ΜΑΡΙΟ ΒΑΡΓΚΑΣ ΛΙΟΣΑ – Το παλιοκόριτσο

Από τη μεγάλη Λατινοαμερικάνικη λογοτεχνική παράδοση έχω διαβάσει τελικά λίγα, πολύ λίγα. Κάνω μια μικρή έρευνα στη Wikipedia και ο κατάλογος των σημαντικότερων συγγραφέων είναι τεράστιος. Κι εγώ έχω διαβάσει 4-5 μόνο. (Μαρκές, Κασάρες, λίγο Μπόρχες, πολύ Σάμπατο, τελευταία τον Μπολάνιο).
Πάλι άγχος με έπιασε. Τόσα πολλά βιβλία, τόσα λίγα χρόνια στη διάθεση μας.
Για το Μάριο Βάργκας Λιόσα άκουγα εδώ και χρόνια αλλά δεν ξέρω γιατί δεν είχε πέσει ποτέ τίποτε στα χέρια μου. Εδώ στη Ρόδο, πάλι στα βιβλία του αδελφού μου βρήκα το Παλιοκόριτσο, το οποίο μάλιστα του είχα προτείνει εγώ το χειμώνα, χωρίς να το έχω διαβάσει, έτσι επειδή μου άρεσε η περίληψη.

Και ήταν πράγματι πολύ χορταστικό βιβλίο. Είναι η ιστορία ενός έρωτα που ξεκινάει στην εφηβική ηλικία των πρωταγωνιστών, στο Περού και φτάνει ως το θάνατο της μίας, αφού περάσει από χίλια κύματα, από απίστευτες περιπέτειες και ταλαιπωρίες. Η γυναίκα του τίτλου, είναι πράγματι ένα παλιοκόριτσο, και λίγα λέμε. Αλλά ο ήρωας την έχει πατήσει άγρια μαζί της και ενώ κάθε φορά υπόσχεται στον εαυτό του ότι «πάει, τέλειωσε, δεν την θέλω πια, θα με πεθάνει», κάθε φορά αυτή εμφανίζεται για να του αποδείξει πόσο αδύναμος είναι.

Και είναι τόσο ευφάνταστος ο συγγραφέας, περιγράφει τα αισθήματα του άντρα τόσο καλά που πραγματικά σε πείθει, δεν σε εκνευρίζει. Έπειτα είμαι σίγουρη ότι αν δεν έχετε ζήσει εσείς οι ίδιοι μια τέτοια σχέση ταλαιπώρια, θα έχουν ζήσει οι φίλοι σας. Με τους χωρισμούς, την προδοσία, το απίστευτο πάθος αλλά και την απίστευτη πίκρα.

Ξέρω ότι αυτό το βιβλίο είναι το τελευταίο του μυθιστόρημα και σε καμιά περίπτωση δεν είναι το καλύτερο του. Είναι όμως μια καλή εισαγωγή, ένα ωραίο παραμύθι και επιπλέον τα λόγια που ο πρωταγωνιστής λέει στην αγαπημένη του είναι παράδειγμα προς μίμηση. Αν ήμουν αγόρι θα τα αντέγραφα σε χαρτάκια και θα τα μάθαινα απέξω να τα λέω στις ερωμένες μου…