Βιβλία, twitter και ζωή

Παλιότερα όταν δεν έγραφα σήμαινε ότι δε διάβαζα. Τώρα μπορεί να μη γράφω πολύ συχνά, αλλά διαβάζω αρκετά, σίγουρα ένα βιβλίο τη βδομάδα, μπορεί και περισσότερο. Αλλά δε θέλω πάντα να γράψω γι αυτά που διάβασα… Έπειτα είναι και το άλλο…ενέδωσα τελικά στο μικρό συμπαθητικό Twitter! Τόσο καιρό αντιστεκόμουν γιατί μου φαινόταν πολύ κουραστικό να σου ‘ρχονται μηνύματα κάθε λίγο στο κινητό. Αλλά τελικά δεν είναι απαραίτητο να το συνδέσεις με το κινητό σου… Και αυτή η μικρή φόρμα μου αρέσει πάρα πολύ. Μερικές φορές αυτοί οι 150 χαρακτήρες είναι ό,τι χρειάζεται να πεις για οτιδήποτε.
Όπως ας πούμε για το βιβλίο του Ώστερ Travels from the Scriptorium. Tο διάβασα μέσα σε μια μέρα, άντε δύο, και αν δε μου ανέφερε ο Βασίλης ότι αναφέρεται στα άλλα βιβλία του, ούτε που θα το είχα προσέξει. Και σημειωτέον ότι είμαι φαν του Ώστερ κι έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του. Από τον Ιούλιο του 95 που τον ανακάλυψα σ’ένα τουριστικό βιβλιοπωλείο στη Ρόδο μέχρι σήμερα έχω διαβάσει πάνω από 10 δικά του βιβλία, λογοτεχνικά και μη. Αλλά αυτό ήταν μια απογοήτευση. Καθώς το διάβαζα και μετά τη βοήθεια του Βασίλη, έλεγα να κρατάω σημειώσεις και μετά να τσεκάρω στα βιβλία τα ονόματα των ηρώων. Δεν το έκανα τελικά, βαρέθηκα. Δε μου άρεσε και πολύ μάλλον. Μετά ξεκίνησα και τα υπόλοιπα της Le Guin και τώρα δε γυρίζω πίσω.
Αυτά τα λίγα λοιπόν. Κρατάμε τις καλές δυνατότητες του Twitter και πετάμε τις άχρηστες. Κρατάμε τις καλές επιπλέον δυνατότητες του υπολογιστή μας και πετάμε αυτές τις μνημοβόρες εφαρμογές που μας βραχυκυκλώνουν. Κρατάμε ένα καλό τηλεφώνημα, δε σβήνουμε τα μηνύματα που μας έκαναν να κλάψουμε και μ’αυτά και μ’εκείνα προχωράμε προς το καλοκαίρι του 09. Με Rene Aubry και Lila Downs. Μεταξύ Αθήνας, Λάρισας και Θεσσαλονίκης.