Το μιούζικαλ της πεντάρας

Χθες ήταν Σάββατο και ήταν μια από αυτές τις ημέρες που ξεκινάνε με ντασαβαντάζ χωρίς να το θέλεις. Δεν έχει γιατί, απλώς ξυπνάς στραβά, σηκώνεσαι απ τη λάθος πλευρά του κρεβατιού, έχεις ένα γενικό αίσθημα μιζέριας και αναρωτιέσαι πώς θα περάσει η υπόλοιπη ζωή σου έτσι. Ούτε τα βιβλία, ούτε τα σουντόκου σου δίνουν τόση χαρά, οι φίλοι τρέχουν κι αυτοί στα δικά τους, να μαγειρέψουν, να καθαρίσουν, να ψωνίσουν.

Ομολογώ ότι τη μεγαλύτερη μπούφλα την έφαγα όταν συνειδητοποίησα ότι πρέπει να ξαναπάω στην τράπεζα να πάρω λεφτά γιατί είχα πληρώσει το φροντιστήριο του παιδιού και το νερό και το σούπερμαρκετ και το άτιμο το πορτοφόλι είχε ξανα-αδειάσει. Και ξέρω ότι πρέπει να είμαι ευχαριστημένη που υπάρχει ακόμη κάτι να πάρω απ το λογαριασμό, τι λέω πρέπει να είμαι ευχαριστημένη που υπάρχει ακόμη τράπεζα, (ε, όχι δεν τρελλάθηκα) αλλά ρε γαμώτο πώς εξαφανίζονται έτσι τα γαμημένα τα λεφτά;

Anyway, δεν ξεκίνησα να γράψω αυτό το κομμάτακι Κυριακάτικα (είναι που δεν έχουμε κι εφημερίδες, οπότε πρέπει να παράγουμε μόνοι μας) για να γκρινιάξω και να μιζεριάσουμε ομαδικά. Το’γραψα για να πω ότι η στιγμή που συνήλθα ήταν όταν κατά τις 9:15 το βράδυ άρχισε η μουσική του Μιούζικαλ της Πεντάρας. Ήταν η δεύτερη φορά που το έβλεπα, αλλά η μουσική έχει πάντα την ίδια επίδραση, όσες φορές κι αν την ακούσεις. Ειδικά όταν είναι τέτοια μουσική: αποσπάσματα από γνωστές όπερες και μιούζικαλ δεμένα μ ένα πολύ έξυπνο λιμπρέτο (μπράβο Κώστα).

Το Συνεργείο Μουσικού Θεάτρου είναι μια ομάδα που δραστηριοποιείται στην πόλη μας κοντά 10 χρόνια. Είναι μια ομάδα  που απαρτίζεται από επαγγελματίες καλλιτέχνες του Θεάτρου, της Μουσικής, του Χορού και των Media και πραγματοποιεί μουσικοθεατρικές παραστάσεις,πολιτιστικά και εκπαιδευτικά δρώμενα.

Η φετινή παράσταση σε συνεργασία με το Σύλλογο της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Δήμου Λαρισαίων δεν είναι όπερα, (όπως η περσινή Κάρμεν από την ίδια ομάδα) ούτε οπερέτα ούτε μιούζικαλ καθ’αυτό αλλά όλα μαζί. Μια συρραφή, ένα κολλάζ, ένα ποτ πουρί που όμως έχει δεθεί εξαιρετικά, έχει συνοχή και νόημα, έχει μύθο, ένα διευθυντή όπερας που δεν έχει χρήματα να ανεβάσει παράσταση. Και χρειάζονται οι παραστάσεις σήμερα; Εδώ δεν έχουμε λεφτά για άλλα πιο βασικά πράγματα. Χρειάζονται, απαντάει η παράσταση, χρειάζονται λέω κι εγώ κι αν δεν έχουμε λεφτά θα τις φτιάχνουμε εκ των ενόντων, γιατί τις έχουμε ανάγκη. Κι αν δεν μπορούμε να αγοράσουμε εισητήρια, θα προσφέρουμε το χρόνο μας, κι έτσι θα έχουμε το προνόμιο να βλέπουμε καμιά παράσταση.

Τελευταία παράσταση σήμερα για το Μιούζικαλ της Πεντάρας, στις 9:00 στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας.  Θα είμαι κι εγώ εκεί να σας βοηθάω να πάτε στη θέση σας ωσάν να ήμασταν σε κανένα πολύ μεγάλο θέατρο της Ευρώπης ή του Νέου Κόσμου. Μην το χάσετε! Μετά θα λέτε ότι δε σας το είπα…

Η ζωή είναι για να τη μοιράζεσαι…

(Οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Σταβάρα και τις πήρα από εδώ )