Έχει περάσεreadathon 17ι το πρώτο εξάμηνο το 2017 και δεν σας έχω γράψει γι αυτή την αναγνωστική πρόκληση στην οποία παίρνω μέρος. Ίσως γιατί την προηγούμενη φορά που είχα συμμετέχει, δεν είχα καταφέρει να φτάσω ούτε καν στη μέση. Τώρα όμως έχω διαβάσει 47 από τα 52 βιβλία που έχω δεσμευτεί ότι θα διαβάσω, και νομίζω ότι θα τα καταφέρω. Δηλαδή, καταλάβατε, μόνο επειδή είμαι σχεδόν βέβαιη ότι θα το φέρω σε πέρας σας το ανακοινώνω. Αν τα διάβαζε ο δάσκαλος του coaching, θα μου έλεγε, «τζάμπα τόσα μαθήματα Αννούλα», αλλά τέλοσπάντων έτσι έχουν τα πράγματα, ελπίζω να έχετε καταλάβει τόσα χρόνια τι αφερέγγυα άτομα είμαστε εγώ και η annabooklover, οπότε συνεχίζετε με δική σας ευθύνη.
Που λέτε αυτές οι προκλήσεις, μου αρέσουν και δε μου αρέσουν ταυτόχρονα. Αυτή η συγκεκριμένη που την οργανώνει τρία χρόνια τώρα ο φίλος somuchreading έχει 80 διαφορετικές κατηγορίες και την επιπλέον «υποχρέωση» να είναι γυναίκες οι συγγραφείς των μισών τουλάχιστον βιβλίων που θα διαβάσει ο καθένας. Εμένα με έβαλε λίγο στη διαδικασία να διαβάσω διαφορετικά πράγματα απ’ότι διάβαζα «κανονικά» και αυτό ήταν που με κράτησε τόσο πολύ. Για την «υποχρέωση» να διαβάσω περισσότερες γυναίκες στην αρχή σκέφτηκα, «Ευκολάκι». Όμως στην πορεία δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Μέχρι ένα σημείο όλα τα βιβλία που είχα διαβάσει ήταν γραμμένα από άντρες. Θα μου πει κάποιος (άντρας μάλλον) «Ε, καλά και τι σημασία έχει; Αμάν με το φεμινισμό σας, καλούς συγγραφείς να διαβάζουμε». Συμφωνώ με το τελευταίο (περισσότερα για το φεμινισμό σε άλλο ποστ). Αλλά να διαβάζουμε και διαφορετικά πράγματα, να έχουμε μια ποικιλομορφία, να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από διάφορες ματιές. Να διαβάζουμε από διάφορες χώρες, εποχές, είδη. Και να διαβάζουμε και γυναίκες. Και να γράφουμε κιόλας. Επίσης συνειδητοποιείτε πόσο η λογοτεχνία που διαβάζουμε προέρχεται από δυο τρεις χώρες βασικά (ΗΠΑ, Η.Β., άντε και καμιά Γαλλία) και σχεδόν πάντα από αυτό που λέμε Δυτικό Κόσμο; Για να το σκεφτούμε λίγο…
Ένα άλλο στοιχείο της συμμετοχής αυτής της πρόκλησης απευθύνεται στην καταναγκαστική πλευρά μου. Πολύ διασκεδάζω με το να διαβάζω ένα βιβλίο και μετά να ψάχνω σε ποια κατηγορία θα το βάλω. Έχω χάσει δυο φορές το σκονάκι στο οποίο κρατούσα σημειώσεις μέχρι που σε κάποια φάση σοβαρεύτηκα και έφτιαξα το excelἀκι που θα βρείτε παρακάτω.
Σήμερα, λοιπόν, ήθελα να σας γράψω για ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που διάβασα με αφορμή κάτι που έγραψε ο so muchreading. Είχα καιρό να διαβάσω επιστημονική φαντασία γιατί δεν είναι από τις αγαπημένες μου κατηγορίες βιβλίων. Αλλά αγαπώ πολύ την Ούρσουλα Λε Γκεν. Και διάβασα δυο δικά της φέτος. Λοιπόν ένα βιβλίο που έχει μεγάλη επιτυχία στην Αμερική είναι το The Long Way to a Small Angry Planet της Becky Chambers. Είναι ένα βιβλίο που έχει ενδιαφέρον γιατί καταφέρνει να δημιουργήσει ένα δικό του εντελώς καινούριο σύμπαν. Ένα σύμπαν πολυσυμπαντικό μάλιστα, διαγαλαξιακό, διαπλανητικό και δε συμμαζεύεται. Η βασική ιστορία είναι η εξής: σε ένα μακρινό μέλλον, εμείς οι γήινοι έχουμε καταφέρει να καταστρέψουμε εντελώς το περιβάλλον του πλανήτη μας και αναγκαζόμαστε να μετοικήσουμε κάποιοι στον Άρη και κάποιοι άλλοι να γίνουμε αιώνιοι νομάδες και να ζούμε σε διαστημικούς σταθμούς. Σε κάποια φάση ανακαλύπτουμε ότι δεν είμαστε μόνο εμείς τα έννοα ζώα των συμπάντων και μάλιστα οι υπόλοιποι είναι ήδη οργανωμένοι σε κάποιου είδους συμμαχία. Αφού περνάμε μερικά χρόνια σαν τα αποπαίδια της ιστορίας, κάτι σαν σκλάβοι δηλαδή όπου δεν έχουμε δικαιώματα, κατορθώνουμε να γίνουμε κι εμείς ισότιμα μέλη της Γαλαξιακής Συμμαχίας. Σε αυτό το πρώτο μέρος της τριλογίας, η Chambers περιγράφει ένα ταξίδι σε μια απομακρυσμένη γωνιά ενός σύμπαντος, ένα ταξίδι που είναι ηθικά συζητήσιμο αλλά θα αποφέρει πολλά χρήματα.
Μέσα σε όλο αυτό το υπόβαθρο η νεαρή συγγραφέας στήνει μια απλή ιστορία (πολλοί αναγνώστες παρατηρούν εύστοχα ότι δεν υπάρχει σοβαρή πλοκή) που μοιάζει πολύ με παραβολή. Το πιο σημαντικό στοιχεία σε αυτή την ιδιότυπη Συμμαχία είναι η πλήρης αποδοχή των άλλων ειδών, η απαγόρευση του λόγου μίσους, ο σεβασμός στην κουλτούρα των ειδών και η διάθεση για επικοινωνία. Αγαπημένα μου σημεία ήταν η επίλυση μιας σύγκρουσης μέσα από τη γνώση ξένων γλωσσών και το ιδιότυπο φλερτ μεταξύ διαφορετικών ειδών.
Ήταν ένα διασκεδαστικό βιβλίο και νομίζω ότι θα διαβάσω και το δεύτερο μέρος περισσότερο γιατί όλοι λένε ότι είναι πολύ διαφορετικό, περισσότερο φιλοσοφικό. Για να δούμε.
Κάτι άλλο που με εντυπωσίασε ήταν ο τρόπος που έγραψε το βιβλίο της η νεαρή Becky. Το περιγράφει η ίδια πολύ γλαφυρά στο τέλος του βιβλίου: στις αρχές του 2012 είχε το εξής πρόβλημα. Είχε γράψει τα δύο τρίτα της πρώτης εκδοχής του βιβλίου και είχε ξεμείνει από χρήματα. Η επόμενη δουλειά της απείχε 2.5 μήνες κι εκείνη ήθελε να χρησιμοποιήσει αυτό το διάστημα για να το τελειώσει. Είχε δύο επιλογές: ή να αφήσει το βιβλίο στην άκρη και να βρει κάποια προσωρινή δουλειά ή να κάνει αυτό που έκανε: να ζητήσει τη βοήθεια του κοινού, κυριολεκτικά. Έβαλε μια ανακοίνωση στο Kickstarter, ξέρετε, αυτή την πλατφόρμα αναζήτησης χρηματοδότησης για κάθε είδους project, είπε δυο λόγια για το βιβλίο της και είπε ότι χρειαζόταν περίπου 2.500 δολάρια για να τα καταφέρει. Και τα μάζεψε. Κυρίως από αγνώστους όπως λέει η ίδια. Chapeau, Becky!
Όλα αυτά τα σκέφτηκα χθες καθώς οδηγούσα. Και μετά σκέφτηκα γιατί δεν έχουμε περισσότερη ελληνική επιστημονική φαντασία. Το τελευταίο βιβλίο Έλληνα συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας που διάβασα και που είχα λατρέψει ήταν του Παναγιώτη Κούστα, το Έξι δισεκατομμύρια τρόποι ζωής. Έχω ακόμη ένα στη λίστα με αυτά που θέλω να διαβάσω, το Σάρκινο Φρούτο του Μιχάλη Μανωλιού. Διαβάζω ότι η Κενή Διαθήκη του Ηφαιστίωνα Χριστόπουλου είναι ένα πολύ αξιόλογο πρώτο βιβλίο αν και είναι περισσότερο δυστοπία.
Το τραγούδι που μου θύμισε πολύ το βιβλίο της Chambers είναι το Μ’ένα άσπρο άλογο της Αρλέτας. Λέει κι εκείνη για διαστημικά καταστήματα, για τύπους που πίνουν ούζα βερεσέ, για μεγάλη ανοχή σε όλα τα είδη. Αχ η αγαπημένη Αρλέτα, σαν εξωγήινη θα ένιωθε πολλές φορές, είμαι σίγουρη.
Εδώ μπορείτε να δείτε και αναλυτικά τις κατηγορίες και τα βιβλία που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Αυτό που παρατήρησα σήμερα είναι και η έλλειψη ποικιλομορφίας όσον αφορά τις χώρες. 15 χώρες όλες κι όλες και από αυτές οι ΗΠΑ κερδίζουν με διαφορά. Και τα περισσότερα αδιάβαστα που έχω είναι κι αυτά Αμερικάνικα. Εσείς από ποιες χώρες διαβάζετε;
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 