Κύρια Φανή, ευχαριστώ πολύ για το βιβλίο που μου δώσατε στη συνάντηση bookcrossing και συγγνώμη που σας στενοχωρώ όταν δεν δηλώνω τα βιβλία στην πλατφόρμα. Επειδή εγώ τελευταία χρησιμοποιώ άλλες πλατφόρμες, ξεχνάω πόσο δραστήρια είστε εσείς εκεί και πόσο κρατάτε αναμμένη τη φλόγα της ανταλλαγής βιβλίων. Αλλά να μην ξεφεύγω ,για τη Λούσυ Μπάρτον ήθελα να σας γράψω. Τη διάβασα σε μια μέρα, σε λίγες ώρες αλλά την απόλαυσα τόσο πολύ. Θα θυμάστε ίσως ότι είναι η ιστορία μιας γυναίκας που βρίσκεται στο νοσοκομείο για έξι βδομάδες και ο άντρας της που δεν αντέχει τα νοσοκομεία και δε μπορεί να την επισκέπτεται, βρίσκει τη λύση να φωνάξει στη Νέα Υόρκη τη μάνα της. Τη μάνα που η Λούσυ έχει να δει 10 χρόνια. Και η ιστορία ξεκινάει από κει. Η Λούσυ είναι μια γυναίκα που μεγάλωσε σε μια πολύ φτωχή μεσοδυτική Αμερικανική οικογένεια από την οποία κατάφερε να ξεφύγει και να γίνει συγγραφέας. Η οικογένεια της δε θέλει να έχει καμία σχέση μαζί της, αλλά σε αυτή τη δύσκολη στιγμή η μητέρα της μπαίνει πρώτη φορά σε αεροπλάνο μετά σε ένα ταξί και φτάνει στο δωμάτιο που νοσηλεύεται η Λούσυ. Κι εκείνη που τόσα χρόνια ζούσε με το βάρος της δυσλειτουργικής της ιστορίας μόλις τη βλέπει καταλαβαίνει ότι αυτό είχε ανάγκη. Τη μάνα της, κι ας μην είναι αυτή η μάνα το αρχέτυπο μάνας, δεν είναι τρυφερή, δε λέει συνέχεια σ’αγαπώ, δεν αγκαλιάζει, δε λέει τι σπουδαία που είσαι κόρη μου. Ο τρόπος όμως που κάθεται άγρυπνη στην καρέκλα του νοσοκομείου και τη διαβεβαιώνει ότι θα γίνει καλά, είναι θεραπεία από μόνος του.
Και κυρία Φανή ξέρετε συγκινούμαι πολύ τώρα που τα γράφω αυτά, τα γράφω μάλιστα γιατί κατά πρόσωπο ίσως δε μπορέσω να σας τα πω, αλλά πριν από χρόνια, τότε που ήταν η δική μου κόρη στο νοσοκομείο, και η δική μου μητέρα πολύ μακριά για να με παρηγορήσει, μια μέρα που περπατούσα σαν υπνοβάτης στην πόλη, σας συνάντησα και μου μιλήσατε σαν μητέρα. Σας ευχαριστώ και για τότε δηλαδή.
Για την Ελιζαμπεθ Στράουτ τι να πω; Είχα διαβάσει γι αυτήν αλλά κάπως τα κείμενα που έφταναν στα αυτιά μου είχαν κάτι το ελαφρά υποτιμητικό. Ότι και καλά οι ιστορίες που γράφει είναι απλές ή μάλλον απλοϊκές. Δε θυμάμαι και που τα διάβασα τώρα αυτά, ποιος μου τα είπε και μάλιστα με αφορμή το Πούλιτζερ που είχε πάρει το 2008. Όποιοι κι αν είστε εσείς φίλοι μου έχω να σας πω, ε άει σιχτίρ. Δηλαδή πώς πρέπει να είναι ένα μυθιστόρημα για να πείτε ότι είναι μεγάλο, σπουδαίο, αρκετά καλό για τα ελιτιστικά σας κριτήρια; Δε φτάνει ότι αυτό το μυθιστόρημα κάνει πολλές χιλιάδες ανθρώπους να το συνδέουν με τις δικές τους εμπειρίες και να βρίσκουν μια απάντηση σε μια ερώτηση που δεν ήξεραν ότι ρωτούσαν; Δε φτάνει που φτιάχνει ένα χαρακτήρα, τη Λούσυ για την οποία θες να μάθεις τα πάντα και 1 η ώρα τη νύχτα ψάχνεις τα υπόλοιπα βιβλία αλλά φοβάσαι να διαβάσεις και την υπόθεση για να μη σου χαλάσει την ιστορία; Δε φτάνει που μια παράγραφος που διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις τη νιώθεις σαν χάδι στον κουρασμένο σου ώμο; Δε φτάνει που έχει αυτό τον απατηλά απλό τρόπο να μιλάει για πράγματα πολύ βαθιά;
Η Ελίζαμπεθ Στράουτ είναι σπουδαία και ανυπομονώ να διαβάσω και τα επόμενα, το Όλα Γίνονται, το Oh William αλλά και το τελευταίο το Lucy by the Sea που μόλις κυκλοφόρησε. Ελπίζω να μεταφραστούν όλα. Η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου έχει κάνει (πάλι) καταπληκτική δουλειά, διαβάζεις και δε σκέφτεσαι ότι είναι μετάφραση. Μήπως έχετε εσείς κανένα άλλο κυρία Φανή; Ίσως να έχετε δει και αυτή τη σειρά που βασίζεται σε ένα άλλο βιβλίο της, άλλη σειρά αυτή με την Olive Kitteridge.
Σας αφήνω τώρα κυρία Φανή, πάω να δηλώσω το βιβλίο στην πλατφόρμα του bookcrossing. Ελπίζω να έρθετε το απόγευμα στη συνάντηση!
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ 