Μα τι ωραίο βιβλίο ήταν αυτό; Αγαπάτε τις περιπέτειες με ήρωες παιδιά; Αγαπάτε τους χάρτες; Όταν ήσασταν μικροί βλέπατε τα γουέστερν στην τηλεόραση την Κυριακή το μεσημέρι; Αγαπάτε τα ταξίδια με τραίνα; Τότε μόλις βρήκατε το βιβλίο σας κι αν δεν μπορείτε να το διαβάσετε σε μία από τις άλλες γλώσσες στις οποίες έχει μεταφραστεί (και τις οποίες δεν κατάφερα να βρω) μπορείτε να γράψετε στον αγαπημένο σας εκδοτικό οίκο για να τους πιέσετε να αγοράσουν τα δικαιώματα.
Κυκλοφόρησε το 2010 και έγινε σύντομα ευπώλητο. Στην έκδοση που το βρήκα με την ωραία εικονογράφηση είναι χάρμα οφθαλμών. Σε λίγο θα γίνει και ταινία από τον Ζαν Ζενέ οπότε βιαστείτε αν θέλετε να λέτε ότι το διαβάσατε πριν την ταινία.
Με λίγα λόγια είναι η ιστορία ενός δωδεκάχρονου από τη Μοντάνα, ο οποίος αγαπάει να σχεδιάζει χάρτες και λεπτομερή σχέδια για το κάθε τι. Σχεδιάζει οτιδήποτε πέφτει στην αντίληψη του από έντομα έως τηλεσκόπια, από γεωλογικούς χάρτες έως τις δεκάδες διαφορετικές γκριμάτσες που παίρνει ένα πρόσωπο. Προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο των ενηλίκων σχεδιάζοντας, να βάλει τάξη στο χάος και να επανακτήσει κάποιον έλεγχο στη ζωή του. Αυτό που κάνουμε όλοι δηλαδή ο καθένας με το δικό του τρόπο.
Μέ κάποιο μυθιστορηματικό τρόπο ο πιτσιρικάς, προτείνεται για ένα σημαντικό βραβείο από το σημαντικότερο ίσως ίδρυμα για τις Φυσικές Επιστήμες της Αμερικής το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουν ότι είναι μόλις δώδεκα χρονών.
Ο πιτσιρικάς ξεκινάει για την Ουάσιγκτον για να παραλάβει το βραβείο χωρίς να ενημερώσει τους γονείς του. Και η ιστορία μας εξελίσσεται σιγά σιγά. Και γίνεται όχι μονάχα η ιστορία του δωδεκάχρονου αλλά και η ιστορία του Σμιθσονιαν, η ιστορία των πρώτων γυναικών επιστημόνων των ΗΠΑ και η ιστορία του πως μπορούν τα παιδιά να αγαπήσουν την επιστήμη σήμερα.
Ταυτόχρονα είναι και η ιστορία μιας οικογένειας με πολύ διαφορετικά μελη (πατέρας – καουμπόης, μητέρα – επιστήμονας, κόρη – έφηβη που βαριέται στην Αμερικάνικη επαρχία, γιος – νέρντ που σχεδιάζει συνέχεια, άλλος γιος που έχει σκοτωθεί παίζοντας με μια κοντόκανη καραμπίνα) που προσπαθούν να ξεπεράσουν το τραύμα του θανάτου και να βρουν ένα τρόπο να υπάρξουν όλοι μαζί.
Μου θύμισε λίγο το Εξαιρετικά Δυνατά & Απίστευτα Κοντά, του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ με έναν μικρό ήρωα και πάλι που μπαίνει σε μια φοβερή περιπέτεια προσπαθώντας να ξεπεράσει ένα άλλο τραυμα.
Δεν ξέρω γιατί μας γοητεύουν οι ήρωες παιδιά. Κανονικά μεγαλώσαμε πια και ίσως δε θα πρεπε να διαβάζουμε Χάρι Πότερ και Ρέιφ Λάρσεν αλλά να συγκεντρωθούμε επιτέλους σ’εκείνη τη μελέτη για την Ιστορία του Κόσμου ή να βάλουμε τα δυνατά μας να διαβάσουμε τον Οδυσσέα. Ίσως είναι η αντίσταση μας, ίσως να μη θέλουμε να μεγαλώσουμε (έλα ρε, σοβαρά; ), ίσως να έχουμε ανάγκη αυτό το βλέμμα. Στο συγκεκριμένο βιβλίο αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν ότι ο 12χρονος ήρωας είχε αυτό το μείγμα σπάνιας αντίληψης που χαρακτηρίζει κάποια παιδιά και την ίδια στιγμή τις ανάγκες και τα κολλήματα ενός δωδεκάχρονου, όπως το να τρώει Τσίριος για πρωινό ας πούμε. Το κεφάλαιο που περιγράφει πώς πακετάρισε τη βαλίτσα του με ένα σωρό άχρηστα πράγματα (για μένα τη συμβατική μάνα) είναι καταπληκτικό και τρομερά αληθινό, έχω ζήσει κι εγώ τέτοιες καταστάσεις που ζητάς απ’το παιδί σου να μαζέψει τα πράγματα που χρειάζεται για μια βδομάδα διακοπές και έρχεσαι αντιμέτωπη με μια στοίβα άσχετα αντικείμενα που ούτε καν θυμόσουν ότι υπήρχαν.
Ένα πολύ γλυκό βιβλίο. Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα, ένα εξαιρετικό δείγμα προώθησης βιβλίου αλλά και να διαβάσετε αυτή τη συνομιλία του συγγραφέα με τον Ολλανδό μεταφραστή του σχετικά με τις δυσκολίες και την ομορφιά της μετάφρασης.
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 