PIERRE LEMMAITRE – Travail Soigné

Πολύ ωραίο αστυνομικό! Καιρό είχα να διαβάσω τέτοιο. Μου πήρε μέρες να το τελειώσω γιατί το διάβαζα στα γαλλικά και δεν είμαι ακόμη τόσο καλή στη γλώσσα, είχα πολλές άγνωστες λέξεις. Επίσης τα εγκλήματα που περιγράφει στην αρχή είναι τόσο αποτρόπαια που δεν ξέρεις αν πρέπει να πιστέψεις αυτό που διαβάζεις ή αν κάνεις λάθος στις λέξεις. Τελικά δεν κάνεις λάθος.

Όμως αυτό που νομίζω ότι είναι το πιο σημαντικό και κάνει να ξεχωρίζουν κάποια αστυνομικά είναι η δημιουργία του ήρωα ντετέκτιβ και των συνεργατών του. Ο Ντετέκτιβ Βερχόφεν είναι χαμηλών τόνων και στην αρχή είχα την αίσθηση ότι δεν ήταν αυτός ο βασικός ήρωας. Ίσως γιατί ξεκινάει περιγράφοντας του συνεργάτες του περισσότερο από αυτόν τον ίδιο. Σιγά σιγά όμως, μέσα από το σύνολο του βιβλίου ξεπηδάει ο χαρακτήρας, σοφός, λιγομίλητος και τραγικός. Ο ίδιος ο συγγραφέας λέει για τον ήρωα του: «Ο βασικός ήρωάς μου, ο επιθεωρητής Καμίλ, έχει το επίθετο Βερχόφεν ως φόρο τιμής στην ολλανδική ζωγραφική επειδή αναγνωρίζω σ’ αυτήν μια αγωνία για τη λεπτομέρεια, μια προτίμηση για τα πρόσωπα στο παρασκήνιο, μια ακρίβεια και μια αίσθηση της μεταφοράς που εφάπτεται με τις δικές μου λογοτεχνικές προτιμήσεις. Η αστυνομική τριλογία με πρωταγωνιστή τον ίδιο – στην πραγματικότητα είναι τέσσερα τα βιβλία, προς τιμήν του Αλέξανδρου Δουμά, του οποίου “Οι τρεις σωματοφύλακες” ήταν τέσσερις ουσιαστικά – αφηγείται την πορεία της ζωής ενός μικροσκοπικού άντρα (1,45 μ.) μέσα από τις ιστορίες τριών γυναικών: Ειρήνη, Αλεξ και Αννα. Ο Βερχόφεν κοιτάζει τον κόσμο απ’ την ανάποδη και βλέπει σ’ αυτόν πράγματα που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να δουν. Είναι μάλλον ένας οργισμένος άνθρωπος όπως εγώ» εξήγησε ο Πιερ Λεμέτρ. (Το Βήμα, 28/12/2014) 

Δε θα πω πολλά για την υπόθεση για να μη σας το χαλάσω. Μόνο ότι οι φόνοι που διαπράττονται αποτελούν αντιγραφή άλλων φόνων, από κλασικά αστυνομικά βιβλία. Η Μαύρη Ντάλια του Τζέιμς Ελρόυ, και η Αμερικάνικη Ψυχώ του Μπρετ Ίστον Έλλις, είναι τα δύο βασικά βιβλία στα οποία ο Λεμέτρ αποδίδει φόρο τιμής. Στο τέλος του βιβλίου λέει ότι έχει συμπεριλάβει φράσεις αυτούσιες ή ελαφρώς αλλαγμένες και από άλλους συγγραφείς όπως ο Ζωρζ Περέκ, ο Όμηρος, ο Μαρσέλ Προυστ για να αναφέρω μερικούς. Είναι καταφανέστατα ένα βιβλιοφιλικό αστυνομικό με δράση μέσα στη δράση και πλοκή μέσα στην πλοκή.

Το διάβασα αργά όπως είπα αλλά από ένα σημείο και μετά που η πλοκή γίνεται πιο προσωπική, ο ρυθμός είναι καταιγιστικός. Διάβασα τις πρώτες 200 σελίδες σε δυο βδομάδες περίπου και τις τελευταίες 200 σε μια μέρα, γιατί δεν μπορούσα να το αφήσω. Σίγουρα θα ψάξω και τα επόμενα, αλλά προς το παρόν θα κάνω ένα διάλειμμα γιατί όλη αυτή η βία  δεν είναι για μεγάλες δόσεις. Μεγάλωσα μάλλον…

Αυτή η τριλογία που είναι τετραλογία στην πραγματικότητα δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Έχει μεταφραστεί όμως στα αγγλικά. Το πρώτο βιβλίο της σειράς μεταφράστηκε στα αγγλικά με τον τίτλο Irene. Για να μην κάνετε λάθος και διαβάσετε πρώτα το δεύτερο. Ευχαριστώ τη μπλόγκερ don’t ever read me για την αναφορά που με έκανε να το ψάξω και τις συμβουλές της για τη σειρά με την οποία έπρεπε να το διαβάσω.

#readathon15 Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα