CHRISTOPHER BROOKMYRE – All fun and games…

 All fun and games until somebody loses an eye. Αγγλική έκφραση που προέρχεται από τους Ρωμαϊκούς χρόνους όταν στην πάλη επιτρέπονταν όλα εκτός από το να βγάζεις το μάτι του αντίπαλου.

Αυτό το βιβλίο μου το έδωσε ο Κώστας γιατί λέει δεν του άρεσε καθόλου. Εγώ πάλι το καταευχαριστήθηκα. Είναι ένα κατασκοπικό βιβλίο με ηρωίδα μια γυναίκα 46 χρονών, με παιδιά και εγγόνια παρακαλώ που βαριέται αφάνταστα τη ζωή της σε μια μικρή κωμόπολη της Σκοτίας. Ναι, μάλλον καταλαβαίνω γιατί δεν άρεσε στον Κώστα.

Είναι ένα ελαφρύ ανάγνωσμα, για μια ομάδα ανθρώπων που αναλαμβάνουν μυστήριες δουλειές, για έναν επιστήμονα που έχει κάνει μια απίστευτη ανακάλυψη που μπορεί να σημαίνει το τέλος των πολέμων, αλλά και για τη μάνα του.

Τέτοια κατασκοπικά δεν έχω ξαναδιαβάσει, ούτε είμαι μεγάλη φαν του Τζέιμς Μποντ. Αλλά αυτό το διασκέδασα ιδιαίτερα γιατί ήταν γραμμένο από την πλευρά ενός απλού ανθρώπου που βρίσκεται μπλεγμένος σε μια περιπέτεια που δε μπορούσε να φανταστεί. Ένα πρωί είναι στην κουζίνα της και σφουγγαρίζει υστερικά προσπαθώντας να μην της ξεφύγει ούτε ένα σημείο και το βράδυ της ίδιας μέρας έχει κλέψει δύο αυτοκίνητα, έχει αυτοτραυματιστεί για να μην την υποπτευθούν και έχει κάνει διάφορα άλλα τέρατα.

Όπως καταλαβαίνετε ξεφεύγει από το τυπικό «αστυνομικό», αστυνόμοι άλλωστε δεν υπάρχουν, εδώ παίζουμε με μεγάλους παίκτες της διεθνούς μαφίας, των εμπόρων όπλων και της βιομηχανικής κατασκοπίας και τους απλούς αστυνόμους καλύτερα να τους κρατάμε απ’έξω.

Το βιβλίο επίσης βρίθει διαφόρων στερεότυπων: η 46αρα περνάει κρίση στο γάμο της, ο σύζυγος είναι λίγο λαπάς, κολλημένος με τον καθολικισμό ενώ αυτή είναι πρώην πανκ, με παραμάνες και αλυσίδες. Από εμφάνιση, μέτρια αλλά όπως καταλαβαίνετε υπάρχει και σκηνή makeover μέσα, όπως κάθε καλό άρλεκιν που σέβεται τον εαυτό του. Ο δε αρχηγός των κατασκόπων είναι ένας άντρας με τραυματική παιδική ηλικία που δε μιλάει πολύ (κλασικά) αλλά ερωτεύεται με τη μία τη Σκωτσέζα.

Αυτό που σώζει την κατάσταση είναι ότι ο συγγραφέας έχει κάνει μια καλούτσικη έρευνα για το εμπόριο όπλων καθώς και το χιούμορ του. Αυτό είναι ένα αστείο βιβλίο που αυτοϋπονομεύεται συνέχεια, που δε παίρνει καθόλου σοβαρά τον εαυτό του και δεν υποκρίνεται κάτι που δεν είναι.

Στη Βρετανία μάλιστα πήρε το βραβείο Bollinger Everyman Wodehouse Prize το οποίο είναι το μοναδικό βραβείο για κωμική γραφή. Και όπως είναι η παράδοση γι αυτό το βραβείο ονόμασαν ένα γουρουνάκι με τον τίτλο του βιβλίου. Στη φωτό ο συγγραφέας και το γουρουνάκι που λέγεται AFAG. Ή έχεις χιούμορ ή δεν έχεις.

Αυτό το ποστ νομίζω απαντάει την απορία της Κλειώς: διαβάζω διαφόρων ειδών πράγματα, άλλα «σοβαρά» και άλλα όχι, τα πιο πολλά μάλλον όχι. Τα υπόλοιπα είναι θέμα γούστου. Επίσης ελπίζω να το διαβάσει η Μαρία για να πειστεί ότι δεν έχω «προχωρήσει» και τόσο πολύ από τότε που συζητούσαμε στη βεράντα της για βιβλία (στο παλιό σπίτι Μαρία, θυμάσαι, πριν κάνουμε μωρά και μάθουμε να φτιάχνουμε ντολμαδάκια;).