Η σημασία των ονομάτων

Τα ονόματα είναι μαγικά. Τα παιδιά το ξέρουν αυτό από την αρχή,  γι αυτό όταν τα ρωτάς «πως σε λένε» δεν απαντάνε αμέσως, περιμένουν  λίγο μέχρι να σε εμπιστευτούν και να μπορέσουν να σου πουν το όνομα τους. Στη μυθολογία της Ursula Le Guin τα ονόματα, τα αληθινά ονόματα των πραγμάτων είναι και η δύναμη τους. Δεν τα λες έτσι για ψύλλου πήδημα. Αυτός που ξέρει τα ονόματα έχει δύναμη πάνω στους κατόχους τους, μπορεί να τους καλέσει κοντά του είτε αυτοί είναι ένα κουνέλι του αγρού είτε μια αστραπή είτε μια γερασμένη μάγισσα που έχει χάσει τις δυνάμεις της.

Αλλά και στα παραμύθια αν κοιτάξουμε αρκεί να θυμηθούμε τον Ρουμπελστίκιν και το μαγικό του όνομα του οποίου η γνώση είναι η δύναμη που απελευθερώνει την πριγκίπισσα από τα μάγια και θα καταλάβουμε τη σημασία των ονομάτων.

Ο Shakespeare βέβαια ίσως έχει άλλη γνώμη μια που λέει το τριαντάφυλλο είναι τριαντάφυλλο όπως κι αν το πεις, αλλά μάλλον στην εποχή του δεν ήξεραν από μάρκετιν.Στη ζωή όπως την έχουμε φτιάξει τώρα, τα ονόματα εξακολουθούν να έχουν τη σημασία τους, και το συμβολισμό τους. Έχουν άραγε σχέση τα ονόματα που μας έδωσαν με το χαρακτήρα μας με αυτό που είμαστε; Κι αν όχι τότε γιατί οι γυναίκες προτιμούν το Λίτσα απ’το Ευαγγελία και οι άντρες το Μάκης απ’το Πρόδρομος; Και είναι καλό να σε λένε Σάκη; Πώς να τον λένε άραγε το Σάκη τώρα που το σκέφτομαι; Δεν το έχω δει πουθενά γραμμένο. Αν τον λένε Θανάση πάντως καταλαβαίνω γιατί δε θα μπορούσε να κάνει καριέρα με τέτοιο όνομα, βαρύ, που έχει μέσα το συστατικό Θάνατος, ακόμη κι αν στην ουσία λέει το αντίθετο. Μια φίλη κάποτε προωθούσε στην Αμερική ένα μουσικό έργο με το όνομα: «The dance of the dead roses” και της είχαν πει ότι καλό θα ήταν να το αλλάξει γιατί κανείς στην Αμερική δε θα αγόραζε κάτι με τέτοιο θανατικό όνομα.  Εδώ πάλι έχουμε άλλα κολλήματα και δε θα πηγαίναμε να δούμε μια ταινία με το όνομα «Ο αναγνώστης» (The reader) κι έτσι το αλλάξαμε και το κάναμε «Σφραγισμένα Χείλη»…

Τη σημασία των ψευδώνυμων εδώ στο νετ την ξέρουμε καλά και στην αρχή η «ανωνυμία» μας ήταν ένα παιχνίδι, ένας συμβολισμός ακόμη. Σκεφτόμουν πριν  λίγο καιρό πως αλλάζει ο τρόπος που ορίζουμε τον εαυτό μας με τα χρόνια, ανάλογα με το πρόσωπο που έχουμε απέναντί μας. Όταν ήμουν έφηβη με ενοχλούσε απίστευτα να με λένε «η Άννα η φίλη της Ματίνας» ,να με ορίζουν δηλαδή σε σχέση με κάποια άλλη, τώρα βέβαια έχω χαλαρώσει, κρατάω το φίλη που είναι και το πιο σημαντικό. Μετά έγινα φίλη πολλών άλλων ανθρώπων και με περηφάνια κουβαλάω τους τίτλους μου, φίλη της Μαρίας, της Όλγας, της Μαριάννας, της Έλενας.  Έγινα και σύζυγος φυσικά και ο μπαμπάς μου για να με τσιγκλάει με λέει με το επίθετο του άντρα μου ενίοτε, κι εγώ φουντώνω. Κατά βάθος όμως ξέρω ότι του αρέσει που έχω ακόμη το δικό του όνομα. Τώρα που μεγαλώσαμε λοιπόν και ξέρουμε ποιοι είμαστε (λέμε τώρα) δε μας πειράζει να οριζόμαστε σε σχέση με κάποιον άλλα να λέμε στο τηλέφωνο «είμαι η Άννα του Μάκη» ή «η Άννα η μαμά της Αγγελικής» ανάλογα με το σε ποιον απευθυνόμαστε. Πέρσι μάλιστα σε κάποια φάση τηλεφώνησα από το σχολείο σε μια μαθήτρια μας που ήταν άρρωστη στο σπίτι της. Το σηκώνει η μικρή το τηλέφωνο κι εγώ λέω: «Έλα Βασούλα είμαι η Άννα η ……;;;;» ευτυχώς που ήταν οι συνάδελφοι εκεί και με συμπλήρωσαν «η κυρία σου», γιατί εμένα δε μου έβγαινε με τίποτε. Μου πήρε χρόνια λοιπόν αλλά να που είμαι η Άννα, και η annabooklover και ίσως και μερικά άλλα που πάντα ξεκινούν από Α όμως… Τα ονόματα είναι μαγικά.