ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΚΡΟΥΜΠΕΛΟΣ – Η ιστορία της Βέλβετ Παλμ

Εκείνη την ημέρα  είχα φύγει απ τη δουλειά κατά τις 5.30 και γύριζα σπίτι με τα πόδια από ένα δρόμο που δεν είχα ξαναπάρει. Ήταν μια ζεστή Παρασκευή του Ιουλίου στις Βρυξέλλες. Είχε πάει 6.00 κι ακόμη δεν είχα φτάσει ούτε στα μισά όταν είδα ένα ωραίο καφέ όπου μια παρέα νεαρών παιδιών έπινε ένα πορτοκαλί ποτό πολύ δροσιστικό κατά τα φαινόμενα. Στο σπίτι δε με περίμενε κανείς, σχέδια για το βράδυ δεν είχα, εκτός απ’το να διαβάσω ένα βιβλίο που είχα λάβει από Ελλάδα την προηγούμενη μέρα, αλλά ευτυχώς το είχα μαζί μου. Οπότε κάθισα, παρήγγειλα, φωτογράφισα (ξέρω , ξέρω, ναρκισσισμός, θα πείτε) και ξεκίνησα να διαβάζω.

Κι από δω και πέρα τέρμα τα χάχανα και η ωραία διάθεση της Παρασκευής. Το βιβλίο είναι βαρύ. Είναι ένα μικρό βιβλιαράκι που διαβάζεται σε κανένα δίωρο αλλά που σε αφήνει τραυματισμένο. Σε αφήνει με μια διάθεση, “τι κάνω εγώ εδώ πέρα τώρα;”, με μια στυφή γεύση στα χείλη, ακόμη κι αν έχεις πιει τρία γλυκά σπριτζ.

Είναι η ιστορία της Βέλβετ Πάλμ, της βελούδινης παλάμης, μιας νεαρής κοπέλας από την Αφρική που η ιστορία τη φέρνει στην Ελλάδα και την κάνει πόρνη. Χωρίς τη θέληση της φυσικά (όποιος πιστεύει ότι υπάρχουν γυναίκες που γίνονται με τη θέληση τους πόρνες γιατί είναι ένας εύκολος τρόπος να βγάλεις χρήματα, τι να πω, αυταπατάται οικτρά). Τα βάσανα της ατέλειωτα, η ιστορία της δραματική. Οι άνθρωποι που συναντάει άλλοι γενναιόδωροι κι άλλοι απ-άνθρωποι. Άλλοι τη βοηθάνε κι άλλοι την πατάνε κάτω. Μέσα από την ιστορία της νεαρής κοπέλας, βγαίνει μια μεγαλύτερη ιστορία που συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα, το εμπόριο  λευκής σαρκός και αναδύονται οι πρωταγωνιστές του: οι αστυνομικές αρχές, οι έμποροι, οι μικρές τοπικές κοινωνίες που γνωρίζουν αλλά ανέχονται.

Το βιβλίο δε διαβάζεται ακριβώς σαν μυθιστόρημα. Είναι βεβαίως γραμμένο με την φοβερή πένα του Σκρουμπέλου, ενός συγγραφέα που θέλω να διαβάζω ό,τι γράφει, αλλά η ιστορία της Βέλβετ Πάλμ είναι μόνο η αφορμή. Τέτοιες ιστορίες υπάρχουν χιλιάδες σε όλο τον κόσμο. Οι περισσότερες δεν τελειώνουν καλά. Αλλά είναι γύρω μας. Συμβαίνουν σε κάποιο σπίτι κοντά στο δικό μας, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αντιδράσουμε όταν κάποιος τύπος απ’τον κύκλο μας κοκορεύεται για τα “κορίτσια” και τα “μωρά” που γνώρισε στο μπαράκι πίσω απ το βενζινάδικο. Κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μη βάζουμε βενζίνη σε αυτό το βενζινάδικο.

Θυμάμαι πέρσι το Μάρτιο είχα πάει σε μια εκδήλωση για εκπαιδευτικούς στην Καρδίτσα,  με θέμα το πως μπορούμε μέσα στην τάξη να μιλήσουμε για δύσκολα ζητήματα όπως η φτώχεια  η εκμετάλλευση, το εμπόριο λευκής σαρκός (αλήθεια γιατί το λέμε λευκής;) Η Τζούλι από την οργάνωση The NO project που μας είχε μιλήσει μας είχε δείξει μερικά συγκλονιστικά βίντεο. Μετά το συζητούσαμε με τις φίλες μου και μία ανέφερε ότι ίσως ήταν λίγο υπερβολή όλα αυτά για την Ελλάδα, ότι το δουλεμπόριο δε συμβαίνει ακριβώς εδώ αλλά κάπου αλλού μακριά μας, στην Αμερική, στην Ταϊβάν. Μερικές φορές, η προστατευμένη μας ζωή, η καθημερινότητα με τα μικρά και μεγάλα προβλήματα της δε μας αφήνουν να δούμε έξω από μας. Δυστυχώς το πρόβλημα επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες μετά όταν η ίδια φίλη έγινε μάρτυρας μιας υπόθεσης δουλεμπορίου σε ευκατάστατο σπίτι των Αθηνών (ευτυχώς η υπόθεση πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης).

Τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα, όχι για να σας μαυρίσω την καρδιά Πρωτοχρονιάτικα αλλά γιατί κάποιοι άλλοι φίλοι απ’τη Θεσσαλονίκη φτιάχνουν μια ταινιούλα που θα λέγεται The Noir Project. Απ’ότι είδα είναι ενδιαφέρουσα. Έχει το ίδιο θέμα . Μιλάει για την ενδοοικογενειακή βία και αν θέλουμε να τους βοηθήσουμε  μπορούμε να πατήσουμε ένα λάικ στη σελίδα τους. Μπορούμε να κάνουμε κι άλλα. Μπορούμε να δούμε την ταινιούλα και να μιλήσουμε γι αυτή στους φίλους μας. Μπορούμε να παλέψουμε ο καθένας με τα όπλα που έχει. Μπορούμε να αλλάξουμε κάτι. Το να λέμε ότι η πορνεία είναι το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου δε μας δίνει άλλοθι.