Αναγνώσματα της εντατικής

“Δεν υπάρχουν κανόνες. Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις  σ’έναν κανόνα που δεν υπάρχει”                                                                                                                                               Φερνάντο Πεσσόα
Είναι δυο μήνες σχεδόν η κόρη μου στην εντατική και διαβάζω με μανία. Διαβάζω για διάφορους λόγους: κάποιες στιγμές για να ξεχνιέμαι και να μην κοιτάζω συνέχεια τους λεπτοδείκτες του ρολογιού στον προθάλαμο. Άλλες για να πείθω τον εαυτό μου ότι είναι απλώς μια δύσκολη φάση που θα περάσει και θα την ξεχάσουμε. Άλλες γιατί ψάχνω εναγωνίως να βρω μια παρόμοια ιστορία με αυτή που βιώνουμε, να δω τί έκαναν άλλοι άνθρωποι στη θέση μου.

Έχω μια τεράστια ανάγκη να τελειώσω όλα τα βιβλία που είχα αφήσει μισά τους τελευταίους μήνες. Τελείωσα τη Λίγη Ζωή (σας έγραψα γι αυτό). Μετά διάβασα ένα μικρό βιβλιαράκι με αποφθέγματα του Πεσσόα. (Marginalia,  εκδόσεις Gutenberg ). Εκεί βρήκα τη φράση με την οποία ξεκινάει αυτό το κομμάτι και η οποία με παρηγορεί κάθε φορά που οι γιατροί μιλάνε για μικρές πιθανότητες πλήρους ανάρρωσης, για δυσοίωνες προβλέψεις και άλλα τέτοια ευχάριστα. Τη βιογραφία της Φρίντα Κάλο μου τη χάρισε η καλή μου η Μαρία όταν ήρθε απ’την Αθήνα. Βρήκα παρηγοριά στη ζωή αυτής της υπερδημιουργικής και τόσο ταλαιπωρημένης γυναίκας. Μετά θυμήθηκα ότι είχα από τις ίδιες εκδόσεις και τη βιογραφία της Λου Αντρέα Σαλομέ την οποία είχα κάποτε ξεκινήσει.  Το διάβασα κι αυτό. Έντονη προσωπικότητα η Λου αλλά μετά έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω ένα ποίημά της και δεν έβρισκα. Και στο βιβλίο αναφερόταν ένα και μοναδικό ποίημα που δε μου άρεσε και πολύ.

Μετά άρχισα να τακτοποιώ τις βιβλιοθήκες μου. Βρήκα ένα βιβλίο του Αλέξη Πανσέληνου από τη δεκαετία του 80. Μου αρέσει ο Πανσέληνος, ειδικά ο Κουτσός Άγγελος. Διάβασα τις Ιστορίες για Σκύλους. Έτσι κι έτσι. Πολύ μοντέρνο το βρήκα πάντως.

Ακολούθησαν τα διηγήματα του Αργύρη Χιόνη. Αυτά μου άρεσαν πολύ γιατί με τις τρελές και παράξενες ιστορίες τους με έκαναν να πιστεύω πώς όλα είναι δυνατά. Αυτό χρειάζομαι να πιστεύω τώρα.

 Συνέχισα με το δεύτερο τόμο του Καρλ Ούβε. Πέρσι είχα αγαπήσει πολύ τον πρώτο. Το δεύτερο το λάτρεψα.  Εκτός του ότι γνωρίζουμε ακόμη καλύτερα αυτόν τον ωραίο Νορβηγό και την οικογένειά του, σε αυτό το βιβλίο βρίσκει νομίζω το ρυθμό του  και τελειοποιεί αυτό το είδος γραφής που είναι ένα μείγμα αυτοβιογραφίας, λογοτεχνικής κριτικής και φιλοσοφικού δοκιμίου. Τα σημεία που πάει στα βιβλιοπωλεία και αγοράζει ό,τι νομίζει ότι θα τον εμπνεύσει και μετά δεν τα διαβάζει ήταν τα αγαπημένα μου. Όταν θα έχω περισσότερο κέφι θα κάνω μια λίστα με τις λογοτεχνικές του αναφορές. Ένα δυο βιβλία Νορβηγών συγγραφέων που λέει ότι αγαπάει πολύ, έψαξα ήδη, δεν έχουν μεταφραστεί. Το βιβλίο είναι επίσης και μια ωραία ανάλυση των διαφορών ανάμεσα στις Σκανδιναβικές χώρες και τους λαούς τους. Τόσο μακρινοί για μας, μάς φαντάζουν περίπου ίδιοι. Όταν τα χώνει στους Σουηδούς και στον παροιμιώδη καθωσπρεπισμό τους σκεφτόμουν την άλλη Μαρία, τη φίλη μου που έζησε 4 χρόνια στη Στοκχόλμη και που πάνω που είχε “τακτοποιηθεί” επαγγελματικά γύρισε πίσω γιατί δεν τους άντεχε άλλο. Μαρία, σίγουρα θα σου αρέσει ο Καρλ Ούβε.
 Μετά τα πράγματα είχαν αρχίσει να βελτιώνονται στην εντατική. Δε ζούσαμε πια μεταξύ ζωής και θανάτου. Ζούσαμε μεταξύ ζωής και καλής ζωής. Ξαναδιάβασα το Mapping the Μind της Rita Carter γιατί έψαχνα κάτι πληροφορίες για τις περιοχές Μπρόκα και Βερνίκε. Και ξαναγοητεύτηκα απο την διήγηση για την ομορφότερη μηχανή του κόσμου – τον εγκέφαλό μας.

Έπειτα διάβασα το 17ο τεύχος του περιοδικού Οροπέδιο που είχε αφιέρωμα στη Λάρισα και τους λογοτέχνες της σε ανθολόγηση του Σωτήρη Παστάκα. Όλες οι ανθολογήσεις είναι προσωπικές βέβαια και ορίζονται από το γούστο και τις συμπάθειες του ανθολόγου. Ωστόσο νομίζω ότι είναι μια δουλειά αρκετά ευρεία για το παρόν της λογοτεχνικής κίνησης στην πόλη μας. Μου άρεσε και ανακάλυψα και κάποιους νέους ανθρώπους που δε γνώριζα.

 Ακολούθησε ακόμη ένα βιβλίο που είχα αφήσει μισό, το Πορτραίτο σε μια Κυρία του Χάινριχ Μπελ. Το Μπελ τον είχα αγαπήσει στην εφηβεία μου με τις Απόψεις ενός Κλόουν. Και η Χαμένη Τιμή της Καταρίνας Μπλουμ μου είχε αρέσει . Η μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου μου συνέστησε έναν άλλο Μπελ πιο σαρκαστικό και υποδόρεια αστείο απ’ότι θυμόμουν. Μεγάλος συγγραφέας, μεγάλο βιβλίο, καταγραφή μιας εποχής κι ενός λαού που δεν ξέρουμε καλά (ούτε αυτόν).

 Σε όλα αυτά τα βιβλία βρήκα πράγματα που αγάπησα. Η φίλη μου η Μαρία (άλλη Μαρία αυτή) λέει ότι είμαι easy to please και γι αυτό βρίσκω τόσα βιβλία να μου αρέσουν. Είναι αλήθεια. Δεν ψάχνω την τελειότητα πουθενά γιατί ξέρω ότι δεν υπάρχει (παρά μόνο ίσως στιγμιαία). Ακόμη και μία μοναδική ενδιαφέρουσα φράση να βρω, αξίζει τον κόπο η ανάγνωση. Ωστόσο οι τρεις ωραιότερες αναγνωστικές ώρες που πέρασα αυτούς τους δυο μήνες ήταν όταν διάβαζα το βιβλίο της Ξένιας Κουναλάκη. Ομολογώ ότι δε θυμάμαι καλά τα άρθρα της στην Καθημερινή. Αλλά αυτή η συλλογή μικρών αφηγήσεων, μερικές φορές πολύ προσωπικών, με ενθουσίασε. Σε πολλά σημεία αναγνώριζα τον εαυτό μου και όταν το τελείωσα έστειλα αμέσως μήνυμα στην Όλγα και τη Μαρία (τέταρτη διαφορετική Μαρία) – Κορίτσια αυτή η Ξένια Κουναλάκη θα μπορούσε να είναι φίλη μας. Γράφει απλά, πηγαία, δεν κάνει ότι τα ξέρει όλα, ταυτίστηκα απόλυτα με την άποψη της για τη σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και γενικά ένιωσα ότι συνδιαλεγόμουν με ένα πρόσωπο οικείο από το οποίο μπορούσα να μάθω πολλά.

Αυτές τις μέρες διάβασα και μια ανάρτηση μιας άλλης βιβλιομπλόγκερ, της Don’t ever read me. Πέρασε μερικές μέρες στο νοσοκομείο, και έγραψε κάτι γι αυτό. Οι σκέψεις της για το χρόνο στα νοσοκομεία με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη. Διάβαζα το κείμενο της ενώ περίμενα για το επισκεπτήριο και δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ που δεν είμαι μόνη μου ή να λυπηθώ. Της στέλνω ένα φιλί και της εύχομαι περαστικά.

Σήμερα ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο του Όλιβερ Σακς, και μετά θα ακολουθήσει το Nyos, του φίλου Βασίλη Δρόλια. Ελπίζουμε σύντομα να τελειώσει η παραμονή στην εντατική. Δε θα έχω τόσο χρόνο να διαβάζω. Θα είμαι όμως πιο χαρούμενη.