ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – Λάθος Οδηγίες

Συνήθως γράφω για ένα βιβλίο λίγο μετά αφού το έχω τελειώσει. Μια δυο μέρες μετά μερικές φορές ακόμη και μερικά λεπτά αφού έχω διαβάσει την τελευταία γραμμή. Αυτό το βιβλίο το διάβασα όμως στη μέση της διοργάνωσης του 4^ου συνεδρίου bookcrossing  και δεν προλάβαινα όχι να γράψω ποστ αλλά ούτε και να το σκεφτώ καλά καλά. Ήξερα ωστόσο ότι η σχέση μας δεν είχε τελειώσει, το άφηνα λίγο στην άκρη και μετά θα ξαναγύρναγα σ’αυτό ίσως και με μια μικρή ενοχή…

Επίσης, συνήθως δε διαβάζω διηγήματα. Ξέρω, ξέρω, η μικρή φόρμα και μπλα μπλα μπλα, μεγάλοι μάστορες, μπλά μπλα, πρώτες δουλειές, μπλα, μπλα, μπλα. Προτιμώ τα μυθιστορήματα όμως, τι να κάνουμε, γούστα είναι αυτά. Ειδικά όταν είναι καλογραμμένα τα διηγήματα εκνευρίζομαι πάρα πολύ γιατί εγώ θέλω να μάθω τη συνέχεια, τι απέγιναν οι ήρωες και λοιπά και λοιπά.

Τρίτον το βιβλίο έχει χάλια εξώφυλλο. Sorry guys, πάλι προσωπικά γούστα είναι αυτά αλλά με αποσυντονίζει βρε παιδί μου. Αυτό το μηχανικό χέρι που γράφει σε μια παράξενη γραφή καθόλου δε με προϊδέασε για το περιεχόμενο. Ειλικρινά δεν θα το είχα διαβάσει αν δεν ήταν του Αλέκου Παπαδόπουλου, του οποίου το πρώτο διήγημα που διάβασα, το Καύσιμο της Κόλασης, με ενθουσίασε τόσο πολύ που με οδήγησε σε ακατανόμαστες πράξεις, καθόλου ταιριαστές με την κοινωνική μου θέση : )  (joking again). 

Αυτά με τις εξωτερικές συνθήκες. Το βιβλίο αυτό καθ’αυτό μ’αρεσε όμως, παρόλες τις προηγούμενες καταστάσεις. Τα διηγήματα είναι απροσδόκητα και αυτό που μ αρέσει πιο πολύ είναι ότι ο συγγραφέας καταφέρνει να μπει στην ψυχολογία αυτού που περιγράφει είτε είναι ένας δημοσιογράφος μπλόγκερ είτε ένα τρελλό μπουκρόσι. Νομίζουμε καμιά φορά ότι οι συγγραφείς έχουν ζήσει πολλές περιπέτειες κι έχουν περάσει από τα χίλια κύματα για να γράψουν αυτά που διαβάζουμε. Ίσως να συμβαίνει κι αυτό. Αλλά μπορεί να συμβαίνει ότι ο συγγραφέας έχει ζωηρή φαντασία, και πιθανόν απλώς να παίρνει το ερέθισμα από την πραγματικότητα και να το πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα.

Αγαπημένο μου από τη συλλογή το διήγημα “Ανέπαφες Αξίες” που περιγράφει την άφιξη μιας ομάδας εξωγήινων στον Άρη. Οι γήινοι τους βλέπουν τους στέλνουν μηνύματα φιλίας και συναδέλφωσης αλλά οι εξωγήινοι δεν απαντάνε. Οι γήινοι ξαναματάστέλνουν μήνυμα (μάλλον ένα από το πακέτο των χιλίων SMS) και οι εξωγήινοι το χαβά τους. Και μετά ξαφνικά φεύγουν και οι γήινοι αισθάνονται σαν γκόμενα που έχει βαφτεί, έχει χτενιστεί, έχει βάλει το καινούριο πανάκριβο τισέρτ,  πάει στο μπαρ και ξαφνικά κανένας δεν της δίνει σημασία! Μα τι έγινε εδώ τώρα; Όχι, τι έγινε εδώ τώρα;

Αλλά και τα υπόλοιπα διηγήματα, τα χαρακτηρίζει το χιούμορ και η ευστοχία. Μιλάει για θέματα που μας απασχολούν σήμερα αλλά τα βλέπει σε ένα μελλοντικό κόσμο, όπου η καλλιέργεια μεταλλαγμένων είναι μονόδρομος, τα ρομπότ (νέου τύπου) επικοινωνούν μεταξύ τους και ίσως έχουν και ψυχή, η ιατρική όπως την ξέρουμε σήμερα, μπορεί είναι η απατεωνιά του αύριο.

Τώρα που το ξανακοιτάζω και θυμάμαι μερικά κομμάτια βρίσκω συνέχεια φράσεις και φάσεις που μου αρέσουν. Έχω και ένα κομμάτι αφιερωμένο στους περισσότερους συναδέλφους μου:

«Με τους ανθρώπους είμαι βέβαιη, νιώθω μια σιγουριά. Ό,τι και να συμβεί, γνωρίζω πως στο τέλος θα τα θαλασσώσουν. Έχει βέβαια μια αγωνία, ένα άγχος, αφού ποτέ δεν ξέρεις πως θα τα καταφέρουν ακριβώς, τι έμπνευση θα έχουν που θα φέρει τα όρθια κάτω και τα καλά στον πάτο…Βεβαιότητα και σασπένς μαζί – τι άλλο να ζητήσει κανείς;» (από το διήγημα «Απασφάλιση»)

Και μια και το βιβλίο είναι δώρο και η καλοσύνη των ξένων πρέπει να επιστρέφεται στο σύμπαν, το κάνουμε bookring (αλυσίδα ανάγνωσης βιβλίου όπου το βιβλίο ταξιδεύει ταχυδρομικά ή χέρι με χέρι από αναγνώστη σε αναγνώστη και τελικά επιστρέφει (;) σε αυτόν που το ξεκίνησε) σε όσους ενδιαφέρονται. Μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή εδώ.