Nouvelle Vague, Λάρισα 2010

Πήγα  σε μια συναυλία χθες και πέρασα καταπληκτικά. Οι Nouvelle Vague στη Λάρισα. Πριν λίγες μέρες που είχα δει την αφίσα στους δρόμους της πόλης δεν το πίστευα. Όχι γιατί ήταν το αγαπημένο μου συγκρότημα όλων των εποχών και ανυπομονούσα να το δω, αλλά γιατί σπάνια μας επισκέπτονται  συγκροτήματα που να είναι ζωντανά και ενδιαφέροντα (καρφί για τη συναυλία των Scorpions ήταν αυτό) .

Anyway, οι Nouvelle Vague όντως ήρθαν, σ ένα χώρο που δεν είχα ξαναπάει για συναυλία και ήταν μια χαρά. Φτάνουμε κατά τις 10.30 και είναι γεμάτο, και είναι εκεί όλα τα ωραία παιδιά της Λάρισας. Μετά από κανένα 10λεπτο εμφανίζονται και αρχίζει. Από την αρχή υπάρχει ανταπόκριση του κοινού. Το γεγονός ότι τα κομμάτια είναι πολύ γνωστά, ότι είναι κομμάτια από παλιότερες δεκαετίες που τα έχουμε συνδυάσει με κάποια φάση της ζωής μας, βοηθάει. Ευτυχώς έχουμε και το Μάκη μαζί μας και μας λέει τι είναι το ένα.

Αλλά το μεγάλο κλικ γίνεται όταν η τραγουδίστρια –που ψάχνω 1 τέταρτο και δεν μπορώ να βρω το όνομα της – αρχίζει να μας μιλάει ελληνικά. Θέλει να κάνει εισαγωγή σ ένα κομμάτι και αρχίζει να μας λέει για τον Έλληνα boyfriend που της έμαθε τη γλώσσα μας (μπράβο φίλε, σπουδαία δουλειά) και πως γνωρίστηκαν σ ένα μπαρ μια μέρα που είχε πιει πάρα πολύ και μετά δε μπορούσε να …..κάνει σεξ. Το επόμενο κομμάτι θα ήταν φυσικά το Too drunk to fuck αλλά προτού μας το τραγουδήσει μας παρακάλεσε να της φωνάξουμε εν χορώ «Γαμήσου» κι εμείς φυσικά της κάναμε το χατίρι! Η άλλη τραγουδίστρια η Mareva Galanter έλεγε συνεχώς Oh la la! Με τη χαρακτηριστική γαλλική προφορά και αφού της φωνάξαμε αυτή την ευγενική ευχή 2-3 φορές τής λέει: Oh my, it’s like Thanksgiving to you!

Τα κορίτσια γενικά είχαν χιούμορ, και ήταν σέξι και έδεναν μεταξύ τους καταπληκτικά. Άλλες  κορυφαίες  στιγμές  της συναυλίας ήταν το Guns of Brixton και το Making plans for Nigel. To can’t get enough των Depeche Mode επίσης . Η συναυλία πλησίαζε προς το τέλος της και μπαίνει το Blister in the Sun. Κύματα κύματα γεμίζει το κεφάλι μου εικόνες από μια άλλη συναυλία πάνω από 15 χρόνια πριν, στο Λυκαβηττό με τους Violent Femmes, και δίπλα μου ο ίδιος άντρας που ήταν και τότε. Και τώρα είμαστε ακόμη μαζί και πάμε σε συναυλίες. Εντάξει μπορεί να φάγαμε όλα μας τα χρήματα αλλά μας έμεινε η ροκιά.

