω για βόλτα εδώ στη Λάρισα γιατί φοβάμαι μην αρρωστήσω από την ασχήμια. Θα πεις, εκεί ήταν όλα όμορφα; Όχι δεν ήταν, είχε κι εκεί πολλή βρωμιά, πολύ κόσμο, ακριβό νερό και κουνούπια. Και τα άσχημα μάλλον τελειώνουν εκεί. Γιατί περπατούσα στο δρόμο και χάζευα τα ωραία κτίρια που μπορεί να ήταν αρχαία, μεσαιωνικά, Αναγεννησιακά ή του 19ου αιώνα. Κοιτούσα τα μπαλκόνια στις πολυκατοικίες και δεν είχαν αυτή την απίστευτη σαβούρα που μαζεύουμε εδώ. Πλήρωνα τα ακριβά παγωτά και τα πανίνι αλλά το γκαρσόν μου χαμογελούσε, καμιά φορά μου έκλεινε και το μάτι. Οι ταξιτζήδες ήταν πάντα καθαροί και ακούγαν ωραία μουσική, μιλούσαν αγγλικά και ήξεραν να σου προτείνουν 2-3 ωραία μέρη χωρίς πολλούς τουρίστες. La bella figura, είναι λέει αυτή η επίφαση της ομορφιάς που ξέρουν να πουλάνε οι Ιταλοί. Επίφαση, ξε-επίφαση εμένα μου άρεσε! Τι με νοιάζει αν είναι και λίγο υποκριτικά τα χαμόγελα; Αν το φλερτ, τους είναι δεύτερη φύση; Αν είναι όμορφοι και το ξέρουν; Εμένα με νοιάζει που έβγαινες μια βόλτα και οι μουσικοί του δρόμου τραγουδούσαν άριες και οι άνθρωποι σιγομουρμουρίζουν Βέρντι. Που η ομορφιά είναι παντού ακόμη και στα μπλουζάκια που πουλάνε οι πλανόδιοι. Με νοιάζει που παράγγελνες κάτι να φας κι αν οι γεύσεις δεν ταιριάζανε μεταξύ τους, ο σερβιτόρος σου το έλεγε και πρότεινε κάτι άλλο.

Έπειτα είναι και η Αφροδίτη του Μποτιτσέλι. Όσες φορές κι αν την έχεις δει, σε αφίσες, σε μπλουζάκια, σε μαγνητάκια, εκείνη είναι εκεί στη Γκαλερί Ουφίτσι, σε περιμένει, περιμένει να βρεις λίγο χώρο μπροστά απ’όλους τους Γιαπωνέζους, σε περιμένει εκεί, να σε κοιτάξει με αυτό το λυπημένο βλέμμα, αυτή η πιο όμορφη απ’όλες, κι εσύ θα συγκινηθείς, θα σου’ρθει να κλάψεις, γιατί δε μπορεί, Θε μου, δε μπορεί να υπάρχει τόση ομορφιά κι εμείς να είμαστε τόσο τυχεροί.

Ο Δαβίδ, δυστυχώς, είναι ακόμη πιο πολύφερνος. Η ουρά έστριβε στο κτίριο και η ζέστη αφόρητη. Θα καθίσουμε στην ουρά ή θα πάμε να φάμε σε μια ωραία τρατορία; Θα πάμε να φάμε στου Μάριο, κοντά στην κεντρική αγορά και άσε το Δαβίδ να περιμένει…

Ένα πανόραμα της Φλωρεντίας από την Piazzale Michelangelo. Περισσότερες φωτό εδώ