Πήγα φέτος (ξανά) στο φεστιβαλ Couleur Café που γίνεται κάθε χρόνο στις Βρυξέλλες από το 1990. Σε γενικές γραμμές θα το λέγαμε ένα φεστιβάλ έθνικ μουσικής και κουλτούρας, αλλά αυτή η περιγραφή δεν αποδίδει την ομορφιά του! Γίνεται σε ένα βιομηχανικό χώρο κοντά στο ποτάμι των Βρυξελλών, κοντά στο παλιό λιμάνι (ναι, έχουν και λιμάνι οι Βρυξέλλες) σε μια περιοχή που αναβαθμίζεται σιγά σιγά.
Το Κουλέρ Καφέ λοιπόν ξεκίνησε το 1990 σε ένα άλλο μέρος πιο κεντρικό, και είχε τα πρώτα χρόνια 3-4 χιλιάδες επισκέπτες. Τα πρώτα συγκροτήματα που έλαβαν μέρας, έπαιζαν κυρίως Αφρικάνικη μουσική άντε και λίγο ρέγκε. Τα τελευταία χρόνια όμως το ρεπερτόριο είναι πολύ πιο ευρύ με μια ιδιαίτερη συμπάθεια σε αυτό που λέμε έθνικ μουσική όμως.
Αυτό που μου αρέσει σε αυτό το φεστιβάλ είναι ότι δεν είναι ούτε πολύ μεγάλο ούτε πολύ μικρό, ότι είναι πολύχρωμο, ότι είναι μέσα στην πόλη και φτάνεται άνετα και φυσικά ότι οι μουσικές του είναι ένα μείγμα από παλιά και καινούρια πράγματα, από μεγάλα και μικρά ονόματα.
Πέρσι είδα τη Sharon Jones, την Imany, τους Tinariwen, την Erykah Badou. Φέτος τους Calexico, τους Raggasonic, τον Salif Keita, και τα ντόπια ταλέντα Delv!s και Fefe. Ο τυπάκος που λέγεται Delv!s μου άρεσε πολύ με ένα μείγμα σόουλ ρέγκε. Είναι βέρος Βρυξελλιώτης και καλλιτέχνης in residence στο Ancienne Belgique που είναι ΤΟ λαιβάδικο της πόλης!
Και φυσικά οι Καλέξικο, πολύ καλύτεροι απ’ότι περίμενα στο λάιβ! Πολύ ωραίοι μουσική και πολύ ωραία μουσική, επιλογή από παλιά και καινούρια τους κομμάτια και κανά δυο διασκευές άλλων. Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ στα λάιβ, είναι ότι υπάρχει αυτή η ενέργεια του κοινού που θέλει να χορέψει και να συμμετέχει ακόμη και με μουσικές που δε θα έλεγες ότι είναι κατ’εξοχήν χορευτικές. Ας πούμε τους Καλέξικο δε θα τους έβαζα στα γκρουπ με τα οποία χορεύεις. Κι όμως όταν έπαιξαν μια έξτρα λονγκ εκτέλεση του Guero Canelo όλοι χορεύαμε! Οι τρομπέτες, ο Ισπανός κιθαρίστας με τα γαλάζια μάτια, το καλό παιδί Τζόι Μπερνς, όλοι συνεργάστηκαν για μαγικό αποτέλεσμα.
Ο πραγματικός χορός όμως έπεσε στους Raggasonic. Αυτούς δεν είχα σκοπό να τους ακούσω. Αλλά μας τράβηξε ο ρυθμός. Ήταν σαν να μη μπορείς να αντισταθείς στη δύναμη τους. Χιλιάδες άνθρωποι να χορεύουν ταυτόχρονα και κάπου εκεί ανάμεσα στο πλήθος κι εμείς.
Γενικά άμα ήθελες να χορέψεις, δε σταματούσες αδελφέ μου. Είτε στα λάιβ, είτε με τους ντιτζέι που έπαιζαν σε διάφορα σημεία είτε σε κάτι που λεγόταν εργαστήρια χορού. Είτε με τις διάφορες ορχήστρες κρουστών που έπαιζαν ανάμεσα στα σετ. Είτε στο χώρο του φαγητού που κι εκεί είχε δυνατή μουσική.
Αυτός ο χώρος του φαγητού ήταν επίσης πολύ ταξιδιάρικος! Σταντ από τις περισσότερες Αφρικάνικες χώρες, από τη Νότια Αμερική από την Ασία. Με 5-6 ευρώ έτρωγες σούπερ γεύμα και δοκίμαζες ό,τι σου άρεσε, γλυκό, αλμυρό, ξινό ή γλυκοξινο.
Να γράψω και δυο λόγια για την οργάνωση γιατί πραγματικά εντυπωσιάστηκα: Οι τουαλέτες ήταν ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΕΣ και τόσες πολλές που δεν περίμενες πάνω από ένα λεπτό στην ουρά! Και δεν έμειναν από χαρτί υγείας ούτε στις 11 το βράδυ. Θα μου πείτε, Α ρε Αννούλα, μεγάλωσες και παίζουν ρόλο κάτι τέτοια…Ε, ναι μεγάλωσα και παίζουν ρόλο κάτι τέτοια J!!!!
Μου άρεσε πολύ και πολύ θα θέλα να μπορέσω να το επαναλάβω του χρόνου! Το τελευταίο ΣΚ του Ιουνίου γίνεται συνήθως. Κάντε τα κουμάντα σας κι ελάτε!
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 