Η συναυλία κλείνει. «Ευχαριστώ Λάρισα, φιλάκια, και να σε βλέπουμε» λέει η τραγουδίστρια και φεύγει. Όλοι φωνάζουμε ανκόρ, φυσικά, και μετά από λίγο ξαναβγαίνουν και λένε τον ύμνο. «Love will tear us apart». Άλλοι συνειρμοί εκεί. Αγκαλιάζω τις φίλες μου και το φωνάζουμε με όλη μας τη δύναμη. Χοροπηδάμε μέχρι να τελειώσει, μέχρι να λαχανιάσουμε, μέχρι να μην έχουμε άλλη φωνή. Για κάθε μια από μας σημαίνει κάτι άλλο αλλά είμαι σίγουρη ότι και οι τρεις λέμε από μέσα μας «δε γαμιέται, αφού κάτι θα με ξεσκίσει ούτως ή άλλως, ας είναι η αγάπη» Ξανά και ξανά. Ίσως τελικά το κομμάτι να είναι αισιόδοξο όπως λέει η Μαρία.

Δεν ξέρω ίσως κάποιους τους ενοχλεί ότι αυτά τα χαρακτηριστικά σκληρά τραγούδια, εμβληματικών συγκροτημάτων όπως οι Clash, οι Dead Kennedys, οι Joy Division τα λέει ένα καινούριο συγκρότημα, εντελώς αλλαγμένα και σε πολύ χαμηλότερους τόνους. Τα κομμάτια έχουν μια εσωτερική ένταση όμως και επηρεάζουν το κοινό με όποιο τρόπο κι αν τα ακούει.

Τo συγκρότημα φεύγει πάλι απ τη σκηνή κι ενώ έχουμε αρχίσει να φεύγουμε κι εμείς ξαναβγαίνει ο κιθαρίστας και η τραγουδίστρια και λένε το In a manner of speaking.

In a manner of speaking/ In a manner of speaking I just want to say/That I could never forget the way/You told me everything/ By saying nothing/  In a manner of speaking I don’t understand/ How love in silence becomes reprimand/ But the way I feel about you is beyond words/ Oh give me the words/ Give me the words/ That tell me nothing/ Oh give me the words/ Give me the words/ That tell me everything

Έτσι τελείωσε αυτή η συναυλία. Μια καινούρια συναυλία για μια καινούρια εποχή. Ήμασταν όλοι εκεί, τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, φίλοι από το bookcrossing, φίλοι απ το σχολείο, απ τη γειτονιά, φίλοι που αγαπώ, και φίλοι που δε μιλάμε πια. Πονάει λίγο αυτό και ίσως γι αυτό η μουσική ήταν τόσο γεμάτη νόημα.

Κάτι άλλο που σκεφτόμασταν και συζητούσαμε μετά ήταν ότι το συγκρότημα ήταν πολύ καλύτερο απ ότι στα CD και τα βιντεάκια που βλέπουμε. Έτσι όπως οι συναυλίες έχουν γίνει η εξαίρεση στη ζωή μας, έχουμε ξεχάσει ότι the real thing είναι αυτό, να βλέπεις ζωντανά τους μουσικούς. ΟΙ συναυλίες έχουν ένταση, έχουν πάθος, έχουν groove τις νιώθεις στο στομάχι σου και χτυπάνε κατ ευθείαν στο παρασυμπαθητικό. Ωραία τα CD και τα MP3 και ευτυχώς που υπάρχει το Youtube για να ξεχαρμανιάζουμε αλλά η συναυλία είναι άλλο πράγμα, είτε πρόκειται για τη Lila Downs στο Θέατρο Βράχων, είτε πρόκειται για τους Nouvelle Vague στο Music Base Club στη Λάρισα, είτε για δύο νέους μουσικούς που εμφανίζονται πρώτη φορά στο μπαράκι της γειτονιάς σας.

Κατά τις 12 και 10 βγήκαμε απ το κλαμπ και χιόνιζε. Έτρεξα μέχρι το αυτοκίνητο για να μην παγώσω, αλλά η εσωτερική θερμότητα της μουσικής κρατούσε ακόμη. Σήμερα το πρωί τα βρήκαμε όλα χιονισμένα. Άργησα περίπου μια βδομάδα αλλά σας το έφερα το χιόνι.