TERRY PRATCHETT and NEIL GAIMAN – Good Omens

Είχα κολλήσει σε ένα βιβλίο. Τώρα διακοπές, και επιτέλους πήρα πάλι μπροστά και διαβάζω πολύ. Αυτά έγραφα πριν απο μερικές μέρες:

Διαβάζω ένα βιβλίο εδώ και ένα μήνα σχεδόν. Και δεν ειναι κανένα μεγάλο ή σοβαρό βιβλίο μη νομίζετε. Μια κωμωδία επιστημονικής φαντασίας είναι, γνωστή στους φαν του είδους, θυμίζει λίγο Ντάγκλας Άνταμς αλλά στο πιο σκοτεινό και στο πιο αστείο.
Λέγεται Καλοί Οιωνοί. Δεν ξέρω ίσως καθυστερώ να το τελειώσω γιατί είναι τόσο αστείο. Για χρόνια αρνιόμουν να διαβάσω Τέρι Πράτσετ για το λόγο ότι δεν είμαι και τόσο φαν της επιστημονικής φαντασίας, και δε μου αρέσαν και τα εξώφυλλα. Στις αγγλικές εκδόσεις μιλάμε, γιατί στις ελληνικές είναι απλώς απαράδεκτα χάλια. (Well done psichogios again!)

Αυτό όμως μου το σύστησε ο Βασίλης που τον εμπιστεύομαι, και το έχει συνυπογράψει ο Νιλ Γκάιμαν που μου αρέσει πολύ, οπότε πείστηκα. Είναι ένα πολύ αστείο βιβλίο για το τέλος του κόσμου, κάθε σελίδα είναι γεμάτη έξυπνες ατάκες που αξίζει να τις απομνημονεύσετε για να εντυπωσιάζετε στα πάρτι με το χιούμορ και την εφευρετικότητα σας!

Το Νιλ Γκάιμαν τον ήξερα από κάποια παιδικά βιβλία που έχει γράψει όπως το Coraline ένα εφηβικό θρίλερ και το The day I swapped my dad for two goldfish με φανταστική εικονογράφιση.

Τώρα έμαθα και τον Πράτσετ με αυτό το αγγλικό χιούμορ με το οποίο γελάς δυνατά. Είναι απο αυτά τα βιβλία που τα κουβαλάς παντού μαζί σου και όποια σελίδα και να ανοίξεις θα βρεις κάτι αστείο. Διαβάζοντας κριτικές στο νετ, αυτό βρίσκω ως κοινό στοιχείο, ότι οι άνθρωποι διαβάζουν και ξαναδιαβάζουν αυτό το βιβλίο γιατί τους κάνει και γελάνε. Στο τέλος του βιβλίου έχει και μια μικρή «συνέντευξη» των δύο συγγραφέων που εξηγούν πως το έγραψαν μαζί αυτό το βιβλίο. Γράφτηκε μεταξύ 1985 και 1990 τότε που δεν υπήρχε ακόμη ηλ. Ταχυδρομείο (ναι, κάποτε δεν υπήρχε…) και οι άνθρωποι πέρασαν πολλές ώρες στο τηλέφωνο και αντάλλαξαν πολλές δισκέτες μέσω ταχυδρομείου (απλού). Αυτό που δεν περίμενε κανένας απο τους δύο είναι ότι θα γινόταν τόσο μεγάλη επιτυχία, ότι οι άνθρωποι θα αγόραζαν και θα ξαναγόραζαν το βιβλίο….

Το θέμα του είναι το τέλος του κόσμου που έρχεται όπου να ΄ναι και δυο εκπρόσωποι του καλού και του κακού, ένας διάβολος κι ένας άγγελος (ας πούμε), οι οποίοι όμως δε διαφέρουν και τόσο πολύ. Άσε που μετά από τόσα χρόνια ανταγωνισμού, έχουν τακιμιάσει και δε θέλουν να δουν το τέλος αυτού του κόσμου, βρε αδελφέ. Αυτό θα σήμαινε λιγότερα βιβλία για τον ένα και λιγότερα γκάτζετς για τον άλλο. Κι έτσι ενώ το τέλος του κόσμου έρχεται οι τέσσερις ιππότες της αποκαλύψεως πίνουν ένα τελευταίο τσάι και τέσσερις ψευτό-άγγελοι της κολάσεως τους ακολουθούν, εμείς γνωρίζουμε μια σειρά από παράλληλους ήρωες, κυνηγούς μαγισσών, για παράδειγμα, ή το παιδί Αντίχριστος που θυμίζει πολύ κάποια παιδιά που γνωρίζω κι εγώ, μια κοπέλα που λέγεται Ανάθεμα και γνωρίζει πότε θα έρθει το τέλος του κόσμου κι ένα σωρό άλλους. Ο πιο ενδιαφέρων ήρωας είναι νομίζω ο Κρώλει, ο υποτιθέμενος εκπρόσωπος της κόλασης με το ακριβό γούστο και το σπίτι με τα καταπληκτικά φυτά (τα οποία τρομοκρατεί ότι αν δεν είναι πράσινα θα τα στείλει στην κόλαση, οπότε κι αυτά τί να κάνουν; Υπακούν).

Ένα πολύ αστείο βιβλίο γενικά, ένα βιβλίο για να σου φτιάξει τη διάθεση. Το τέλος; «Αν θέλετε να φανταστείτε το μέλλον, φανταστείτε ένα άγορι και το σκύλο του και τους φίλους του. Κι ένα καλοκαίρι που δεν τελειώνει…φανταστείτε ένα λυμένο κορδόνι, ένα σκοπό που σφυρίζεται, μια φιγούρα, μισή άγγελος, μισή διάβολος, όλη ανθρώπινη….»